Διαβάστε και: Το σχόλιο του «naxios» στο ιστολόγιο του Πέτρου Τατούλη που προκάλεσε τη σημερινή απάντησή του
................
Ο/Η Πέτρος Τατούλης είπε...
@ naxios
Φίλε Νάξιε,
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο διάλογος στις ελεύθερες κοινωνίες γίνεται ανοικτά και οπουδήποτε. Για όσους δεν τον φοβούνται ασφαλώς. Στις δημοκρατίες δεν βάζουμε πλαίσια για τον διάλογο. Στις δημοκρατίες, δεν υπάρχει κανόνας που να επιβάλει ο διάλογος να γίνεται μέσα στα κομματικά όργανα και όχι ελεύθερα και ανοικτά. Πάντως στη δική μας περίπτωση, ο συλλογισμός σου έχει δύο βασικά μειονεκτήματα. Πρώτον, ότι κατέθεσα με κάθε ευθύτητα, συνέπεια και συναίσθηση της μεγάλης μου ευθύνης απέναντι στον ελληνικό λαό, τις απόψεις μου σε αρμόδιο όργανο του κόμματος. Και μάλιστα ενώπιον όλων, προκειμένου κανείς να μην μπορεί στο μέλλον να επικαλεσθεί ότι δεν γνώριζε, ότι δεν είχε ακούσει. Δεύτερον και σημαντικότερο, δυστυχώς, η κατάθεση των δικών μου απόψεων δεν εξελίχθηκε σε διάλογο. Οι απόψεις μου ουδέποτε έτυχαν συζήτησης, προκειμένου από κοινού να καταλήξουμε σε κάποια δια ταύτα. Ήταν ένας μονόλογος, στον οποίο οι μόνες απαντήσεις ήταν φημολογία, παραπολιτικά σχόλια και εικοτολογίες για διαγραφή μου, για κυρώσεις, για δήθεν ενόχληση του πρωθυπουργού και άλλα πολλά άνευ ουσίας για το μέλλον της παράταξης και του τόπου. Πιστεύω ότι θα συμφωνήσεις μαζί μου στο ότι από τον Απρίλιο και την πρώτη μου παρέμβαση σε πολλά από όσα είπα δικαιώθηκα. Και έπονται σίγουρα και άλλες εξελίξεις.
………..
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο διάλογος στις ελεύθερες κοινωνίες γίνεται ανοικτά και οπουδήποτε. Για όσους δεν τον φοβούνται ασφαλώς. Στις δημοκρατίες δεν βάζουμε πλαίσια για τον διάλογο. Στις δημοκρατίες, δεν υπάρχει κανόνας που να επιβάλει ο διάλογος να γίνεται μέσα στα κομματικά όργανα και όχι ελεύθερα και ανοικτά. Πάντως στη δική μας περίπτωση, ο συλλογισμός σου έχει δύο βασικά μειονεκτήματα. Πρώτον, ότι κατέθεσα με κάθε ευθύτητα, συνέπεια και συναίσθηση της μεγάλης μου ευθύνης απέναντι στον ελληνικό λαό, τις απόψεις μου σε αρμόδιο όργανο του κόμματος. Και μάλιστα ενώπιον όλων, προκειμένου κανείς να μην μπορεί στο μέλλον να επικαλεσθεί ότι δεν γνώριζε, ότι δεν είχε ακούσει. Δεύτερον και σημαντικότερο, δυστυχώς, η κατάθεση των δικών μου απόψεων δεν εξελίχθηκε σε διάλογο. Οι απόψεις μου ουδέποτε έτυχαν συζήτησης, προκειμένου από κοινού να καταλήξουμε σε κάποια δια ταύτα. Ήταν ένας μονόλογος, στον οποίο οι μόνες απαντήσεις ήταν φημολογία, παραπολιτικά σχόλια και εικοτολογίες για διαγραφή μου, για κυρώσεις, για δήθεν ενόχληση του πρωθυπουργού και άλλα πολλά άνευ ουσίας για το μέλλον της παράταξης και του τόπου. Πιστεύω ότι θα συμφωνήσεις μαζί μου στο ότι από τον Απρίλιο και την πρώτη μου παρέμβαση σε πολλά από όσα είπα δικαιώθηκα. Και έπονται σίγουρα και άλλες εξελίξεις.
………..
Συνεχίζεται…
Και ερχόμαστε στην πρόσφατη παρέμβαση μου στην Κεντρική Επιτροπή του Σεπτεμβρίου. Επανέλαβα τις απόψεις μου. Και πρότεινα στον πρωθυπουργό προκειμένου να βγούμε από την κρίση και την εσωστρέφεια να οδηγήσει το κόμμα σε έκτακτο συνέδριο. Τούτο προφανώς το έπραξα, όχι γιατί δεν νοιάζομαι για το μέλλον της παράταξης και κυρίως του ιδεολογικού χώρου που εκφράζει, αλλά ακριβώς το αντίθετο: να επιλύσουμε τα προβλήματα, τις ιδεολογικές στρεβλώσεις, να ξαναχαράξουμε νέα πορεία και να επαναπροσανατολιστούμε στις αρχές που προφανώς κάπου στο δρόμο έχουμε χάσει. Η απάντηση ήταν αστεία. Η δια βοής απόρριψη της πρότασης μου χωρίς προηγούμενη συζήτηση ενέχει τρία αδύναμα σημεία που την καθιστούν ανορθολογική και αντιδημοκρατική. Πρώτον, απευθύνθηκα στον πρωθυπουργό και όχι στους συνέδρους (οπότε το λογικό θα ήταν να απορρίψει εκείνος την πρότασή μου ή τέλως πάντων να αδιαφορήσει). Δεύτερον, μέσα σε ένα κλίμα φόρτισης τέθηκε σε ψηφοφορία (!) χωρίς να έχει προηγηθεί συζήτηση. Και τρίτον, τέθηκε σε ψηφοφορία δια βοής, πράγμα που φανερώνει προχειρότητα, αλλά κυρίως αρμόζει σε καθεστώτα όχι δυτικά όχι σύγχρονα όχι προοδευτικά. Πρακτικές που αρμόζουν, θα μου επιτρέψεις να πω, σε κόμματα σταλινικού τύπου και ασφαλώς όχι σε ένα φιλελεύθερο κόμμα όπως η Νέα Δημοκρατία.
Τώρα, σε ότι έχει να κάνει με τις υποχρεώσεις μου ως βουλευτής, διότι προφανώς εσύ γνωρίζεις καλύτερα από εμένα για ποιους λόγους με ψηφίζει ο Έλληνας.
Ας ξεκινήσουμε από τα επιμέρους:
- Ποτέ δεν υπέδειξα στον πρωθυπουργό ποιον θα τοποθετήσει υπουργό και ποιον όχι. Έκρινα ότι σε περιπτώσεις που υπήρχαν υπόνοιες ενοχής θα έπρεπε να απομακρυνθούν οι υπεύθυνοι. Αυτό, αγαπητέ Νάξιε, έχει να κάνει με το τεκμήριο πολιτικής ενοχής που εφαρμόζεται σε όλες τις προοδευτικές χώρες. Δεν θα ήμασταν οι πρώτοι που θα το εφαρμόζαμε, αλλά μάλλον οι τελευταίοι. Το ποιους θα τοποθετούσε στις θέσεις των απερχομένων είναι θέμα που ασφαλώς και θα αφορούσε τον ίδιο, αφού ως γνωστόν ο πρωθυπουργός είναι εκείνος έχει αποκλειστικά την ευθύνη των επιλογών του και ένα τέτοιο βάρος δεν θα ήθελα ποτέ να το μοιράσω και στις δικές μου πλάτες.
- Όπως εγώ κρίνομαι έτσι μπορώ κι εγώ να κρίνω. Να έχεις υπόψιν σου, ωστόσο, ότι οι δικές μου αναφορές δεν έχουν ποτέ να κάνουν με πρόσωπα, παρά με πολιτικές και συμπεριφορές.
- Τέλος, όσον αφορά τους ψηφοφόρους μου, με εμπιστεύονται για όλη μου τη στάση αυτά τα 30 χρόνια, διότι δεν διστάζω να εκφράζομαι ελεύθερα αφενός διότι δεν έχω να φοβηθώ τίποτε και αφετέρου διότι κινούμαι με γνώμονα την αρχή ότι αυτά που έχεις να χάσεις όντας έντιμος και συνεπής είναι πολύ λιγότερα από αυτά που έχεις να κερδίσεις.
Για το τέλος, κάποια λίγα σχόλια για την κομματική πειθαρχία.
Θα ξεκινήσω με ένα γνωστό γεγονός της πρόσφατης επικαιρότητας: Πριν από 15 μέρες έγινε ψηφοφορία στην αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων για το σχέδιο νόμου του προέδρου Μπους, που αφορούσε τη χρηματοπιστωτική κρίση. Στην ψηφοφορία, 133 Ρεπουμπλικάνοι βουλευτές καταψήφισαν την πρόταση, πήγαν δηλαδή κόντρα στον πρόεδρό τους, και μάλιστα 37 ημέρες πριν από τις εκλογές. Στην ίδια ψηφοφορία, 141 βουλευτές του κόμματος των Δημοκρατικών υπερψήφισαν την πρόταση, μολονότι οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η κρίση ευνοούσε το Δημοκρατικό υποψήφιο Μπάρακ Ομπάμα. Το επιχείρημα όλων ήταν ότι ψήφιζαν κατά συνείδηση και κατ’ εντολή των ψηφοφόρων τους. Ουδείς απεκάλεσε, τους πρώτους «αντάρτες» ή τους δεύτερους «συμβιβασμένους εχθρούς της παράταξης». Κανένας από τους αρχηγούς των δύο κοινοβουλευτικών ομάδων, που είχαν ανακοινώσει από πριν τη συναίνεσή τους, δεν εξέλαβε το αποτέλεσμα ως προσωπική ήττα. Κανείς δεν επανέφερε πρακτικές του 19ου αιώνα, του τύπου ενός καινούργιου Δόγματος Μονρόε του 2008. Κανένας κύκλος εσωστρέφειας δεν άνοιξε. Παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης, η ελευθερία γνώμης των βουλευτών, ούτε αμφισβητήθηκε, ούτε δαιμονοποιήθηκε. Βέβαια, στη συνέχεια, μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης της αμερικανικής οικονομίας, οι Ρεπουμπλικανοί πείσθηκαν και το νομοσχέδιο τελικώς υπερψηφίσθηκε.
Στις δημοκρατικές κοινωνίες, δεν διανοείται κανείς να διαχειρίζεται τις κοινοβουλευτικές ομάδες ερήμην τους. Ασφαλώς οι βουλευτές πρέπει να στηρίζουν το κόμμα με τη σημαία του οποίου εξελέγησαν, αλλά κανείς δεν τους επιβάλλει αφωνία. Η αφωνία πριονίζει το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας των βουλευτών και, κατ’ ακολουθία, των πολιτών που τους ψήφισαν. Γιατί εμείς, οι βουλευτές που εκλεγόμαστε από το λαό, είμαστε οι διαμεσολαβητές μεταξύ της παράταξης και της κοινωνίας, της βάσης και της ηγεσίας, και κατά τις δύο διευθύνσεις, όπως πολύ σωστά τόνισε και ο κ. πρωθυπουργός.
Εκεί που κρινόμαστε όλοι, φίλε Νάξιε, είναι αν εφαρμόζουμε αυτά που υποσχεθήκαμε προεκλογικά. Καθυστερήσεις μας συγχωρεί ο λαός, αλλά όχι αλλαγή του στόχου. Υποσχεθήκαμε πρόοδο, πολιτικό ήθος και διαφάνεια. Αστοχίες μπορεί να γίνουν, δεν επιτρέπεται όμως έκπτωση στις βασικές μας αξίες. Αν κάποια στιγμή το τραίνο πάρει τη λάθος διασταύρωση, είναι υποχρέωσή μας να τραβήξουμε το μοχλό κινδύνου. Ας κλείσουμε λίγο τ΄ αυτιά μας στους φωνακλάδες και τα παπαγαλάκια της καθημερινής επικαιρότητας και ας εξετάσουμε την κατάσταση με ψυχραιμία. Θα δούμε ότι το πρόβλημα της παράταξης δεν είναι εσωκομματικό. Δεν υπάρχουν δαίμονες στη Νέα Δημοκρατία. Η Κυβέρνηση δεν είναι υπό ομηρία. Είμαι βέβαιος ότι κανείς από μας δεν προτίθεται να βλάψει την παράταξη. Αυτοί που τη βλάπτουν είναι εκείνοι που προσπαθούν να μεταθέσουν την προσοχή του κόσμου από τα ουσιαστικά προβλήματα στο δήθεν εσωκομματικό πεδίο. Οι θεωρίες συνωμοσίας και υπονόμευσης, με μπόλικη λασπολογία σαν γαρνιτούρα, δημιουργούν ανασφάλεια στους πολίτες, σε μια δύσκολη περίοδο που εκείνοι προσβλέπουν σε μας για ελπίδα. Οι φήμες για ηρωϊκή έξοδο, τύπου πρόωρων εκλογών, αποπροσανατολίζουν από την εστίαση στην αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η θολούρα εξισώνει δίκαιους και άδικους. Το προπέτασμα πολιτικού καπνού σκεπάζει προστατευτικά όσους έχουν κάτι να κρύψουν.
Ο πολίτης που πληρώνει ακριβότερα τη δόση για το στεγαστικό δάνειο του σπιτιού του, με χρήματα που του λείπουν από τον οικογενειακό προϋπολογισμό, γνωρίζει τη σοβαρότητα της κατάστασης από πρώτο χέρι, καλύτερα από εμάς. Δεν διαπιστώνει την οικονομική δυσπραγία με στατιστικές. Τη βιώνει. Του ζητάμε επιπλέον να πληρώσει παραπάνω φόρους. Διαμαρτύρεται, αλλά θα το κάνει. Εξεγείρεται όμως όταν ακούει για off-shore εταιρείες, για προκλητικά πλούσιους πολιτικούς, για ανταλλαγές ακινήτων του Δημοσίου αξίας εκατομμυρίων ευρώ, ενώ αυτός στριμώχνεται οικονομικά. Θυμώνει. Θυμώνει με όλους μας. Μας απορρίπτει συλλήβδην όλους.
Είμαι σίγουρος ότι εσύ που συνομιλείς καθημερινά με ανθρώπους της λεγόμενης κομματικής μας βάσης γίνεσαι καθημερινά αποδέκτης τέτοιων μηνυμάτων, αν όχι κι εσύ συμμερίζεσαι τις ίδιες αγωνίες με εμένα.
Κατοικώ με την οικογένειά μου σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, αρκετά κοντά στο κέντρο, και συχνά πηγαίνω τα πρωϊνά στο γραφείο μου με τα πόδια. Στην ημίωρη διαδρομή άγνωστοι πολίτες με σταματούν και με την οικειότητα που γεννά η τηλεόραση μου λένε με αγωνία: «Πέτρο, πες κάτι!». Είμαι σίγουρος ότι το ακούμε όλοι αυτό. «Κάντε κάτι», λένε σε όλους μας. Η κοινωνία ζητά από μας, όλους, να αναγνωρίσουμε τα προβλήματά της, να τα συμμεριστούμε και να βρούμε λύσεις. Λύσεις ρεαλιστικές. Λύσεις πολιτικές. Λύσεις με υπευθυνότητα και προοπτική. Μετά το 1989, επικράτησαν διεθνώς τα φιλελεύθερα καθεστώτα. Ο φιλελευθερισμός, μια κακοποιημένη μάλλον έννοια, σημαίνει ότι προτεραιότητα έχουν οι ελευθερίες του πολίτη, του κάθε πολίτη, και ότι το κράτος παρεμβαίνει για να εξασφαλίσει ότι το μεγάλο ψάρι δεν θα φάει το μικρό. Στη χώρα μας, η Νέα Δημοκρατία υπήρξε από την ίδρυσή της ο εκφραστής της σύγχρονης, φιλελεύθερης, δημοκρατικής Ελλάδας. Είναι το κόμμα που συμμετέχει ισότιμα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, που έχει σαν βάση του το μέσο πολίτη. Είναι η παράταξη που δεν έχει ιδεολογικές αγκυλώσεις, επομένως μπορεί να δημιουργήσει δημόσιο πλούτο. Η Νέα Δημοκρατία είναι το πολιτικό κόμμα που στο σημερινό διεθνές σύστημα μπορεί και πρέπει να πάει τη χώρα μπροστά. Η χώρα έχει ακόμη δυνάμεις και οι πολίτες ακόμη προσβλέπουν σε μας. Στο χέρι μας είναι να τους κινητοποιήσουμε και να αναστρέψουμε την προσωρινή κάμψη της παράταξης, θέτοντας στο περιθώριο τους υπεύθυνους .
13 Οκτώβριος 2008 4:33 μμ
Αν υπάρχει "Συνεχίζεται..." πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα...
Και ερχόμαστε στην πρόσφατη παρέμβαση μου στην Κεντρική Επιτροπή του Σεπτεμβρίου. Επανέλαβα τις απόψεις μου. Και πρότεινα στον πρωθυπουργό προκειμένου να βγούμε από την κρίση και την εσωστρέφεια να οδηγήσει το κόμμα σε έκτακτο συνέδριο. Τούτο προφανώς το έπραξα, όχι γιατί δεν νοιάζομαι για το μέλλον της παράταξης και κυρίως του ιδεολογικού χώρου που εκφράζει, αλλά ακριβώς το αντίθετο: να επιλύσουμε τα προβλήματα, τις ιδεολογικές στρεβλώσεις, να ξαναχαράξουμε νέα πορεία και να επαναπροσανατολιστούμε στις αρχές που προφανώς κάπου στο δρόμο έχουμε χάσει. Η απάντηση ήταν αστεία. Η δια βοής απόρριψη της πρότασης μου χωρίς προηγούμενη συζήτηση ενέχει τρία αδύναμα σημεία που την καθιστούν ανορθολογική και αντιδημοκρατική. Πρώτον, απευθύνθηκα στον πρωθυπουργό και όχι στους συνέδρους (οπότε το λογικό θα ήταν να απορρίψει εκείνος την πρότασή μου ή τέλως πάντων να αδιαφορήσει). Δεύτερον, μέσα σε ένα κλίμα φόρτισης τέθηκε σε ψηφοφορία (!) χωρίς να έχει προηγηθεί συζήτηση. Και τρίτον, τέθηκε σε ψηφοφορία δια βοής, πράγμα που φανερώνει προχειρότητα, αλλά κυρίως αρμόζει σε καθεστώτα όχι δυτικά όχι σύγχρονα όχι προοδευτικά. Πρακτικές που αρμόζουν, θα μου επιτρέψεις να πω, σε κόμματα σταλινικού τύπου και ασφαλώς όχι σε ένα φιλελεύθερο κόμμα όπως η Νέα Δημοκρατία.
Τώρα, σε ότι έχει να κάνει με τις υποχρεώσεις μου ως βουλευτής, διότι προφανώς εσύ γνωρίζεις καλύτερα από εμένα για ποιους λόγους με ψηφίζει ο Έλληνας.
Ας ξεκινήσουμε από τα επιμέρους:
- Ποτέ δεν υπέδειξα στον πρωθυπουργό ποιον θα τοποθετήσει υπουργό και ποιον όχι. Έκρινα ότι σε περιπτώσεις που υπήρχαν υπόνοιες ενοχής θα έπρεπε να απομακρυνθούν οι υπεύθυνοι. Αυτό, αγαπητέ Νάξιε, έχει να κάνει με το τεκμήριο πολιτικής ενοχής που εφαρμόζεται σε όλες τις προοδευτικές χώρες. Δεν θα ήμασταν οι πρώτοι που θα το εφαρμόζαμε, αλλά μάλλον οι τελευταίοι. Το ποιους θα τοποθετούσε στις θέσεις των απερχομένων είναι θέμα που ασφαλώς και θα αφορούσε τον ίδιο, αφού ως γνωστόν ο πρωθυπουργός είναι εκείνος έχει αποκλειστικά την ευθύνη των επιλογών του και ένα τέτοιο βάρος δεν θα ήθελα ποτέ να το μοιράσω και στις δικές μου πλάτες.
- Όπως εγώ κρίνομαι έτσι μπορώ κι εγώ να κρίνω. Να έχεις υπόψιν σου, ωστόσο, ότι οι δικές μου αναφορές δεν έχουν ποτέ να κάνουν με πρόσωπα, παρά με πολιτικές και συμπεριφορές.
- Τέλος, όσον αφορά τους ψηφοφόρους μου, με εμπιστεύονται για όλη μου τη στάση αυτά τα 30 χρόνια, διότι δεν διστάζω να εκφράζομαι ελεύθερα αφενός διότι δεν έχω να φοβηθώ τίποτε και αφετέρου διότι κινούμαι με γνώμονα την αρχή ότι αυτά που έχεις να χάσεις όντας έντιμος και συνεπής είναι πολύ λιγότερα από αυτά που έχεις να κερδίσεις.
Για το τέλος, κάποια λίγα σχόλια για την κομματική πειθαρχία.
Θα ξεκινήσω με ένα γνωστό γεγονός της πρόσφατης επικαιρότητας: Πριν από 15 μέρες έγινε ψηφοφορία στην αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων για το σχέδιο νόμου του προέδρου Μπους, που αφορούσε τη χρηματοπιστωτική κρίση. Στην ψηφοφορία, 133 Ρεπουμπλικάνοι βουλευτές καταψήφισαν την πρόταση, πήγαν δηλαδή κόντρα στον πρόεδρό τους, και μάλιστα 37 ημέρες πριν από τις εκλογές. Στην ίδια ψηφοφορία, 141 βουλευτές του κόμματος των Δημοκρατικών υπερψήφισαν την πρόταση, μολονότι οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η κρίση ευνοούσε το Δημοκρατικό υποψήφιο Μπάρακ Ομπάμα. Το επιχείρημα όλων ήταν ότι ψήφιζαν κατά συνείδηση και κατ’ εντολή των ψηφοφόρων τους. Ουδείς απεκάλεσε, τους πρώτους «αντάρτες» ή τους δεύτερους «συμβιβασμένους εχθρούς της παράταξης». Κανένας από τους αρχηγούς των δύο κοινοβουλευτικών ομάδων, που είχαν ανακοινώσει από πριν τη συναίνεσή τους, δεν εξέλαβε το αποτέλεσμα ως προσωπική ήττα. Κανείς δεν επανέφερε πρακτικές του 19ου αιώνα, του τύπου ενός καινούργιου Δόγματος Μονρόε του 2008. Κανένας κύκλος εσωστρέφειας δεν άνοιξε. Παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης, η ελευθερία γνώμης των βουλευτών, ούτε αμφισβητήθηκε, ούτε δαιμονοποιήθηκε. Βέβαια, στη συνέχεια, μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης της αμερικανικής οικονομίας, οι Ρεπουμπλικανοί πείσθηκαν και το νομοσχέδιο τελικώς υπερψηφίσθηκε.
Στις δημοκρατικές κοινωνίες, δεν διανοείται κανείς να διαχειρίζεται τις κοινοβουλευτικές ομάδες ερήμην τους. Ασφαλώς οι βουλευτές πρέπει να στηρίζουν το κόμμα με τη σημαία του οποίου εξελέγησαν, αλλά κανείς δεν τους επιβάλλει αφωνία. Η αφωνία πριονίζει το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας των βουλευτών και, κατ’ ακολουθία, των πολιτών που τους ψήφισαν. Γιατί εμείς, οι βουλευτές που εκλεγόμαστε από το λαό, είμαστε οι διαμεσολαβητές μεταξύ της παράταξης και της κοινωνίας, της βάσης και της ηγεσίας, και κατά τις δύο διευθύνσεις, όπως πολύ σωστά τόνισε και ο κ. πρωθυπουργός.
Εκεί που κρινόμαστε όλοι, φίλε Νάξιε, είναι αν εφαρμόζουμε αυτά που υποσχεθήκαμε προεκλογικά. Καθυστερήσεις μας συγχωρεί ο λαός, αλλά όχι αλλαγή του στόχου. Υποσχεθήκαμε πρόοδο, πολιτικό ήθος και διαφάνεια. Αστοχίες μπορεί να γίνουν, δεν επιτρέπεται όμως έκπτωση στις βασικές μας αξίες. Αν κάποια στιγμή το τραίνο πάρει τη λάθος διασταύρωση, είναι υποχρέωσή μας να τραβήξουμε το μοχλό κινδύνου. Ας κλείσουμε λίγο τ΄ αυτιά μας στους φωνακλάδες και τα παπαγαλάκια της καθημερινής επικαιρότητας και ας εξετάσουμε την κατάσταση με ψυχραιμία. Θα δούμε ότι το πρόβλημα της παράταξης δεν είναι εσωκομματικό. Δεν υπάρχουν δαίμονες στη Νέα Δημοκρατία. Η Κυβέρνηση δεν είναι υπό ομηρία. Είμαι βέβαιος ότι κανείς από μας δεν προτίθεται να βλάψει την παράταξη. Αυτοί που τη βλάπτουν είναι εκείνοι που προσπαθούν να μεταθέσουν την προσοχή του κόσμου από τα ουσιαστικά προβλήματα στο δήθεν εσωκομματικό πεδίο. Οι θεωρίες συνωμοσίας και υπονόμευσης, με μπόλικη λασπολογία σαν γαρνιτούρα, δημιουργούν ανασφάλεια στους πολίτες, σε μια δύσκολη περίοδο που εκείνοι προσβλέπουν σε μας για ελπίδα. Οι φήμες για ηρωϊκή έξοδο, τύπου πρόωρων εκλογών, αποπροσανατολίζουν από την εστίαση στην αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η θολούρα εξισώνει δίκαιους και άδικους. Το προπέτασμα πολιτικού καπνού σκεπάζει προστατευτικά όσους έχουν κάτι να κρύψουν.
Ο πολίτης που πληρώνει ακριβότερα τη δόση για το στεγαστικό δάνειο του σπιτιού του, με χρήματα που του λείπουν από τον οικογενειακό προϋπολογισμό, γνωρίζει τη σοβαρότητα της κατάστασης από πρώτο χέρι, καλύτερα από εμάς. Δεν διαπιστώνει την οικονομική δυσπραγία με στατιστικές. Τη βιώνει. Του ζητάμε επιπλέον να πληρώσει παραπάνω φόρους. Διαμαρτύρεται, αλλά θα το κάνει. Εξεγείρεται όμως όταν ακούει για off-shore εταιρείες, για προκλητικά πλούσιους πολιτικούς, για ανταλλαγές ακινήτων του Δημοσίου αξίας εκατομμυρίων ευρώ, ενώ αυτός στριμώχνεται οικονομικά. Θυμώνει. Θυμώνει με όλους μας. Μας απορρίπτει συλλήβδην όλους.
Είμαι σίγουρος ότι εσύ που συνομιλείς καθημερινά με ανθρώπους της λεγόμενης κομματικής μας βάσης γίνεσαι καθημερινά αποδέκτης τέτοιων μηνυμάτων, αν όχι κι εσύ συμμερίζεσαι τις ίδιες αγωνίες με εμένα.
Κατοικώ με την οικογένειά μου σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, αρκετά κοντά στο κέντρο, και συχνά πηγαίνω τα πρωϊνά στο γραφείο μου με τα πόδια. Στην ημίωρη διαδρομή άγνωστοι πολίτες με σταματούν και με την οικειότητα που γεννά η τηλεόραση μου λένε με αγωνία: «Πέτρο, πες κάτι!». Είμαι σίγουρος ότι το ακούμε όλοι αυτό. «Κάντε κάτι», λένε σε όλους μας. Η κοινωνία ζητά από μας, όλους, να αναγνωρίσουμε τα προβλήματά της, να τα συμμεριστούμε και να βρούμε λύσεις. Λύσεις ρεαλιστικές. Λύσεις πολιτικές. Λύσεις με υπευθυνότητα και προοπτική. Μετά το 1989, επικράτησαν διεθνώς τα φιλελεύθερα καθεστώτα. Ο φιλελευθερισμός, μια κακοποιημένη μάλλον έννοια, σημαίνει ότι προτεραιότητα έχουν οι ελευθερίες του πολίτη, του κάθε πολίτη, και ότι το κράτος παρεμβαίνει για να εξασφαλίσει ότι το μεγάλο ψάρι δεν θα φάει το μικρό. Στη χώρα μας, η Νέα Δημοκρατία υπήρξε από την ίδρυσή της ο εκφραστής της σύγχρονης, φιλελεύθερης, δημοκρατικής Ελλάδας. Είναι το κόμμα που συμμετέχει ισότιμα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, που έχει σαν βάση του το μέσο πολίτη. Είναι η παράταξη που δεν έχει ιδεολογικές αγκυλώσεις, επομένως μπορεί να δημιουργήσει δημόσιο πλούτο. Η Νέα Δημοκρατία είναι το πολιτικό κόμμα που στο σημερινό διεθνές σύστημα μπορεί και πρέπει να πάει τη χώρα μπροστά. Η χώρα έχει ακόμη δυνάμεις και οι πολίτες ακόμη προσβλέπουν σε μας. Στο χέρι μας είναι να τους κινητοποιήσουμε και να αναστρέψουμε την προσωρινή κάμψη της παράταξης, θέτοντας στο περιθώριο τους υπεύθυνους .
13 Οκτώβριος 2008 4:33 μμ
Μιλώντας στον «Alpha 98,9» ο Γιώργος Καρατζαφέρης αναφέρθηκε σε συγκέντρωση που είχε γίνει στην Τρίπολη, παραμονές των νομαρχιακών εκλογών του 1998, στην οποία ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος είχε δημοσίως στηρίξει τον υποψήφιο νομάρχη του ΠΑΣΟΚ, Παντελή Τσιλιβή.
.bmp)
.bmp)
Αναρτήσεις
