StudioA-Blog

Ο Ελεύθερος Τύπος, η ναυαρχίδα της δεξιάς, έζησε εικοσιοκτώ χρόνια. Δημιουργήθηκε το 1982 από τον Άρη και την Λίλιαν Βουδούρη. Και κλείνει αύριο, 23 Ιουνίου 2009. Επί Γιάννας Αγγελοπούλου.
....
Ο «Ελεύθερος Τύπος» ξεκίνησε την «καριέρα» του μια μέρα, την άνοιξη του 1983. Ένας μπίζνεσμαν, ο πρώην συνεταίρος του Σωκράτη Κόκκαλη, ο Άρης Βουδούρης, θέλησε να είναι ο συνεχιστής της έκδοσης μια παλιάς αριστερής εφημερίδας του Καβαφάκη, και με εφόδιο τον τίτλο της, αλλά και το οικονομικό του μέγεθος, μπήκε στο στίβο των εκδοτών.
……
Συνεχίζεται…

Ο Άρης Βουδούρης είχε «κάνει» τα λεφτά του -γιατί είχε πολλά- από κρατικές προμήθειες. Αριστερών καταβολών ο ίδιος, μαζί με την πανέξυπνη γυναίκα του, τη Λίλιαν Βουδούρη, αδελφή του γνωστού σκηνοθέτη Λεωνίδα Τριβιζά, προσπάθησαν να στήσουν μια εφημερίδα «τέλεια» τεχνικά και δημοσιογραφικά. Με την πείρα μιας προηγούμενης εφημερίδας που είχε «ανοίξει» και… «κλείσει» στη Θεσσαλονίκη, της Εγνατίας, προσπάθησαν να αποφύγουν τα λάθη του παρελθόντος. Έτσι έβαλαν καλά θεμέλια στον Άλιμο. Ο Βουδούρης εξαγόρασε πρώτα μια επιτροπή, που είχε συσταθεί για την κατασκευή σχολείου στην περιοχή, και πήρε σχετικά φθηνά ένα τεράστιο οικόπεδο στο Άνω Καλαμάκι. Εκεί, στη θέση του σχολικού συγκροτήματος, έχτισε το κτίριο της εφημερίδας. Στα υπόγεια οι αποθήκες χαρτιού, στο ισόγειο το πιεστήριο, στον πρώτο όροφο τα γραφεία των δημοσιογράφων και η πρωτοεμφανιζόμενη τότε φωτοσύνθεση. Ιδανικός χώρος εργασίας, με κλιματισμό και όλες τις ανέσεις, ακόμα και απέραντο πάρκινγκ. Εκεί τοποθέτησε ένα υπερσύγχρονο για την εποχή πιεστήριο ΜΑΝ με δυνατότητα εκτύπωσης 80 σελίδων ταμπλόιντ, οι εικοσιτέσσερις τετράχρωμες. Αργότερα ενίσχυσε τα πιεστήρια και αύξησε τις δυνατότητές της σε έγχρωμες σελίδες. Προϊστάμενος του τυπογραφείου, ο νυν συνταξιούχος πιεστής όφσετ, Νίκος Ρίζος.
Στον δημοσιογραφικό τομέα, πήρε από μια επιτυχημένη –τότε- εφημερίδα, την Απογευματινή, ολόκληρο το επιτελείο της. Έναν δεινόσαυρο της δημοσιογραφίας, τον Χρήστο Πασσαλάρη, και τους Γιάννη Βούλτεψη, Ανδρέα Μπόμη και Γιώργο Γαβαλά. Μαζί με τους διευθυντές ήρθαν και μερικά φυντάνια που ξεκινούσαν τότε την δημοσιογραφία. Η Αγγελική Νικολούλη και ο Πέτρος ο Καρσιώτης, που ανέλαβαν το αστυνομικό ρεπορτάζ. Η Σοφία η Βούλτεψη ανέλαβε το εξωτερικό δελτίο. Ο Γιάννης Ντάσκας έκανε απλά επαρχιακό.
Η Λίλιαν και ο Άρης Βουδούρης σε μια νεανική τους φωτογραφία.
Η εφημερίδα πρωτοπόρα, δημιούργησε μέχρι και σχολή δημοσιογραφίας με τον παλαίμαχο δημοσιογράφο Κάρολο Μπρούσαλη. Έτσι, αντί να προσλάβει ρεπόρτερς, αρκετούς μήνες πριν την έναρξη της εφημερίδας προσέλαβε «μικρούς» από δημοσιογραφικές σχολές, τους εκπαίδευσε και τους έριξε ετοιμοπόλεμους στη μάχη της είδησης. Ο Ελεύθερος Τύπος ξεκίνησε με ένα μοναδικό πολυάριθμο τμήμα ελεύθερου ρεπορτάζ. Την ημέρα που εκδόθηκε, το ημερολόγιο έγραφε: 11 Απριλίου 1983. Ήταν μια σκηνή σκηνή μπροστά στα πιεστήρια που δεν θα ξεχάσουν όσοι ήταν παρόντες. Η Λϊλιαν Βουδούρη, γέμισε φιλιά και δάκρυα το πρώτο φύλλο. Ήταν απίστευτο το πόσο θέλαν αυτοί οι άνθρωποι μια εφημερίδα. Δεν είχαν παιδιά και ίσως την έβλεπαν τον Ελευθερο Τύπο σαν παιδί τους.
Η γραμμή της εφημερίδας συνέπλεε φυσικά με τα συμφέροντα των εκδοτών. Θα ήταν απίθανο το αντίθετο. Ξεκίνησε - ας πούμε - ουδέτερη και ξαφνικά, έπειτα από δύο μήνες, έκανε στροφή ενενήντα μοιρών. Με τίτλο «Τέρμα στην ξενοκρατία» ο Πασσαλάρης -με εντολή Βουδούρη- σηματοδοτεί την αλλαγή γραμμής πλεύσης της εφημερίδας προς το ΠΑΣΟΚ. Ήταν η εποχή που μεσουρανούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Βουδούρης είχε «κλείσει», ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε, τη μηχανή εξαγωγής λιγνίτη της Μεγαλόπολης. Η απρόσμενη ματαίωση αυτής της παραγγελίας έσπρωξε τον Άρη Βουδούρη να αλλάξει πάλι γραμμή. Έστρεψε, τώρα, την εφημερίδα προς τα δεξιά. Ίσως να μην το πίστευε και ο ίδιος, αλλά εκείνη τη στιγμή έβαζε τα θεμέλια για την μετέπειτα εκδοτική ναυαρχίδα της συντηρητικής παράταξης.
Το ζεύγος Βουδούρη, συνήθιζε να φωτογραφίζεται με το προσωπικό και τους συντάκτες σε διάφορες γιορτές και εκδηλώσεις στην εφημερίδα.
Τότε σα να είχε κάτι απωθημένο, αρχίζει ξαφνικά και επεμβαίνει ενεργά στη δημιουργία της εφημερίδος. Χωρίς τεχνικές και δημοσιογραφικές γνώσεις, ελέγχει τις σελίδες, αλλάζει τίτλους και κασέ και συγκρούεται μετωπικά με τους διευθυντές Πασσαλάρη και Βούλτεψη, που δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους. Σε λίγο, ολόκληρο το δημοσιογραφικό επιτελείο αποχωρεί, αφήνοντας την εφημερίδα «ακέφαλη». Μαζί και οι συντάκτες ύλης. Ήταν το Καλοκαίρι του 1982, λίγους μήνες μετά την πανηγυρική έκδοση. Ακολουθεί η σύγκρουση του Βουδούρη με τους τεχνικούς που στρατοπέδευσαν έξω από την πύλη της εφημερίδας, στον Άλιμο. Η εφημερίδα κατέρρεε. Η κυκλοφορία της, από είκοσι μέχρι και τριάντα χιλιάδες φύλλα που την άφησε ο Χρήστος Πασσαλάρης, τώρα είχε κατρακυλήσει στις τρεις χιλιάδες φύλλα. Τότε ο Βουδούρης κατάλαβε κάτι που η Γιάννα Αγγελοπούλου και μερικοί από τους σημερινούς εκδότες δεν μπορούν ποτέ να αντιληφθούν: Ποιοι είναι στην ουσία, πίσω από τα μεγάλα και φανταχτερά ονόματα, αυτοί που «βγάζουν» την εφημερίδα. Ποιοι είναι δηλαδή οι αφανείς συντελεστές της. Έπιασε τον σφυγμό της έκδοσης. Είχε και μια αξιοθαύμαστη πολιτική διαίσθηση, ένα πολιτικό κριτήριο μοναδικό. Ταυτόχρονα, αποτόλμησε μια εκδοτική κίνηση μοναδική, ίσως αυτή που έκανε την εφημερίδα μεγάλη. Αντί να ψάξει να βρει ηχηρά ονόματα, έφερε πίσω αυτούς τους δημοσιογράφους που πίστευε ότι ήταν το μέλλον της εφημερίδας. Νέοι, με όρεξη για δουλειά, τραβούσαν όλη τη δουλειά επί Πασαλάρη. Το ότι κατάφερε και τους ξεχώρισε, ήταν ένα από τα σύν του Βουδούρη.
Ξεκίνησε απ την αρχή. Την πολιτική γραμμή την χάραζε ο ίδιος, οι δημοσιογράφοι του πρότειναν τίτλους, του «κινούσαν» την εφημερίδα, του έβγαζαν θέματα. Η εφημερίδα, βοηθούντος και του αντί - ΠΑΣΟΚ κλίματος της εποχής και με την αρωγή της ανασυνταγμένης δεξιάς, άρχισε να «παίρνει τα πάνω της». Σε πανελλαδική βάση, είχε φτάσει πλέον τα 120.000 φύλλα, όταν πρότειναν στον Βουδούρη να προσλάβει για τα σχόλια τον Δημήτρη Ρίζο.
1985, πάρτι στον Ελεύθερο Τύπο. Η Λίλιαν Βουδούρη ανάμεσα σε δημοσιογράφους και τεχνικούς.
Παρά της διαφωνίες της Λίλιαν Βουδούρη, που της είχαν βγει τα… αριστερά της απωθημένα και τσίνησε, ο Δημήτρης Ρίζος προσελήφθη. Αποδείχθηκε ότι ήταν το κατάλληλο πρόσωπο στην κατάλληλη θέση. Σε λίγο ταυτίστηκε με την εφημερίδα και έγινε το σύμβολο των απανταχού δεξιών. Απ’ τη στήλη του, «Ανάδελφος Τύπος», με αιχμηρά σχόλια καυτηρίαζε το ΠΑΣΟΚ, την κυβέρνηση και γενικότερα την κεντροαριστερά, χρησιμοποιώντας τα ίδια λόγια που θα χρησιμοποιούσε και ο απλός ψηφοφόρος της παράταξης. Ήταν η δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ, όταν ο Ελεύθερος Τύπος έφθασε τις διακόσιες πενήντα χιλιάδες φύλλα και πολλές φορές τα ξεπέρασε. Ο Βουδούρης στις δόξες του. Στο γραφείο του, που διατηρούσε στη γωνία Φιλελλήνων και Μητροπόλεως, επέλεγε με σχολαστικότητα τους πολιτικούς που δεχόταν από τη Νέα Δημοκρατία. Μερικούς τους είχε «κόψει». Άλλους τους δεχόταν υπό όρους. Σε άλλους κρυβόταν.
Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Κοσκωτά, ο Ελεύθερος Τύπος πρωταγωνιστούσε. Ο Δημήτρης Ρίζος κατάφερε με διάφορες μεσολαβήσεις και πήρε συνέντευξη από τον Κοσκωτά στην αμερικανική φυλακή όπου τον κρατούσαν. Ο Ε. Τ. επίσης επίσης το θέμα με τα «πάμπερς», και μάλιστα στο ειδικό δικαστήριο παρουσίασε τα δύο επώνυμα κουτιά με τον δικαστικό του συντάκτη, τον Χρήστο Κυρίτση. Ήταν 1989, καλοκαίρι. Τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκάλεσε την εφημερίδα του Βουδούρη… «πατσαβούρα».
Ο ξαφνικός θάνατος της Λίλιαν, της γυναίκας του, έκοψε τα πόδια του Άρη Βουδούρη. Η Λίλιαν δεν ήταν μόνο σύντροφός του, ήταν και η ψυχή της εφημερίδας. Ο Βουδούρης άλλαξε, έγινε οξύθυμος, άρχισε να έχει υπαρξιακά προβλήματα, ερχόταν στην εφημερίδα αργά, συγκρούονταν πολλές φορές με τα στελέχη που του είχαν στήσει την εφημερίδα. Μπορεί η Νέα Δημοκρατία να ήταν κοντά στη νίκη, αλλά ο Βουδούρης δεν αξιώθηκε ποτέ να τη γευθεί. Σκοτώθηκε, ενώ οδηγούσε προς την εφημερίδα, ένα μεσημέρι. Ο Ελεύθερος Τύπος, η εφημερίδα – ναυαρχίδα της δεξιάς, έμεινε ξαφνικά ορφανή.
Με συνοπτικές διαδικασίες την δημοσιογραφική διοίκηση ανέλαβαν οι πέντε διευθυντές. Οι Δημήτρης Ρίζος, Γιώργος Κύρτσος, Ευάγγελος Μυγδάλης, Γιάννης Ταμπάκης και Χρήστος Μουλίνος. Η εφημερίδα όμως πέρασε στο ίδρυμα Λίλιαν Βουδούρη, πρόεδρος του ιδρύματος μπήκε πολιτικό πρόσωπο «δοτό» από τη Ρηγίλλης, και όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, στην έκδοση του ΕΤ άρχισαν να έχουν λόγο άτομα που… κρατούσαν την τσάντα του Βουδούρη, οι σφογγοκολάριοι δεν είχαν καμιά αγάπη για το έντυπο και φυσικά κανένα δημοσιογραφικό κριτήριο.
Ο Άρης Βουδούρης με την γραμματέα του Έλση Αργυρού σε μια δεξίωση.
Οι αναγνώστες σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αυτοί που βλέπουν πρώτοι τα προβλήματα. Όταν η Νέα Δημοκρατία ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, η εφημερίδα με τους πρώτους εσωτερικούς τριγμούς και συγκρούσεις άρχισε να παίρνει την κατιούσα. Οι επεμβάσεις άνωθεν βοήθησαν σε αυτή την κατηφόρα. Η πτώση της κυκλοφορίας έφερε όπως ήταν φυσικό την φαγωμάρα. Και κάποια στιγμή, «δι' ασήμαντον αφορμήν» εκπαραθυρώνεται ο Ρίζος, αν και μέλος του Ιδρύματος Λίλιαν Βουδούρη. Έτσι ξαφνικά βρίσκεται έξω από τον περίβολο της εφημερίδας στον Άλιμο. Τον ακολούθησαν και άλλοι συντάκτες και μαζί με τον Μήτση ανοίγουν τον Αδέσμευτο Τύπο.
Ήταν 1996 και τα ηνία του Ελεύθερου Τύπου ανέλαβαν οι Γιώργος Κύρτσος, Γιάννης Ταμπάκης και Χρήστος Μουλίνος. Η εφημερίδα, όμως, δεν σταματάει να χάνει φύλλα. Οι τρεις διευθυντές δεν κατάφεραν να κάνουν το θαύμα, να αντιστρέψουν την καθοδική πορεία της. Σε μια στιγμή, ο Κύρτσος «τρώει» τους άλλους δύο διευθυντές και μένει παντοκράτωρ. Ένας και μόνον Γενικός Διευθυντής. Η ναυαρχίδα της Δεξιάς είναι πλέον ξεδοντιασμένη, η άλλοτε εύρωστη οικονομικά εφημερίδα παίρνει δάνεια για να πληρώσει τις υποχρεώσεις της, το Ίδρυμα Λίλιαν Βουδούρη που οφείλει την ύπαρξή του στα λεφτά της εφημερίδας βλέπει τώρα τον Ελεύθερο Τύπο σαν βαρίδι και θέλει να τον ξεφορτωθεί. Ο Κύρτσος, που είχε συγκρουστεί με τον Καραμανλή, δεν κατάφερε να βγάλει την εφημερίδα από το τέλμα. Σε κάποια στιγμή, του φόρτωσαν και την αποτυχία και τον έδιωξαν με συνοπτικές διαδικασίες. Ήταν καλοκαίρι του 2002. Οι «εμβαλωματικές» λύσεις που δόθηκαν από το Ίδρυμα μετά την αποχώρηση Κύρτσου απλά βοήθησαν στην πλήρη κατάρρευση.
Η Γιάννα Αγγελοπούλου ήρθε «απ’ τον ουρανό» (2006) για μια εφημερίδα που μετρούσε μέρες. Αλλά παρόλο τον πακτωλό που έριξε δεν κατάφερε να φτιάξει τον παλιό Ελεύθερο Τύπο που κυριολεκτικά «κυβερνούσε». Στα τρία χρόνια που κράτησε την εφημερίδα, άλλαξε αρκετούς διευθυντές, άλλαξε συντάκτες, άλλαξε το χαρτί, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να γράψει την «ληξιαρχική πράξη» του θανάτου της. Ο Ελεύθερος Τύπος, η ναυαρχίδα της δεξιάς, έζησε εικοσιοκτώ χρόνια. Δημιουργήθηκε το 1982 από τον Άρη και την Λίλιαν Βουδούρη. Και κλείνει αύριο, 23 Ιουνίου 2009. Επί Γιάννας Αγγελοπούλου.

Από: http://www.zougla.gr/news.php?id=48161

Το blog των εργαζομένων του «Ελεύθερου Τύπου»: