Μια νεαρή και όμορφη δικηγόρος έκανε την άσκησή της εν έτει 1979 στο δικηγορικό γραφείο του κ. Νώντα Ζαφειρόπουλου, μετέπειτα βουλευτή της ΝΔ. Λεγόταν τότε Γιάννα Παρθένη- Δασκαλάκη. Αυτό το γνωρίζουν ελάχιστοι άνθρωποι. Ακόμη λιγότεροι θυμούνται την πολιτική καριέρα της κυρίας Αγγελοπούλου στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
…..
Συνεχίζεται…
H ιστορία της οικογένειας Αγγελόπουλου – Βιογραφικό Γιάννας Αγγελοπούλου
Η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης στις 12 Δεκεμβρίου 1955 . Μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό , την Έμπαρο του Νομού Ηρακλείου Είναι επιχειρηματίας και πολιτικός.
Ο πατέρας της, Φρίξος Δασκαλάκης, ήταν απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ, συνδικαλιστής και πρόεδρος της ΓΣΕΕ της εποχή της Δικτατορίας
Η Γιάννα Δασκαλάκη τελείωσε με εξαιρετική επιτυχία το Α΄ Λύκειο Θηλέων του Ηρακλείου και σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, απ' όπου αποφοίτησε το 1979. Παντρεύτηκε για πρώτη φορά τον επιχειρηματία Γιώργο Παρθένη και απέκτησε μαζί του μία κόρη.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, άρχισε να ασχολείται με την πολιτική. Το 1986 γνωρίσθηκε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, και έτσι τελικά κατήλθε υποψήφια στις δημοτικές εκλογές εκείνου του έτους και εκλέχθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας με τον συνδυασμό του Μιλτιάδη Έβερτ. Το 1989 και το 1990, εκλέχθηκε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Α΄ Εκλογική Περιφέρεια Αθηνών.
Το 1990 χώρισε από τον πρώτο της σύζυγο και παντρεύτηκε τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, γόνο γνωστής οικογένειας βιομηχάνων, με τον οποίο απέκτησε δύο ακόμα παιδιά: έναν γιο και μία κόρη Το 1996, ορίσθηκε από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη πρόεδρος της επιτροπής διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997, οι αγώνες ανατέθηκαν στην Αθήνα. Όμως, η κυρία Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη δεν ορίσθηκε πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής. Μετά από πιέσεις της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, τον Μάϊο του 2000, η ελληνική κυβέρνηση άλλαξε την διοίκηση της οργανωτικής επιτροπής και η Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη ορίσθηκε τελικά πρόεδρος της επιτροπής. Η επιτυχής διεξαγωγή των Ολυμπιακών αγώνων του 2004 οφείλεται κατά πολύ στη κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου
Το 1994 διατέλεσε αντιπρόεδρος του πρυτανικού συμβουλίου της Σχολής Διοίκησης Τζών Κένεντυ στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των ΗΠΑ. Επίσης, το 1997 ορίσθηκε «Πρέσβης εκ Προσωπικοτήτων» της Ελλάδας.
Το 2006, μαζί με τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο εξαγόρασαν την εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος. Η εταιρεία Ίδρυμα Τύπου που ελέγχει τον «Ελεύθερο Τύπο» από τότε, έχει την κυτία Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη στο τιμόνι. Από τις 29 Νοεμβρίου 2008 το περιοδικό ESQUIRE της ΙΜΑΚΟ, θα είναι το lifestyle ένθετο του «Ελεύθερου Τύπου»
Στις 15 Οκτωβρίου 2008,στο το όνομα του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, ο πρέσβης της Γαλλίας στην Ελλάδα κ. Christophe FARNAUD, επέδωσε στην κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη τα διάσημα του Ιππότη του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής.
http://www.hellenicbusiness.gr/index.php/permalink/4768.html
Η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη (γεν. Ηράκλειο Κρήτης, 12 Δεκεμβρίου 1955) είναι ελληνίδα πολιτικός και επιχειρηματίας.
Ο πατέρας της, Φρίξος Δασκαλάκης, ήταν απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ, συνδικαλιστής και πρόεδρος της ΓΣΕΕ της εποχή της Δικτατορίας. Εντούτοις, κατά τα φαινόμενα, η οικογένεια Δασκαλάκη ήταν σχετικά φτωχή και δεν επωφελήθηκε από τις σχέσεις της με την εξουσία[1].
Η Γιάννα Δασκαλάκη τελείωσε με εξαιρετική επιτυχία το Α΄ Λύκειο Θηλέων του Ηρακλείου και σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, απ' όπου αποφοίτησε το 1979. Παντρεύτηκε για πρώτη φορά τον επιχειρηματία Γιώργο Παρθένη και απέκτησε μαζί του μία κόρη.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, άρχισε να ασχολείται με την πολιτική. Το 1986 γνωρίσθηκε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, και έτσι τελικά κατήλθε υποψήφια στις δημοτικές εκλογές εκείνου του έτους και εκλέχθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας με τον συνδυασμό του Μιλτιάδη Έβερτ. Το 1989 και το 1990, εκλέχθηκε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Α΄ Εκλογική Περιφέρεια Αθηνών.
Το 1990 χώρισε από τον πρώτο της σύζυγο και παντρεύτηκε τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, γόνο γνωστής οικογένειας βιομηχάνων, με τον οποίο απέκτησε δύο ακόμα παιδιά: έναν γιο και μία κόρη. Λέγεται ότι η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη γνωρίστηκε με τον δεύτερο σύζυγό της, όταν λιποθύμησε στα χέρια του τελευταίου κατά την διάρκεια μιας θείας λειτουργίας στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης[1].
Το 1996, ορίσθηκε από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη πρόεδρος της επιτροπής διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997, οι αγώνες ανατέθηκαν στην Αθήνα. Όμως, η Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη δεν ορίσθηκε πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής. Μετά από πιέσεις της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, τον Μάϊο του 2000, η ελληνική κυβέρνηση άλλαξε την διοίκηση της οργανωτικής επιτροπής και η Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη ορίσθηκε τελικά πρόεδρος της επιτροπής.
Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, αδελφός του συζύγου της, έχει ξεκινήσει μακροχρόνιο δικαστικό αγώνα κατά του ζεύγους Θεόδωρου και Γιάννας Αγγελοπούλου, εκτιμώντας ότι οι δύο τελευταίοι έχουν κατασπαταλήσει την περιουσία της οικογένειας Αγγελοπούλου με τον πολυδάπανο τρόπο ζωής που διάγουν. Το Εφετείο Αθηνών έχει απορρίψει ως αβάσιμες τις αγωγές του Κ. Αγγελόπουλου και παράλληλα έκρινε ότι με το περιεχόμενο της αγωγής και τις οξείες φράσεις της ο Κ. Αγγελόπουλος προσέβαλε την προσωπικότητα των Θεόδωρου και Γιάννας Αγγελοπούλου, κρίνοντας ότι οφείλει στον καθέναν χρηματική ικανοποίηση 100.000 ευρώ. Η πλευρά Κ. Αγγελόπουλου ζήτησε από τον Άρειο Πάγο την αναίρεση της απόφασης του Εφετείου. Τον Μάιο του 2008, ο Άρειος Πάγος δέχθηκε ως ορθή την απόφαση του Εφετείου. Η έκδοση της απόφασης αναμένεται.
Το 1994 διατέλεσε αντιπρόεδρος του πρυτανικού συμβουλίου της Σχολής Διοίκησης Τζών Κένεντυ στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των ΗΠΑ. Επίσης, το 1997 ορίσθηκε «Πρέσβης εκ Προσωπικοτήτων» της Ελλάδας.
Το 2006, αυτή και ο δεύτερος σύζυγός της εξαγόρασαν την εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, ενώ ένα χρόνο αργότερα απέκτησαν και τον ραδιοσταθμό Planet, τον οποίο μετονόμασαν σε City 99,5. Στις 22 Ιουνίου 2009 ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά μαζί με το σύζυγό της πως αποχωρούν οριστικά από το χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, προχωρώντας σε άμεση εκκαθάριση των εταιρείων στις οποίες ανήκαν τα δύο μέσα.[2]
Το 1979 μια νεαρή ασκούμενη δικηγόρος ξεκινούσε τη μακρά πορεία της που διά μέσου της πολιτικής θα της χάριζε δόξα και πλούτο. Πολλοί προβλέπουν ότι τα επόμενα βήματά της θα την οδηγήσουν πάλι θριαμβευτικά στην πολιτική
Οι δρόμοι της φωτιάς
Μια νεαρή και όμορφη δικηγόρος έκανε την άσκησή της εν έτει 1979 στο δικηγορικό γραφείο του κ. Νώντα Ζαφειρόπουλου, μετέπειτα βουλευτή της ΝΔ. Λεγόταν τότε Γιάννα Παρθένη- Δασκαλάκη και πρόκειται για τη σημερινή πρόεδρο του «2004» Γιάννα Αγγελοπούλου. Αυτό το γνωρίζουν ελάχιστοι άνθρωποι. Ακόμη λιγότεροι θυμούνται την πολιτική καριέρα της κυρίας Αγγελοπούλου στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης: πώς και γιατί την επέλεξε ο κ. Μ. Εβερτ το 1986 ή γιατί της βάφτισε το παιδί ο κ. Κ. Μητσοτάκης. Σχεδόν κανένας δεν θυμάται πώς «φτιάχτηκε» η οικογένεια Αγγελοπούλου από τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή, για να πάμε ακόμη παλαιότερα. Βέβαια όλα αυτά δεν θα είχαν καμία σημασία αν η κυρία Αγγελοπούλου δεν ήταν σήμερα το αφεντικό του «Αθήνα 2004» και αν οι Αγώνες δεν αποτελούσαν το κορυφαίο εθνικό γεγονός για όλους τους Ελληνες.
Οπως θα δούμε, δεν είναι τυχαίο ότι για τη θέση του αφεντικού την πρότεινε ο ίδιος ο κ. Κ. Καραμανλής. Οι σχέσεις της κυρίας Αγγελοπούλου με τη ΝΔ είναι παλιές και φωτίζουν πολλά σημερινά γεγονότα. Δίνουν, εν πρώτοις, απάντηση στο γιατί η Ρηγίλλης φοβάται ότι, «αν πετύχει, η Γιάννα θα θέλει την αρχηγία της ΝΔ το 2004».
Ωσπου να φθάσουμε βέβαια εκεί έχουμε καιρό. Προς το παρόν παρακολουθούμε τις σχέσεις της κυρίας Αγγελοπούλου με τη ΝΔ να μπαίνουν σε κρίση.
Οταν προ ημερών ο κ. Καραμανλής διάβασε τα πρωτοσέλιδα σχόλια των εφημερίδων περί «χλιδής του 2004» αντέδρασε όπως περίπου και ο πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης. Είπε δύο λέξεις: «Ως εδώ». Η ΝΔ πρότεινε με θέρμη την κυρία Αγγελοπούλου για τη θέση της προέδρου της Επιτροπής του «2004» γιατί τη θεωρεί «δικό της παιδί». Εχει όμως αρχίσει να παίρνει αποστάσεις από ορισμένες επιλογές της. Αυτό το Σαββατοκύριακο ο κ. Καραμανλής θα συσκεφθεί με τους συμβούλους του στο εξοχικό της Ραφήνας για να οριοθετήσουν τη στρατηγική του κόμματος σε σχέση με την ηγεσία του «2004» που συνοψίζεται στην εξής φράση: «Δεν εξυπηρετεί τη ΝΔ να ταυτιστεί με τη Γιάννα».
Η Ρηγίλλης έχει σχέσεις εικοσαετίας με την κυρία Αγγελοπούλου. Ελάχιστα στελέχη της ΝΔ είναι ακόμη στο περιβάλλον της. Ολοι όμως διηγούνται μια ιστορία γι' αυτήν. Τη θυμούνται ακόμη ασκούμενη δικηγόρο στο γραφείο του κ. Νώντα Ζαφειρόπουλου το 1979. Εκείνη την εποχή ο μετέπειτα βουλευτής της ΝΔ κρατούσε ένα από τα μεγαλύτερα δικηγορικά γραφεία στην Αθήνα. Δραστήρια, όμορφη και φιλόδοξη, έτσι την περιγράφουν. Ηταν παντρεμένη εκείνη την εποχή με τον επιχειρηματία Παρθένη, με τον οποίον είχαν αποκτήσει μια κόρη. Η προσωπική της φιλία με τον επιχειρηματία κ. Βαρδή Βαρδινογιάννη την έφερε το 1986 ως το γραφείο του κ. Μητσοτάκη, τότε ισχυρού προέδρου της ΝΔ. Κρήτες και οι τρεις, δεν δυσκολεύτηκαν να συνεννοηθούν.
Χάρη στη διαμεσολάβηση του κ. Μητσοτάκη η νεαρή δικηγόρος τοποθετήθηκε στο ψηφοδέλτιο του κ. Μ. Εβερτ που διεκδικούσε τη δημαρχία της Αθήνας. Κάποιοι έχουν να λένε ως σήμερα για τα πολυτελή και μοντέρνα γραφεία που είχε ανοίξει στο Κολωνάκι ως υποψήφια δημοτική σύμβουλος η κυρία Παρθένη-Δασκαλάκη! Ηταν το ντεμπούτο της στην πολιτική. Τον Απρίλιο του 1989 τοποθετήθηκε στη λίστα των υποψηφίων βουλευτών της ΝΔ μετά από πρόταση του κ. Μητσοτάκη. «Είχε κάποιες ενστάσεις ο Μητσοτάκης αλλά εκάμφθησαν» σχολιάζει άνθρωπος που βρισκόταν τότε στο περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού. Οσοι τη θυμούνται εκείνη την εποχή λένε ότι η κυρία Δασκαλάκη είχε μεγάλη επιτυχία στην κομματική βάση της ΝΔ. Ενα στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης διηγείται την εξής σκηνή από την προεκλογική εκστρατεία της στην Α' Αθηνών. Ανεβασμένη σε μια εξέδρα, με τολμηρή για την εποχή αμφίεση, χαιρετούσε διά χειραψίας τους καλεσμένους της στα πρώτα καθίσματα και οι οπαδοί της παραληρούσαν. Είχε προφανώς φαντασία και θέληση που ξεπερνούσαν τα όρια ενός συντηρητικού κόμματος. Εξελέγη με το σπαθί της βουλευτής στην Αθήνα. Αυτή η αστραπιαία άνοδος κάνει ορισμένους στη Ρηγίλλης να σχολιάζουν: «Αν εξελέγη πανηγυρικά τότε ως άγνωστη δικηγόρος, σήμερα μπορεί να τα αποκτήσει όλα στη ΝΔ».
Δεν είχαν περάσει μερικές εβδομάδες από την εκλογή της και εκλήθη μαζί με άλλους βουλευτές της ΝΔ να συνοδεύσει τον κ. Μητσοτάκη στην Κωνσταντινούπολη. Γινόταν στο Φανάρι μια μεγαλειώδης εκδήλωση για τα εγκαίνια του ανακαινισμένου Πατριαρχείου. Χορηγός της ανακαίνισης ήταν η οικογένεια του επιχειρηματία Αγγελόπουλου, η οποία διατηρεί παραδοσιακούς δεσμούς με το Πατριαρχείο. Εκεί η βουλευτής της ΝΔ γνώρισε τον κ. Θ. Αγγελόπουλο και λίγο αργότερα παντρεύτηκαν. Για χάρη του θυσίασε τη βουλευτική έδρα της. Η ιστορία λέει ότι η επιδέξια δικηγόρος κατάφερε να εκδώσει το διαζύγιό της με τον κ. Παρθένη σε 23 ημέρες σπάζοντας κάθε ρεκόρ στα δικαστικά χρονικά. Πρωθυπουργός πια ο κ. Μητσοτάκης ξαναβρέθηκε μαζί της στο Φανάρι. Αυτή τη φορά για να βαπτίσει το δεύτερο παιδί της πρώην βουλευτού του με τον κ. Αγγελόπουλο. Οι σχέσεις τους από τότε δυνάμωσαν. «Είναι πολιτικό παιδί μου η Γιάννα, όπως και ο Αβραμόπουλος» έχει πει ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ. Προ ετών η κυρία Αγγελοπούλου και ο κ. Μητσοτάκης τιμήθηκαν από την Ενωση Βρακοφόρων Κρήτης. Πήγαν μαζί στη γιορτή, ήπιαν και διασκέδασαν με την καρδιά τους σκανδαλίζοντας τον κ. Γ. Κεφαλογιάννη που δεν είχε προσκληθεί στην εκδήλωση. Χαρακτηριστική «νεοδημοκρατική» σκηνή που πέρασε τότε απαρατήρητη. Τελικά ποιος κατέλαβε τη θέση της κυρίας Δασκαλάκη στην Α' Αθηνών; Ο πρώτος επιλαχών στη λίστα και πρώην αφεντικό της κ. Ν. Ζαφειρόπουλος, ο οποίος είδε τη μαθήτριά του να φθάνει πολύ ψηλά. Ο κύκλος ολοκληρώνεται εδώ.
Ο δεύτερος κύκλος αφορά την οικογένεια του συζύγου της η οποία έχει παραδοσιακούς δεσμούς με τον ιδρυτή της παράταξης Κωνσταντίνο Καραμανλή. Πρωθυπουργός ο Καραμανλής το 1961 βοήθησε τη Χαλυβουργική της οικογένειας Αγγελοπούλου να εξελιχθεί σε βαριά βιομηχανία. Την προτίμησε μάλιστα από τα τσιμέντα «Ηρακλής» της οικογένειας Τσάτσου. Ο ίδιος ο βασιλιάς Παύλος εγκαινίασε με τον Καραμανλή την πρώτη υψικάμινο των Αγγελόπουλων στο εργοστάσιο της Ελευσίνας. Αυτό δεν το ξέχασε ποτέ η οικογένεια. Η ιστορία λέει ότι ο κ. Π. Αγγελόπουλος στήριξε οικονομικά τον Καραμανλή όσα χρόνια ήταν αυτοεξόριστος στο Παρίσι. Ηταν από τους πρώτους που έτρεξαν στο αεροδρόμιο για να υποδεχθούν τον Καραμανλή το '74. Το πρόσωπό του έχει αποτυπωθεί στις φωτογραφίες δίπλα στον ιδρυτή της ΝΔ, ανάμεσα στο πλήθος που παραληρούσε. Πίστευε και αγαπούσε τον Καραμανλή ο κ. Π. Αγγελόπουλος.
Αυτούς ακριβώς τους δεσμούς συντηρεί ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ. Οι σχέσεις του με την οικογένεια Αγγελοπούλου έχουν τις ρίζες τους στην ιστορία της παράταξης. Γνωρίζει πιθανόν από παιδί ο κ. Καραμανλής, όταν ήταν ακόμη στα γόνατα του θείου του, τους ήρωες αυτής της ιστορίας. Το 'φερε έτσι ο τροχός της πολιτικής που σήμερα διασταυρώνεται ο ίδιος ως αρχηγός της ΝΔ με ένα σημαντικό μέλος της οικογένειας, την κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου. Οσοι γνωρίζουν καλά και τους δύο λένε ότι «οι χαρακτήρες τους δεν ταιριάζουν». Αλλες κοινωνικές σχέσεις, άλλο στυλ. Ο κ. Καραμανλής ενοχλήθηκε ιδιαίτερα όταν η πρόεδρος του «2004» εξεδίωξε πρόσφατα από το ολυμπιακό σχήμα τον κ. Ν. Καραχάλιο που είναι φίλος του. Και θυμώνει πολύ όταν ακούγεται στους νεοδημοκρατικούς κύκλους ότι «η Γιάννα θα προβάλει αρχηγικές αξιώσεις αν η ΝΔ χάσει τις επόμενες εκλογές».
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artid=125983&dt=17/09/2000
«Το Βήμα» παρουσιάζει σήμερα την ιστορία της οικογένειας Αγγελόπουλου: τους ιδρυτές της ισχυρότερης βιομηχανικής δυναστείας της Ελλάδας, την άνοδό τους, τα οικογενειακά δράματα μα και πάθη, τους επιγόνους, τα αίτια και τα πρόσωπα που οδήγησαν στη σημερινή εμφύλια διαμάχη.
ΤΟΝ Απρίλιο του 1986, όταν στο κέντρο των Αθηνών τα όπλα της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη» γάζωναν τον βιομήχανο Δημήτριο Θ. Αγγελόπουλο, συγκλονίστηκαν τα θεμέλια όχι μόνο της μεγαλύτερης βαριάς βιομηχανίας που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα, αλλά μίας ολόκληρης οικονομικής αυτοκρατορίας. Δεκατρία χρόνια μετά, ο κλονισμός αποτελεί πλέον ρήξη και έχει διχάσει, για πάντα ίσως, μία οικογένεια που ξεκίνησε στις αρχές του αιώνα από ένα χωριουδάκι της Αρκαδίας, με μοναδικούς τίτλους τη συμμετοχή της σε μεγάλους εθνικούς αγώνες, για να εξελιχθεί σε σύμβολο της βιομηχανικής εποχής και στη συνέχεια να συνδέσει την τύχη της με κολοσσιαίες ελβετικές τράπεζες πολύ προτού ο κόσμος αποδεχθεί την ιδέα ότι οι τραπεζικές μετοχές είναι το χρυσάφι του αιώνα που έρχεται.
* Η διανομή της περιουσίας
Ο θρύλος των Αγγελόπουλων φάνηκε να ξεθωριάζει το '86 όταν χάθηκε ο ιθύνων νους, ο αποδεκτός από πολιτικούς και τραπεζίτες οικονομικός εγκέφαλος της οικογένειας Δημήτριος Αγγελόπουλος και δεν απέμεινε από την παλαιά φρουρά των ιδρυτών της Χαλυβουργικής παρά μόνον η «ψυχή» της οικογένειας, ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, αυτός που ήταν ο τεχνικός σύμβουλος και πολλές φορές δεν δίσταζε να ξημεροβραδιάζεται μέσα στη μουτζούρα, κάτω από τα ελασματουργεία της Ελευσίνας, για να επισκευάσει κάποιο μηχάνημα. Αυτός που απαρνήθηκε την άνεση που προσέφερε η Ζυρίχη για ανάπαυση και συνέχισε στην Ελλάδα να ζει μια απλή ζωή στο Χαλάνδρι, στο ίδιο σπίτι που απέκτησε από τη γυναίκα του κυρία Ελένη Κ. Μάρκου όταν την παντρεύτηκε το 1942, με τα λιγοστά χρήματα που άφηναν αφενός τα πεταλόκαρφα του επιταγμένου, κατά το μεγαλύτερο μέρος, από τους Γερμανούς οικογενειακού εργοστασίου χάλυβα της οδού Πειραιώς και αφετέρου, η παράλληλη φροντίδα διανομής συσσιτίου σε όλους τους μαθητές του χωριού του στην Αρκαδία. Αυτός που δεν συμπαθούσε καθόλου τους ξένους τραπεζίτες, που ήταν οξύς και αδιάλλακτος με τους πολιτικούς, αντιπαθούσε τον σοσιαλισμό, τη χλιδή και το εργατικό κίνημα, αλλά ήταν έτοιμος, ανά πάσα στιγμή, να γίνει φτωχότερος ευεργετώντας το χωριό του, αρρώστους, την Εκκλησία και πάνω απ' όλα μη ξεχνώντας ούτε στιγμή ότι οι προπάπποι του ήταν συγγενείς του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε', που είχε εγκαταστήσει το 1776 στο χωριό του, στην Αρκαδία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Πόλης. Αυτός που ακόμη και στην έβδομη δεκαετία της ζωής του πήγαινε από τα χαράματα στα γραφεία της Χαλυβουργικής στο κέντρο των Αθηνών. Αυτός που στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '80, όταν ο τότε υπουργός Εμπορίου κατηγόρησε την εταιρεία για υπερτιμολογήσεις και της επέβαλε πρόστιμο αρκετών δισεκατομμυρίων δραχμών, λέγεται ότι δεν δίστασε να διαμηνύσει στον Ανδρέα Παπανδρέου: «Σε σας δεν θα δώσω ούτε δεκάρα, αλλά θα δώσω τόσα και άλλα τόσα σε νοσοκομεία, σε χωριά, στην Εκκλησία»! Αυτός που πριν από λίγα μόλις χρόνια και για κάμποσους μήνες, όταν οι υπουργοί κώφευαν σε έγγραφες διαμαρτυρίες για αθρόες εισαγωγές τουρκικού χάλυβα από εμπόρους, δεν δίστασε να κάνει τη Χαλυβουργική τον μεγαλύτερο εισαγωγέα τουρκικού σιδήρου μπετόν! Αυτός που όταν τον περασμένο Μάιο προσεκλήθη και έλαβε από τα χέρια του κ. Κωνσταντίνου Σημίτη βραβείο του ΕΒΕΑ για την επιχειρηματική του δεινότητα και προσφορά, κόντεψε να του τείνει, χαμογελώντας ως ένας απλός συνταξιούχος που τον θυμήθηκαν στα γεράματα, το μπαστούνι του! Οπλισμένος, όπως λένε οι φίλοι του, κυριολεκτικά με χαλύβδινη αποφασιστικότητα, ο 90χρονος σήμερα κ. Παναγιώτης Θ. Αγγελόπουλος, ο μόνος επιζών από τους τέσσερις γιους του Θεόδωρου Α. Αγγελόπουλου που ξεκίνησε για την Αθήνα από τον Βλαχορράπτη της Αρκαδίας το 1918, κυβέρνησε με πυγμή την αυτοκρατορία μετά τη δολοφονία του αδελφού του Δημήτριου, αλλά στα τέλη του 1998 έμελλε να έλθει αντιμέτωπος με το πρώτο και μοναδικό «όχι» που άκουσε στη ζωή του!
* Οι έριδες των αδελφών
Το ένα από τα δύο του παιδιά, ο γεννημένος το 1945 Κωνσταντίνος Π. Αγγελόπουλος, άνθρωπος χαμηλών τόνων που έζησε για πολλά χρόνια στο περιθώριο της δημοσιότητας με τραυματισμένη υγεία, στρέφεται με τον πιο έντονο τρόπο κατά του πρωτότοκου και κατά δύο χρόνια μεγαλύτερου αδελφού του, του κοσμοπολίτη Θεόδωρου Π. Αγγελόπουλου, κατηγορώντας τον, μεταξύ άλλων, για «υφαρπαγή» περιουσίας.
Μετά τη διανομή μέρους της οικογενειακής περιουσίας, προ μηνών, ο πρώτος έχει ήδη κάνει τα πρώτα του ανεξάρτητα επιχειρηματικά βήματα στην Ελλάδα αποκτώντας μερίδια σε εταιρείες του τραπεζικού, του βιομηχανικού - εμπορικού και του τεχνικού τομέα, ελέγχοντας πλήρως εφοπλιστικές εταιρείες με δεξαμενόπλοια και σχεδιάζοντας την είσοδό του στην αεροπορική αγορά, ενώ ο δεύτερος δεν θα αργήσει, όπως βεβαιώνουν οι πληροφορίες, να κάνει το ίδιο όχι μόνο στο εξωτερικό, όπου από ετών φέρεται να αναπτύσσει και αυτοτελή δραστηριότητα, αλλά και στη χώρα μας. Ο Κωνσταντίνος, πατέρας δύο παιδιών με σημαντικές σπουδές, του ηλικίας 25 ετών Παναγιώτη και του κατά ένα χρόνο μικρότερου του Γιώργου, από τον γάμο του με την κυρία Αννα-Μαρία Γ. Παπαδημητρακοπούλου με την οποία βρίσκεται από ετών σε διάσταση, αριθμεί αρκετά χρόνια υπηρεσίας σε οικογενειακές επιχειρήσεις στην Ελλάδα και κυρίως στη Χαλυβουργική, στην οποία πάντως ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και ο αδελφός του Θεόδωρος έχουν την ιδιότητα του μέλους έστω του διοικητικού συμβουλίου. Ο πρωτότοκος Θεόδωρος από πολλών ετών ασχολείται με τις οικογενειακές επιχειρήσεις διαμένοντας στο εξωτερικό και έχει γίνει και αυτός, από τον δεύτερο γάμο του με την πρώην δημοτικό σύμβουλο Αθηνών και βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κυρία Γιάννα Δασκαλάκη-Αγγελοπούλου το έτος 1990, πατέρας δύο παιδιών.
* Η εμφάνιση της Γιάννας
Ο Κωνσταντίνος, άνθρωπος με σιδερένια θέληση, όπως τον περιγράφουν άνθρωποι του περιβάλλοντός τους που γνωρίζουν τις περιπέτειες της υγείας του, κατοικεί όπως και πριν από δεκαετίες σε ένα άνετο διαμέρισμα πολυκατοικίας στο Ψυχικό, στην ίδια περιοχή όπου διαθέτει έπαυλη και κατοικεί όταν βρίσκεται στην Αθήνα και ο αδελφός του Θεόδωρος, που δεν σκέπτεται, προς το παρόν τουλάχιστον, να εγκαταλείψει τη Ζυρίχη ή το Λονδίνο, όπου προ μηνών απέκτησε μαγευτική έπαυλη. «Σκεφθείτε δύο ξένους στην ίδια οικογένεια, στην ίδια εταιρεία, στην ίδια πόλη», εξομολογείται με μία δόση υπερβολής ένας από τους συγγενείς τους. Στα νεότερά τους χρόνια, ο μεγαλύτερος Θεόδωρος είχε χόμπι του την αεροπλοΐα, ενώ ο μικρότερος Κωνσταντίνος συμβιβαζόταν άνετα με την ιστιοπλοΐα. Ο Θεόδωρος φέρεται να προτιμά τη φιλική παρέα αστέρων του διεθνές τζετ σετ, αν όχι του πρίγκιπα Καρόλου ή του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, ενώ ο αδελφός αρέσκεται να χαρακτηρίζεται «αριστερός» και χαμογελά όπως ο Τζορτζ Σόρος όταν τον αποκαλούν «προοδευτικό», προτιμώντας να αναζητεί τη φιλική παρέα του Γιάννη Μαρκόπουλου, του Κώστα Καζάκου ή του Μίκη Θεοδωράκη. Καθένας τους φρόντισε με τον τρόπο του τα τελευταία χρόνια να «πλάσει» το δικό του, τελείως ξεχωριστό και ίσως όχι και τόσο ταιριαστό με το πραγματικό, προφίλ του.
Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ματαιώσει επαπειλούμενη δικαστική διένεξη και να «κλείσει» το θέμα, ο πατέρας Παναγιώτης Θ. Αγγελόπουλος σπεύδει με δήλωσή του από τη Ζυρίχη στις 31 Δεκεμβρίου 1998, αιφνιδιάζοντας και τους δύο γιους του, να δηλώσει ότι ο ίδιος προσωπικώς και ουδείς άλλος ήταν ως εκείνη την ημερομηνία ο πραγματικός ιδιοκτήτης αλλά και διαχειριστής των οικογενειακών επιχειρήσεων τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, προσθέτοντας ότι η διαχείριση των εταιρειών εξωτερικού θα ανατεθεί στον πρωτότοκο και εκείνη των εταιρειών εσωτερικού στον μικρότερο, χωρίς να κάνει λόγο σε ιδιοκτησιακές παραχωρήσεις.
* Οι πατρικές παροχές
Είχαν προηγηθεί, επιμένουν οι γνωρίζοντες, τον Ιούλιο 1998 σεβαστές πατρικές παροχές και διανομή μέρους της ναυτιλιακής οικογενειακής περιουσίας ανάμεσα στους δύο γιους, διανομή όμως που άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Ο εγκατεστημένος στην Ελλάδα Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος έσπευσε λίγο μετά να κατηγορήσει τον «διαχειριστή» αδελφό του για «οικειοποίηση» περιουσίας που του ανήκε από το 1964, όταν στην Ελβετία και τη Βρετανία ιδρύθηκε, όπως υποστηρίζει, κοινοπραξία με μερίδια που ανήκαν εξίσου σε αυτόν και τον αδελφό του, τον πατέρα του και τον δολοφονηθέντα το 1986 Δημήτριο Θ. Αγγελόπουλο.
Ο ίδιος όμως ο Παναγιώτης Θ. Αγγελόπουλος με την προσωπική του δήλωση αναγορεύει εαυτόν αποκλειστικό υπεύθυνο για την ως τα τέλη του 1998 διοίκηση και διαχείριση όλων των οικογενειακών επιχειρήσεων, «εγκρίνοντας» έτσι πλήρως τα πεπραγμένα του γιου του Θεόδωρου, που αμέσως μετά τον θάνατο του θείου του Δημητρίου Θ. Αγγελόπουλου το 1986 ανέλαβε να τον αναπληρώσει και να μεγαλώσει την οικογενειακή περιουσία στο εξωτερικό. Ενα νέο «όχι» από την πλευρά του Κωνσταντίνου Π. Αγγελόπουλου, με καυστικά μάλιστα σχόλια και υπαινιγμούς για ποινικά αδικήματα, στο πλαίσιο δήλωσης-απάντησης στην πατρική ανακοίνωση διά του Τύπου, έρχεται να φέρει σε ακόμη πιο οδυνηρή θέση τον πατέρα Αγγελόπουλο. Οι γιοι και κληρονόμοι του στα μαχαίρια! Ο «πόλεμος» μοιάζει αναπότρεπτος και η οργή του πατέρα εκδηλώνεται με άμεση «έξωση» από τα γραφεία της Χαλυβουργικής του απείθαρχου γιου, Κωνσταντίνου, καθώς αυτός κάνει γνωστό ότι προετοιμάζει και συνέντευξη Τύπου. Το χάσμα διευρύνεται αντί να κλείσει, ενώ στο κενό πέφτει και μια ευγενική προσφορά μεσολάβησης που έχει ως προέλευση την Κωνσταντινούπολη και το Φανάρι.
Οι σχέσεις των δύο αδελφών είναι κοινό μυστικό σε υψηλούς οικονομικούς και πολιτικούς κύκλους εντός και εκτός της χώρας από ετών είναι ιδιαίτερα τεταμένες. Η εύνοια, όπως η μία πλευρά υποστηρίζει, που ο Παναγιώτης Θ. Αγγελόπουλος επέδειξε στον πρωτότοκο γιο, μπορεί να είχε ως επιχείρημα επί σειρά ετών την κλονισμένη υγεία του άλλου του αδελφού, επιχείρημα τελείως αβάσιμο κατ' αυτόν, αλλά η κατάσταση αυτή, συμπεριλαμβανομένου του εμπλουτισμού της προσωπικής περιουσίας του μεγαλύτερου αδελφού, όπως λέγεται, με ιδιωτικό αεροπλάνο αξίας κάποιων δεκάδων εκατ. δολαρίων, με πανάκριβα σκάφη ή επαύλεις αξίας αρκετών δισεκατομμυρίων δραχμών, φαίνεται να γινόταν ανεκτή από τον μικρότερο αδελφό, τουλάχιστον ως πριν από δύο χρόνια. Οι επενδυτικές επιλογές του Θεόδωρου Αγγελόπουλου με αποκλειστικά δικές του αποφάσεις ή με την παρότρυνση του πατέρα του, είτε αφορούσαν σε μετοχές τραπεζών όπως η ξακουστή UBS της Ελβετίας και σε αύξηση του στόλου δεξαμενόπλοιων είτε κατέληγαν στην αγορά ακινήτων ή την ίδρυση χαλυβουργιών στο Κάρντιφ της Ουαλίας, στην Ελβετία και στην Ιντιάνα των Ηνωμένων Πολιτειών, έδειχναν να οδηγούσαν σε αύξηση του κοινού πλούτου. Η ορμητική όμως είσοδος στην οικογένεια, μετά το 1990, μίας γυναίκας με τον κυριαρχικό χαρακτήρα και τα επιβλητικά, όπως λέγεται, χαρακτηριστικά της κυρίας Γιάννας Δασκαλάκη-Αγγελοπούλου, η οποία επισκίασε τον αδελφό του συζύγου της ιδιαίτερα κατά την περίοδο της διεκδίκησης της Ολυμπιάδας του 2004 και μετά την ανάληψή της για να αναδειχθεί μέσα σε λίγους μήνες σταρ των δημοσκοπήσεων, φαίνεται να επιτάχυνε την «εκκαθάριση» του διττού συστήματος εξουσίας που αντιπροσώπευαν τα δύο αδέλφια στο πλαίσιο της οικογένειας και το τέλος της εκατέρωθεν ανοχής. Η ρήξη ήταν γεγονός από το 1996 και οδήγησε σιγά σιγά, όπως λένε φίλοι του κ. Θεόδωρου Π. Αγγελόπουλου, σε «ένα και μοναδικό σύστημα εξουσίας», με διάθεση στον μικρότερο αδελφό, κατά τα φαινόμενα, μικρότερου μέρους της περιουσίας από εκείνο που ο ίδιος θεωρούσε «δεδομένο».
* Και οι τράπεζες στο παιχνίδι
Πρόσωπα του περιβάλλοντος του κ. Θεόδωρου Π. Αγγελόπουλου δεν κρύβουν ότι πράγματι το «φιλέτο» της οικογενειακής περιουσίας φαίνεται να περιέρχεται σε αυτόν, ενδεχομένως γιατί «μόνο αυτός μπόρεσε να ανταποκριθεί μετά το 1986 στις διεθνείς ανάγκες του γκρουπ» αναλαμβάνοντας στη διεθνή τραπεζική και πολιτική σκηνή τον ρόλο που ασκούσε ως το 1986 ο Δημήτριος Θ. Αγγελόπουλος, ως ο «εγκέφαλος» του συγκροτήματος. Ο πατέρας κ. Παναγιώτης Θ. Αγγελόπουλος ανεξάρτητα από προτιμήσεις δεν είχε λέγεται άλλη επιλογή από το «να επιβεβαιώσει και να δικαιώσει μία κατανομή εξουσίας που είχε εκ των πραγμάτων επιβληθεί και, προπαντός, είχε δοκιμαστεί με επιτυχία».
Η έκβαση της υπόθεσης της Ολυμπιάδας, εξάλλου, θεωρείται ότι προσέφερε στην οικογένεια μία προβολή και αναγνώριση των δυνατοτήτων της, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, χωρίς προηγούμενο. Πέραν αυτών, εδώ και μερικά χρόνια όπως υποστηρίζεται, μεγάλες τράπεζες της Ευρώπης επιφυλάσσουν στον πρωτότοκο γιο τη θέση του «διακεκριμένου μετόχου» και αναγνωρίζουν μόνο αυτόν ως εκπρόσωπο της οικογενείας, κάτι που η άλλη πλευρά όμως αμφισβητεί και πάντως, στον βαθμό που ισχύει, το συνδέει με «λαθροχειρίες».
Ο κ. Κωνσταντίνος Π. Αγγελόπουλος δεν είχε παραλείψει να σημειώσει πριν από λίγες εβδομάδες, όταν ο βρετανικός Τύπος είχε παρουσιάσει τη νέα πολυτελή κατοικία του ζεύγους στο Λονδίνο, έπαυλη με κήπο που κάποτε συναγωνιζόταν εκείνον των ανακτόρων του Μπάκιγχαμ και της οποίας η αγορά αβάσιμες εκτιμήσεις ανέβασαν την αξία της σε περίπου 10 δισ. δρχ. δικαιολογήθηκε ως «επένδυση κύρους», ότι η κυρία των δημοσιευμάτων ουδεμία σχέση έχει με τη δική του οικογένεια.
Τόσο ο ίδιος πάντως όσο και τα παιδιά του δεν κάνουν σχετικές δηλώσεις ούτε δέχονται να σχολιάσουν σχετικές πληροφορίες ή να δώσουν συνέχεια στη γνωστή ανακοίνωση που προκάλεσε τη μήνιν του κ. Παναγιώτη Θ. Αγγελόπουλου, αν και νομικοί συνεργάτες του αφήνουν να εννοηθεί ότι ήδη η πλευρά του κ. Θεόδωρου Π. Αγγελόπουλου έχει λάβει δεκάδες επιστολές και επίσης αρκετές εξώδικες δηλώσεις, με υπαινιγμούς για τη διάπραξη σωρείας ποινικών αδικημάτων. Πρόκειται για ενέργειες που η άλλη πλευρά, όπως τουλάχιστον αναφέρουν πρόσωπα του περιβάλλοντός της, θεωρεί όχι μόνο «πέραν κάθε πραγματικότητας» αλλά και «στερούμενες κάθε ουσίας», υποστηρίζοντας ότι η ίδια η ζωή επέβαλε ώστε ο Θεόδωρος Π. Αγγελόπουλος να «έχει από το 1986, δικαιωματικά, το πάνω χέρι», συνεισφέροντας τα μέγιστα στη διεθνή ενδυνάμωση του οικογενειακού γκρουπ. Η ίδια πλευρά προτιμά ναθεωρεί «εντελώς αδύνατη» την πιθανότητα ενεργού ανάμειξης της Δικαιοσύνης στα οικονομικά της οικογένειας, τα νήματα της οποίας ασφαλώς δεν είναι ευδιάκριτα.
Η σιωπή, εξάλλου, είναι το μοναδικό επίσημο σχόλιο και του κ. Παναγιώτη Θ. Αγγελόπουλου, ο οποίος αποσύρθηκε για τις γιορτές στη Ζυρίχη και είναι άγνωστο, όπως αναφέρει συνεργάτης του, πότε θα επιστρέψει.
* Τα μυστικά των εταιρειών
Μαζί με τον κ. Παναγιώτη Θ. Αγγελόπουλο και τους γιους του κκ. Θεόδωρο Π. Αγγελόπουλο, Κωνσταντίνο Π. Αγγελόπουλο και τα μέλη των οικογενειών τους, την τρίτη και την τέταρτη επιχειρηματική γενιά Αγγελόπουλων, δεν αποκλείεται να αγωνιούν και μερικοί άλλοι εστεμμένοι και μη, άγνωστοι και γνωστοί, γαλαζοαίματοι και μη πρίγκιπες των σαλονιών και του χρήματος ανά την Ευρώπη.
Το δυστύχημα ίσως είναι ότι στην οικογένεια Αγγελόπουλου δεν φαίνεται να περιλαμβάνεται πια μια προσωπικότητα του διαμετρήματος του μακαρίτη Αγγελου Θ. Αγγελόπουλου, του διανοούμενου και ακαδημαϊκού πρωτότοκου γιου του Θεόδωρου Α. Αγγελόπουλου, που σε αντίθεση με τα αδέλφια του έμεινε στο περιθώριο των μεγάλων μπίζνες.Ως χρηματοοικονομικός σύμβουλος της οικογένειας την έπεισε να επενδύσει σ' εκείνο τον τομέα στον οποίο κυρίως οφείλει τη σημερινή οικονομική της ισχύ: Χωρίς αυτόν τον σύμβουλο, χωρίς τις χρυσές επενδύσεις σε μετοχές του τραπεζικού τομέα στην Ελβετία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η οικογένεια Αγγελόπουλου στον επιχειρηματικό τομέα δεν θα συμβόλιζε σήμερα τίποτε περισσότερο από ένα λαμπρό παρελθόν. Η σύγκρουση με τον Τσάτσο και η επιλογή του Καραμανλή για τη Χαλυβουργική
Η παράδοση στη Γορτυνία της Αρκαδίας θέλει τους Αγγελόπουλους να είναι συγγενείς του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε', που είχε εγκατασταθεί το 1776 στο βουνίσιο χωριό τους Βλαχόρραπτη, 35 χιλιόμετρα από τη Μεγαλόπολη, βορειοδυτικά της Καρύταινας, εκεί όπου δεσπόζει τώρα η προτομή του γεννημένου το 1875 ιδρυτή των οικογενειακών επιχειρήσεων Θεόδωρου Αγγελή Αγγελόπουλου που πέθανε το 1953, πατέρα του κ. Παναγιώτη Θ. Αγγελόπουλου και παππού των διεκδικητών της οικογενειακής περιουσίας κκ. Θεόδωρου Π. Αγγελόπουλου και Κωνσταντίνου Π. Αγγελόπουλου. Από το ίδιο οικογενειακό δένδρο, λέγεται, προέρχεται ο συνονόματος του ιδρυτή της χαλυβουργίας αγωνιστής του 1821 Θεόδωρος Αγγελή Αγγελόπουλος, που είχε τιμηθεί από τον Οθωνα με το «Χαλκούν Αριστείον» του Αγώνα.
Ο δημιουργός των οικογενειακών επιχειρήσεων χάλυβος, αφού εργάστηκε για ένα διάστημα ως ταχυδρομικός υπάλληλος και χρημάτισε πρόεδρος του χωριού του, το 1918 κατέβηκε στην Αθήνα και έπιασε δουλειά στο κατάστημα σιδηρικών του αδελφού της γυναίκας του Χριστίτσας Δ. Παπαθανασίου, Ιωάννη Δ. Παπαθανασίου, παππού του σημερινού προέδρου του ΕΒΕΑ κ. Γιάννη Παπαθανασίου, για να τον ακολουθήσει ολόκληρη η οικογένεια το 1922. Πατέρας από το 1904 του Αγγελου, το 1907 του Δημήτρη, το 1909 του Παναγιώτη και το 1911 του Γιάννη, το 1925 ιδρύει μια μικρή βιοτεχνία που κατασκεύαζε συρματοπλέγματα και ρίχνεται στη δουλειά μαζί με τα παιδιά του Δημήτρη και Παναγιώτη. «Ξεκινήσαμε ξυπόλυτοι. Ξεχάσαμε τα σπίτια και τις οικογένειές μας. Δουλέψαμε και αποκτήσαμε, στερούμενοι ακόμη και τις σπουδές μας...» θα πει τη δεκαετία του '80 ο κ. Παναγιώτης Θ. Αγγελόπουλος. Επτά χρόνια μετά, το 1932, στην οδό Πειραιώς εγκατέστησαν τα Ελληνικά Συρματουργεία, που έμελλε να αποτελέσουν τον πρόδρομο της Χαλυβουργικής και κατασκεύαζαν, πέρα από σύρματα και πλέγματα, τσαρουχόπροκες και τα πεταλόκαρφα «Αλφα», αποκτώντας γρήγορα μια σεβαστή περιουσία. Ο πρωτότοκος Αγγελος ακολουθεί τον δικό του δρόμο σπουδάζοντας, ενώ ο τέταρτος αδελφός και μικρότερος όλων μπαίνει κι αυτός στη δουλειά το 1938. Στον πόλεμο που ακολούθησε οι Γερμανοί κατέλαβαν το εργοστάσιο και στους Αγγελόπουλους έμειναν τα πεταλόκαρφα που δεν ενδιέφεραν τους κατακτητές.
Στις 3 Μαρτίου 1948 ιδρύθηκε η Χαλυβουργική ΑΕ και τέσσερα χρόνια μετά, το 1952, σε παραθαλάσσια έκταση κοντά στην Ελευσίνα κατασκευάζονται μοντέρνες μονάδες παραγωγής σιδήρου, για να ακολουθήσουν στις 27 Ιουλίου 1963 τα εγκαίνια της πρώτης υψικαμίνου στην Ελλάδα. Στη σκληρή μάχη για τη χορήγηση της σχετικής άδειας οι Αγγελόπουλοι είχαν συγκρουστεί με την οικογένεια Τσάτσου των τσιμέντων «Ηρακλής», αλλά κέρδισαν την προτίμηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και τα εγκαίνια της υψικαμίνου έκανε ο βασιλιάς Παύλος, ουσιαστικοποιώντας από τότε μια στενή οικογενειακή σχέση. Η μισή Ελλάδα περίπου χτίστηκε τις δύο επόμενες δεκαετίες με χάλυβα της Χαλυβουργικής. Ο δημιουργός Θεόδωρος Αγγελή Αγγελόπουλος έχει πεθάνει από το 1953, τα παιδιά του Δημήτρης, Παναγιώτης και Γιάννης εξελίσσονται σε πρωταγωνιστές της ελληνικής βιομηχανικής εποχής, χωρίς να ξεχνούν ποτέ τον άλλο τους αδελφό Αγγελο, που ακολουθώντας έναν διαφορετικό δρόμο την περίοδο της Κατοχής δεν είχε διστάσει να συμμετάσχει ως Γραμματέας Οικονομικών στην «κυβέρνηση του βουνού» ενώ στην πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου είχε τοποθετηθεί υφυπουργός Οικονομικών. Η περιουσία των Αγγελόπουλων κάνει άλματα και οι επενδύσεις στον εφοπλιστικό τομέα διαδέχονται η μία την άλλη.
Τον Σεπτέμβριο 1972, δύο χρόνια πριν από τον θάνατο του Γιάννη Θ. Αγγελόπουλου που είχε νυμφευθεί τη Μαρία Γεωργάκη, μετά από γενναία συνδρομή και «κεφαλαίων εξωτερικού» εγκαινιάζεται και δεύτερη υψικάμινος και αρχίζουν μεγάλες εξαγωγές σιδήρου, αλλά η κρίση του πετρελαίου και του χάλυβος δεν αργεί να συγκλονίσει την Ευρώπη και την Ελλάδα. Ταυτόχρονα σχεδόν με την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ το 1981, η Χαλυβουργική των 2.500 και πλέον εργατοτεχνιτών κλείνει τις υψικαμίνους, επιστρέφει στην παραγωγή με ηλεκτρικούς κλιβάνους, απολύει εκατοντάδες εργαζομένους, αν και διευρύνει την παραγωγή με νέες μονάδες που αποδίδουν λαμαρίνα και άλλα πλατέα χαλυβουργικά προϊόντα. Τα εμπορικά και δασμολογικά «τείχη» πέφτουν και η πτώση της Χαλυβουργικής, όπως και ολόκληρης σχεδόν της ελληνικής χαλυβουργικής παραγωγής, μοιάζει αναπότρεπτη. Ο Δημήτρης Αγγελόπουλος, που έχει νυμφευθεί την Τασία Στ. Σταυροπούλου, είναι ο αδιαμφισβήτητος οικονομικός εγκέφαλος της οικογένειας και με τις προτροπές του αδελφού του Αγγελου, που έχει νυμφευθεί την Ελλη Σεφεριάδου και έχουν αποκτήσει δύο παιδιά, τοποθετεί μεγάλα κεφάλαια σε επενδύσεις σε τραπεζικούς τίτλους στην Ελβετία, καθώς επίσης σε ναυτιλιακές και άλλες επιχειρήσεις.
Η δολοφονία του Δημήτρη Αγγελόπουλου τον Απρίλιο του 1986 από την οργάνωση «17 Νοέμβρη» αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό και απροσμέτρητη πικρία στην οικογενειακή εταιρεία, από τους δημιουργούς της οποίας απομένει μόνος, πλέον, ο Παναγιώτης Θ. Αγγελόπουλος, ο οποίος από τον γάμο του με την Ελένη Κλ. Μάρκου είναι πατέρας από το 1943 του Θεόδωρου και από το 1945 του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου, που ήδη συμμετέχουν στις οικογενειακές επιχειρήσεις. Οι επενδύσεις στην Ελλάδα σχεδόν σταματούν, η Χαλυβουργική φθίνει, αλλά μέσα σε λίγα χρόνια «ξεπηδούν» άλλες οικογενειακές χαλυβουργίες στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Είναι η Geselschaft στην Ελβετία, η Alpha Steel στο Κάρντιφ της Ουαλίας, η Beta Steel στην Ιντιάνα των ΗΠΑ, με βασικό «όχημα» μια εταιρεία με την επωνυμία Credite Industriale Societe Anonyme. Στον ναυτιλιακό τομέα ξεχωρίζουν οι εταιρείες με τις επωνυμίες Metrofin, Metrostar και Navistar, που φθάνουν να διαχειρίζονται, μέσω μιας πλειάδας συγγενικών εταιρειών, περισσότερα από 12 πλοία, βασικά δεξαμενόπλοια, ενώ αυξανόμενες βαίνουν οι επενδύσεις σε μετοχικούς τίτλους τραπεζών όπως η Union Bank of Switzerland και οι επενδύσεις σε ακίνητα. Η Χαλυβουργική συνεχίζει να φθίνει και το προσωπικό της περιορίζεται σιγά σιγά σε μόλις 400 άτομα. Εν τω μεταξύ αρχίζει να γίνεται λόγος και για την τέταρτη επιχειρηματική γενιά των δημιουργών της Χαλυβουργικής από την πλευρά της οικογένειας του κ. Παναγιώτη Θ. Αγγελόπουλου που απέκτησε παιδιά.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=3&artId=117075&dt=10/06/2001
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
Η «θύελλα» πριν από την εκλογή του κ.κ. Βαρθολομαίου και η λιποθυμία της κυρίας Δασκαλάκη
Οι σχέσεις με το Φανάρι
Από το 1880 ως και το 1920 κληρικοί, επιχειρηματίες αλλά και άνθρωποι της διανόησης προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν μια πρόσκληση της οικογενείας Ηλιάσκου. Στόχος τους να συμμετάσχουν σε μια από τις θρυλικές για όλη την Κωνσταντινούπολη βεγγέρες που η κυρία Ηλιάσκου διοργάνωνε στο εξοχικό θέρετρο της οικογένειας στη Χάλκη. Η «μητέρα των ορφανών», όπως την αποκαλούσαν, ήταν μια από τις πλέον ισχυρές κυρίες της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μπορούσε με μια της κίνηση να βοηθήσει έναν κληρικό να πάρει μια ισχυρή Μητρόπολη, να τον ενισχύσει οικονομικά και κυρίως να τον βοηθήσει στην επίτευξη των στόχων του που δεν αποκλείεται να συμπεριελάμβαναν και την εκλογή του στον πατριαρχικό θρόνο. Η Μικρασιατική Καταστροφή και κυρίως η ανταλλαγή των πληθυσμών στέρησαν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο την οικονομική βοήθεια που του προσέφεραν τραπεζίτες, όπως ο Σκυλίτσης-Στεφάνοβικ, ο Ζαρίφης ή ο Ζωγράφος. Από τα τέλη της δεκαετίας του '80 η οικογένεια Αγγελοπούλου έρχεται να συνδράμει οικονομικά το Φανάρι.
Πρόκειται για μια σχέση η οποία πολλές φορές έφτασε σε οριακά σημεία και την ξεκίνησε ένα πρόσωπο που ουδέποτε προβλήθηκε. Ο δολοφονημένος από τη «17 Νοέμβρη» Δημήτρης Αγγελόπουλος ήταν ο άνθρωπος που επισκεπτόταν το Φανάρι από τις αρχές της δεκαετίας του '70 και κυρίως διατηρούσε στενές σχέσεις με τον άλλοτε Μητροπολίτη Χαλκηδόνος Μελίτωνα Χατζή.
Το 1987 στο προσκήνιο εμφανίζεται ο μεγάλος εκλιπών των ημερών Παναγιώτης Αγγελόπουλος. Ηταν 17 Νοεμβρίου του 1987. Ο τότε Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος επισκέπτεται επισήμως την Αθήνα. Προσπαθεί μεταξύ άλλων να βρει έναν επιχειρηματία ο οποίος θα αναλάβει τα έξοδα για την αναστήλωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η Τουρκία ύστερα από πολλές προσπάθειες έχει δώσει την άδεια για την αναστήλωση. Επί 45 και πλέον χρόνια το κτίριο είναι κατεστραμμένο ύστερα από την πυρκαϊά που ξέσπασε το 1941 από βραχυκύκλωμα.
* Η αρχή ήταν ένα όνειρο
Στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία» εμφανίζεται ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, δίπλα του βρίσκονται οι γιοι του Κωνσταντίνος και Θεόδωρος. «Παναγιότατε, σήμερα είδα ένα όνειρο. Και ήρθα να σας πω ότι θα αναλάβω όλα τα έξοδα για την αναστήλωση του Πατριαρχείου και του ναού του Αγίου Γεωργίου». Αυτά ήταν τα λόγια που, σύμφωνα με τους αυτήκοους μάρτυρες, χρησιμοποίησε ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος για να αναγγείλει τα ευχάριστα νέα στον αοίδιμο σήμερα Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο. Παρών σε εκείνη τη συνάντηση μεταξύ άλλων και ένας νεαρός σχετικά σε ηλικία μητροπολίτης. Πρόκειται για τον διευθυντή του ιδιαιτέρου γραφείου του Οικουμενικού Πατριάρχη, Μητροπολίτη Φιλαδελφείας Βαρθολομαίο. Κυρίως όμως πρόκειται για τον ιεράρχη που όλοι αναγνωρίζουν σε αυτόν τον διάδοχο του Πατριάρχη Δημητρίου. Είναι κοινό μυστικό όλων των ορθοδόξων προκαθημένων. Αλλωστε ο κ.κ. Βαρθολομαίος προετοιμαζόταν επί χρόνια για την ημέρα της εκλογής του. Σπουδές στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, στην Ιταλία, μάθηση ξένων γλωσσών και κυρίως βαθιά γνώση της γραφειοκρατίας του Πατριαρχείου και βέβαια μαθητής και δάσκαλος της φαναριώτικης διπλωματίας και γλώσσας. Ο μόνος που θα μπορούσε να συγκριθεί και να τον ξεπεράσει είναι ο Μητροπολίτης Μύρων, Εφέσου σήμερα, κ. Χρυσόστομος.
* Η αναστήλωση του Πατριαρχείου
Μέσα σε δύο χρόνια το Πατριαρχείο αναστηλώνεται. Τα εγκαίνια γίνονται με λαμπρότητα στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου. Αρχιερείς, βουλευτές και επιχειρηματίες σπεύδουν στην Κωνσταντινούπολη για να συμμετάσχουν στην τελετή. Ανάμεσά τους και η βουλευτής της ΝΔ Γιάννα Δασκαλάκη. Η λιποθυμία της εντός του πατριαρχικού ναού θα αποτελέσει την αφορμή για τη γνωριμία της, που θα καταλήξει σε γάμο, με τον Θ. Αγγελόπουλο, γιο του μεγάλου ευεργέτη του Φαναρίου.
* Η υποστήριξη στον Ιάκωβο
Οι ημέρες και οι μήνες περνούσαν. Ολοι στο Φανάρι μακάριζαν τον μεγάλο του ευεργέτη. Αν και οι γκρίνιες και από τις δύο πλευρές δεν απουσίαζαν ποτέ. Και ξαφνικά ξεσπά η θύελλα. 1991. Ο Πατριάρχης Δημήτριος φεύγει από τη ζωή. Δικαίωμα υποψηφιότητας έχουν όλοι οι ιεράρχες που είναι τούρκοι υπήκοοι. Ο Μητροπολίτης Μύρων δεν δείχνει να το αποφασίζει. Ισως γιατί δεν έχει εξασφαλίσει τις κατάλληλες συμμαχίες. Ισως γιατί στο μεταξύ ο κ.κ. Βαρθολομαίος έχει προαχθεί σε Μητροπολίτη Χαλκηδόνος και αυτό του δίνει ένα μεγάλο πλεονέκτημα.
Η υποψηφιότητα έρχεται από την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Για πολλούς ήταν αναμενόμενη. Πολλοί επιθυμούσαν να μην εκδηλωθεί. Και άλλοι τη φοβόντουσαν. Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος ήταν όμως αποφασισμένος. Γεννημένος στην Ιμβρο, ο κ. Ιάκωβος είχε την τουρκική υπηκοότητα όταν στα μέσα της δεκαετίας του '60 εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Αμερικής. Στη συνέχεια όμως την απεμπόλησε. Το γεγονός όμως δεν τον απασχολούσε, άλλωστε ούτε ο Πατριάρχης Αθηναγόρας όταν εξελέγη είχε τουρκικό διαβατήριο. Του το έδωσε ο τούρκος νομάρχης μετά την εκλογή του και όταν έφτασε στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης με το αεροσκάφος που του διέθεσε ο αμερικανός πρόεδρος Τρούμαν.
Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος βρίσκεται ενώπιον ενός μεγάλου διλήμματος. Τελικά αποφασίζει να στηρίξει τον προσωπικό του φίλο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο. Συναντάται τακτικά με τον τότε υπουργό των Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά, ζητεί τη στήριξη της Ελλάδας αφού από πλευράς Ηνωμένων Πολιτειών δεν φαινόταν φως στο τούνελ. Επισκέπτεται την Κωνσταντινούπολη και όπως λένε ορισμένοι συναντάται με μητροπολίτες και ζητεί να βοηθήσουν την εκλογή του Ιακώβου. Ολοι όμως θα στηρίξουν τον κ.κ. Βαρθολομαίο ο οποίος και εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης.
* Η φιλία με τον Βαρθολομαίο
Τα χρόνια που πέρασαν όμως βοήθησαν τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο και τον Οικουμενικό Πατριάρχη να δημιουργήσουν τις στέρεες βάσεις για τη δημιουργία μιας βαθιάς φιλίας η οποία δεν θα πληγεί ούτε όταν το 1995 ο κ. Ιάκωβος, αφού υπέβαλε την παραίτησή του από τη θέση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής, θα προσπαθήσει να την ανατρέψει στη συνέχεια ασκώντας πιέσεις, μέσω φίλων του, στον κ.κ. Βαρθολομαίο προκειμένου να μη γίνει αποδεκτή.
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος πάντρεψε και βάφτισε τα παιδιά και τα εγγόνια του Παναγιώτη Αγγελόπουλου. Και ήταν ο άνθρωπος που μαζί με τον πρώην Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Ιάκωβο μεσολάβησε για να βρεθεί μια λύση στα προβλήματα που ανέκυψαν μεταξύ των παιδιών του Παναγιώτη Αγγελόπουλου.
Ηταν το 1999 όταν στη Ζυρίχη ο κ.κ. Βαρθολομαίος συναντήθηκε με τον Κωνσταντίνο και τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο και προσπάθησε να κλείσει το μέτωπο που είχε ξεσπάσει στις μεταξύ τους σχέσεις... ΧΟΡΗΓΟΙ Ποιοι στηρίζουν τον Οικουμενικό Θρόνο
Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, η Μεγάλη του Γένους Σχολή αλλά και το γνωστό Ζωγράφειο Σχολείο φτιάχθηκαν με τις χορηγίες γνωστών και επιφανών Ρωμιών της Πόλης.
Οι οικογένειες των τραπεζιτών και των κτηματιών πιστεύουν στον Θεό και προσφέρουν τον οβολόν τους και με το παραπάνω. Ρωμιοί όμως στην πόλη δεν υπάρχουν σήμερα παρά ελάχιστοι και οι πλούσιοι σπανίζουν ακόμη περισσότερο. Την απώλεια του Ζαρίφη, στου οποίου την περιουσία στηρίχθηκε η σημερινή τουρκική Κτηματική Τράπεζα, ήρθαν να αντικαταστήσουν άλλες μεγάλες οικογένειες.
Η οικογένεια του Παναγιώτη Αγγελόπουλου έγινε ευρέως γνωστή για την προσφορά της. Το Πατριαρχείο όμως έχει κοντά του 10 ακόμη γνωστούς επιχειρηματίες οι οποίοι στηρίζουν κάθε του προσπάθεια. Πρόκειται για τους κυρίους Λάτση, Τζαχάρη, Σπανό, Παγιάβλα, Τσάκο, Βασιλόπουλο, Δαυΐδ, Δαφέρμο και Κερτισκόφ. Σημαντικός αρωγός του Φαναρίου είναι όμως και η κυρία Μανουέλα Βαρδινογιάννη.
Αυτές οι οικογένειες βρίσκονται αρκετά κοντά στον κ.κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος γνωρίζει τα προβλήματά τους. Η πλειονότητα των παιδιών αυτών, ανεξάρτητα από το αν ζουν στη Νέα Υόρκη, στη Βιέννη ή στη Ζυρίχη, παντρεύονται στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου, όπου στη συνέχεια βαφτίζουν τα παιδιά τους.
Πρόκειται για μακρόχρονες σχέσεις οι οποίες στηρίχθηκαν στη φιλία που ανέπτυξαν με αυτές τις οικογένειες ορισμένοι Ιεράρχες του Θρόνου. Στο παρελθόν ήταν ο Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων Χατζής, σήμερα τις επαφές αυτές αναπτύσσει ο Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Ιωακείμ.
Η διχασμένη δυναστεία
Μονομαχία για 242 εκατ. δολάρια
Ο βασιλεύς απέθανε, ζήτω οι πρίγκιπες! Ο θάνατος του τελευταίου των Μοϊκανών της βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα Παναγιώτη Αγγελόπουλου άφησε πίσω του μια διχασμένη δυναστεία, έναν αμέτρητο πλούτο που ζητεί φροντίδα και δύο μεσήλικους πρίγκιπες που αν ένωναν τις δυνάμεις τους θα μπορούσαν να κάνουν άλλα ισχυρά συγκροτήματα να τρίζουν. Αυτοί όμως, κάνοντας την καρδιά τους πέτρα, προτιμούν ίσως για λίγο ακόμη τον μοναχικό πλούτο, τη δόξα, ίντριγκες και προετοιμάζονται να αναμετρηθούν στα δικαστήρια τον προσεχή Ιανουάριο για 242 εκατ. δολάρια!
Σαν τη φωτιά που ψήνει στο χαλυβουργείο της Ελευσίνας το σίδερο για να το κάνει μπετόβεργα «καίει» την οικογενειακή δυναστεία των Αγγελόπουλων η διαδοχή. Δύο οικονομικά συγκροτήματα, ένα με τις επιχειρήσεις στην Ελλάδα, με επικεφαλής τον 54χρονο κ. Κ. Αγγελόπουλο, και ένα με τις επιχειρήσεις στο εξωτερικό, με επικεφαλής τον 56χρονο κ. Θ. Αγγελόπουλο, προκύπτουν από την κληρονομιά που άφησε πίσω του με την ευχή γρήγορα τα δύο ένα ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, όπως τη ρύθμισε υπό τύπον εντολής στις 2 Μαρτίου του 2000 αναγκάζοντας και τα δύο του παιδιά να υπογράψουν σχετική συμφωνία μπροστά του. Αυτό μετέφερε ως ύστατη επιθυμία του μετά τον θάνατό του και ο πιστός «γραμματικός» του κ. Ν. Φαρμάκης, ένα πρόσωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του που βρισκόταν τακτικά στην επικαιρότητα τη δεκαετία του 1960 ως βουλευτής της ΕΡΕ στρεφόμενος εναντίον του τότε δικαστή κ. Χρ. Σαρτζετάκη για την υπόθεση Λαμπράκη και αρκετά χρόνια αργότερα, τις πρώτες τρομακτικές ημέρες των απριλιανών δικτατόρων.
Οι αυτοκρατορίες κρύβουν πάντοτε πολλά μυστικά και ο κ. Φαρμάκης μετέφερε αρκετά στους επιγόνους που δεν φόρεσαν ποτέ τα ρούχα του εργάτη σιδήρου και δεν «έπεσαν» ποτέ κάτω από μηχανή για να παλέψουν μαζί της, όπως πριν από πολλές δεκαετίες, προπολεμικά, ο ακατάβλητος ως τα 92 του χρόνια Παναγιώτης Αγγελόπουλος.
Η αναμέτρηση των δύο αδελφών, που κλιμακώθηκε επικίνδυνα μετά την εμφάνιση της κυρίας Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη στο προσκήνιο, χρονολογείται από 20ετίας περίπου, όταν ο μικρότερος αδελφός, πληρώνοντας βαρύ το τίμημα μιας οξείας ρευματοπάθειας, «αποσύρθηκε» από τη διαχείριση κρίσιμων κρίκων της αλυσίδας της οικογενειακής και κατά ένα μέρος δικής του περιουσίας, περιοριζόμενος σε «τοποτηρητή» της στα μειωμένα χαλυβουργικά συμφέροντα της οικογένειας στην Ελλάδα. Ο μεγαλύτερος αδελφός, Θεόδωρος, «μαθητής» του οικονομικού μέντορα της οικογένειας ακαδημαϊκού Αγγελου Αγγελόπουλου, ενός από τα τέσσερα αδέλφια-γιους του «γενάρχη» Θεόδωρου Α. Αγγελόπουλου, που προέτρεψε την οικογένεια από νωρίς να επενδύσει τα κέρδη της σε τραπεζικούς τίτλους στην Ελβετία και σε καράβια «μαύρου χρυσού», είχε στην ουσία για πολλά χρόνια τον πρώτο λόγο.
Το μεγάλο πλήγμα για την αυτοκρατορία, η οποία χτίστηκε στην Ελλάδα από την προπολεμική συρματουργία και τις τσαρουχόπροκες για τον Στρατό, τα πεταλόκαρφα στη διάρκεια της Κατοχής, όταν οι ναζιστές είχαν επιτάξει τα εργοστάσια αλλά άφησαν ελεύθερο ένα τμήμα τους, και το σίδερο με το οποίο χτίστηκε η μεταπολεμική Ελλάδα, εκδηλώθηκε το 1986.
Η δολοφονία από την «17 Νοέμβρη της «ψυχής» της Χαλυβουργικής, του Δημήτρη Αγγελόπουλου, σήμανε τον «μαρασμό» της βιομηχανίας που σηματοδότησε μετά τον πόλεμο την ίδρυση βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα. Ο θάνατος επίσης, από φυσικά αίτια, του Γιάννη Αγγελόπουλου, του άλλου αδελφού που μαζί με τον Δημήτρη και τον Παναγιώτη είχαν πάρει στις πλάτες τους τη χαλυβουργία, καθώς ο Αγγελος ήταν ταγμένος σε άλλες πνευματικές και πολιτικές υποθέσεις, οδήγησε τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο στην «εγκατάλειψη» κατ' ουσίαν του χαλυβουργικού κολοσσού.
Είχε προηγηθεί το 1984, επί υπουργίας στο Εμπορίου του κ. Β. Κεδίκογλου, ένα πρόστιμο 9 δισ. δρχ. στην εταιρεία με την κατηγορία υπερτιμολογήσεων και υποτιμολογήσεων, κατηγορία που έκανε έξαλλη την οικογένεια και τελικά κατέπεσε ύστερα από χρόνια στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Η κρίση στον χάλυβα εξάλλου απαιτούσε μια «νέα αρχή». Ετσι έφυγαν οι φακοί της δημοσιότητας, για πολλά χρόνια, από την οικογένεια που συνέχιζε να θησαυρίζει με άλλες επιχειρήσεις στην πλούσια Δύση και στους ωκεανούς.
Η διανομή της περιουσίας έχει γίνει και δεν απομένει, φαίνεται, τίποτε καινούργιο επ' αυτού, πέρα από την τελική τύχη κάποιων μετοχικών τίτλων ελβετικών τραπεζών που ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος άφησε στη σύζυγό του Ελένη, το γένος Μάρκου. Οι υπογραφές των δύο αδελφών μπήκαν με κρύα καρδιά μια παγωμένη νύχτα του Μαρτίου του 2000 στη Ζυρίχη. Αυτό που έμεινε «ανοιχτό» και εναπόκειται στη σωφροσύνη των δύο μερών να ρυθμίσουν είναι μια διαφορά που ανέρχεται, σε τρέχουσες τιμές δολαρίου, στα 96 δισ. δρχ. Τόσα ζητεί ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος από τον αδελφό του Θεόδωρο με αγωγή που προβλέπεται να εκδικαστεί από ελληνικό δικαστήριο στις 17 Ιανουαρίου του 2002 και θα απασχολήσει το δικαστικό σώμα πολύ σύντομα με διαδοχικές διαδικαστικές φάσεις.
Κάποια «ρύθμιση» αυτής της διαφοράς, που αφορά τη διαχείριση οικογενειακής περιουσίας ή και περιουσίας του ίδιου του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου από τον αδελφό του Θεόδωρο, δεν επήλθε με τις ύστατες οδηγίες του πατέρα τους. Για «μη γνήσια διαχείριση αλλοτρίων» κάνει λόγο η πλευρά του μικρότερου αδελφού, για «ανυπόστατες αιτιάσεις» κάνει λόγο η άλλη.
Μερικοί πιστεύουν ότι πρόκειται και για έναν διαπραγματευτικό ελιγμό του μικρότερου αδελφού, ο οποίος θέλει να εξασφαλίσει, μεταξύ άλλων, ότι δεν θα εμπλακεί σε γραφειοκρατικές και άλλες χρονοβόρες και επικίνδυνες διαδικασίες για να αναλάβει πράγματι την τύχη των επιχειρήσεων που του αναλογούν. Αλλοι όμως πιστεύουν ότι ο μεγαλύτερος αδελφός ελπίζει ότι «η λογική θα πρυτανεύσει» και ότι ο ίδιος δεν θα κάνει ούτε βήμα πίσω από όσα έχει αποφασίσει και επιβάλει ο πατέρας του.
Η σύγκρουση ήδη προκαλεί «διαμεσολαβητικές» παρεμβάσεις ισχυρών παραγόντων. Ο ρεαλισμός πάντως μερικές φορές δεν λείπει από κανέναν τους. «Μη ξεχνάς ότι αύριο τα παιδιά μας πρέπει να ζήσουν μαζί ειρηνικά και ευγενώς αμιλλώμενα, χωρίς οιουδήποτε είδους οικονομικές και ηθικές εκκρεμότητες» αναφερόταν μεταξύ άλλων σε επιστολές που αντάλλαξαν πριν από λίγο καιρό τα δύο αδέλφια όπως πληροφορεί κοινός γνωστός τους, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο μικρότερος αδελφός έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα.
Οι «εκκρεμότητες» αφορούν πέραν των άλλων, σύμφωνα με τραπεζικές πηγές της Ελβετίας που βρέθηκαν στην Ελλάδα για την κηδεία του μεγάλου πελάτη τους, τη νομική «διευθέτηση» της μεταβίβασης των εταιρειών συμφερόντων της οικογένειας στα δύο αδέλφια βάσει της συμφωνίας που υπέγραψαν πέρυσι τον Μάρτιο. Ετσι η Χαλυβουργική, για την οποία λέγεται ότι θα αποτελέσει έναν από τους πόλους μιας νέας επιχειρηματικής εκστρατείας, φέρεται να ανήκει στις εταιρείες του εξωτερικού με τα περίεργα ονόματα Solva Corporation, Afrima Establishment, Eltrol Anstalt Credit Industrial fa, οι οποίες όμως, όπως έλεγε προχθές ελβετός τραπεζίτης, πιθανολογείται ότι με τη σειρά τους ελέγχονται από ναυτιλιακές εταιρείες τον έλεγχο των οποίων έχει συμφωνηθεί να αναλάβει ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος.
Η «μετάβαση» στους επιγόνους προοιωνίζεται νέα επεισόδια που, κατ' άλλους, θα φέρουν τα δύο αδέλφια πιο κοντά έστω και στις αίθουσες δικαστηρίων για ένα διάστημα! Δύο ξένοι στην ίδια οικογένεια
ΤΟΝ Απρίλιο του 1986, όταν στο κέντρο των Αθηνών τα όπλα της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη» γάζωναν τον βιομήχανο Δημήτριο Θ. Αγγελόπουλο, συγκλονίστηκαν τα θεμέλια όχι μόνο της μεγαλύτερης βαριάς βιομηχανίας που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα αλλά μιας ολόκληρης οικονομικής αυτοκρατορίας. Δεκατρία χρόνια μετά ο κλονισμός αποτελεί πλέον ρήξη και έχει διχάσει, για πάντα ίσως, μια οικογένεια που ξεκίνησε στις αρχές του αιώνα από ένα χωριουδάκι της Αρκαδίας με μοναδικούς τίτλους τη συμμετοχή της σε μεγάλους εθνικούς αγώνες, για να εξελιχθεί σε σύμβολο της βιομηχανικής εποχής και στη συνέχεια να συνδέσει την τύχη της με κολοσσιαίες ελβετικές τράπεζες, πολύ προτού ο κόσμος αποδεχθεί την ιδέα ότι οι τραπεζικές μετοχές είναι το χρυσάφι του αιώνα που έρχεται.
* Η διανομή της περιουσίας
Ο θρύλος των Αγγελόπουλων φάνηκε να ξεθωριάζει το '86, όταν χάθηκε ο ιθύνων νους, ο αποδεκτός από πολιτικούς και τραπεζίτες οικονομικός εγκέφαλος της οικογένειας Δημήτριος Αγγελόπουλος, και δεν απέμεινε από την παλαιά φρουρά των ιδρυτών της Χαλυβουργικής παρά μόνο η «ψυχή» της οικογένειας, ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, αυτός που ήταν ο τεχνικός σύμβουλος και πολλές φορές δεν δίσταζε να ξημεροβραδιάζεται μέσα στη μουντζούρα, κάτω από τα ελασματουργεία της Ελευσίνας, για να επισκευάσει κάποιο μηχάνημα. Αυτός που απαρνήθηκε την άνεση που προσέφερε η Ζυρίχη για ανάπαυση και συνέχισε στην Ελλάδα να ζει μια απλή ζωή στο Χαλάνδρι, στο ίδιο σπίτι που απέκτησε από τη γυναίκα του κυρία Ελένη Κ. Μάρκου όταν την παντρεύτηκε το 1942, με τα λιγοστά χρήματα που άφηναν αφενός τα πεταλόκαρφα του επιταγμένου, κατά το μεγαλύτερο μέρος, από τους Γερμανούς οικογενειακού εργοστασίου χάλυβα της οδού Πειραιώς και αφετέρου η παράλληλη φροντίδα διανομής συσσιτίου σε όλους τους μαθητές του χωριού του στην Αρκαδία.
Οπλισμένος, όπως λένε οι φίλοι του, κυριολεκτικά με χαλύβδινη αποφασιστικότητα, ο Παναγιώτης Θ. Αγγελόπουλος, ο τελευταίος επιζήσας από τους τέσσερις γιους του Θεόδωρου Α. Αγγελόπουλου που ξεκίνησε για την Αθήνα από τον Βλαχορράπτη της Αρκαδίας το 1918, κυβέρνησε με πυγμή την αυτοκρατορία μετά τη δολοφονία του αδελφού του Δημητρίου, αλλά στα τέλη του 1998 έμελλε να έλθει αντιμέτωπος με το πρώτο και μοναδικό «όχι» που άκουσε στη ζωή του!
* Οι έριδες των αδελφών
Το ένα από τα δύο παιδιά του, ο γεννημένος το 1945 Κωνσταντίνος Π. Αγγελόπουλος, άνθρωπος χαμηλών τόνων που έζησε για πολλά χρόνια στο περιθώριο της δημοσιότητας με τραυματισμένη υγεία, στράφηκε με τον πιο έντονο τρόπο κατά του πρωτότοκου και κατά δύο χρόνια μεγαλύτερου αδελφού του, του κοσμοπολίτη Θεόδωρου Π. Αγγελόπουλου, κατηγορώντας τον, μεταξύ άλλων, για «υφαρπαγή» περιουσίας.
Μετά τη διανομή μέρους της οικογενειακής περιουσίας ο πρώτος έχει ήδη κάνει τα πρώτα του ανεξάρτητα επιχειρηματικά βήματα στην Ελλάδα αποκτώντας μερίδια σε εταιρείες του τραπεζικού, του βιομηχανικού - εμπορικού και του τεχνικού τομέα, ελέγχοντας πλήρως εφοπλιστικές εταιρείες με δεξαμενόπλοια και σχεδιάζοντας την είσοδό του στην αεροπορική αγορά, ενώ ο δεύτερος δεν θα αργήσει, όπως βεβαιώνουν οι πληροφορίες, να κάνει το ίδιο όχι μόνο στο εξωτερικό, όπου από ετών φέρεται να αναπτύσσει και αυτοτελή δραστηριότητα, αλλά και στη χώρα μας.
Στα νεότερά τους χρόνια, ο μεγαλύτερος Θεόδωρος είχε χόμπι του την αεροπλοΐα, ενώ ο μικρότερος Κωνσταντίνος συμβιβαζόταν άνετα με την ιστιοπλοΐα. Ο Θεόδωρος φέρεται να προτιμά τη φιλική παρέα αστέρων του διεθνές τζετ σετ, αν όχι του πρίγκιπα Καρόλου ή του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, ενώ ο αδελφός του αρέσκεται να χαρακτηρίζεται «αριστερός» και χαμογελά όπως ο Τζορτζ Σόρος όταν τον αποκαλούν «προοδευτικό», προτιμώντας να αναζητεί τη φιλική παρέα του Γιάννη Μαρκόπουλου, του Κώστα Καζάκου ή του Μίκη Θεοδωράκη. Καθένας τους φρόντισε με τον τρόπο του τα τελευταία χρόνια να «πλάσει» το δικό του, τελείως ξεχωριστό και ίσως όχι και τόσο ταιριαστό με το πραγματικό, προφίλ.
Οι σχέσεις των δύο αδελφών είναι κοινό μυστικό σε υψηλούς οικονομικούς και πολιτικούς κύκλους εντός και εκτός της χώρας από ετών είναι ιδιαίτερα τεταμένες. Η εύνοια, όπως η μία πλευρά υποστηρίζει, που ο Παναγιώτης Θ. Αγγελόπουλος επέδειξε στον πρωτότοκο γιο μπορεί να είχε επιχείρημα επί σειρά ετών την κλονισμένη υγεία του άλλου του αδελφού, επιχείρημα τελείως αβάσιμο κατ' αυτόν, αλλά η κατάσταση αυτή, συμπεριλαμβανομένου του εμπλουτισμού της προσωπικής περιουσίας του μεγαλύτερου αδελφού, όπως λέγεται, με ιδιωτικό αεροπλάνο αξίας κάποιων δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων, με πανάκριβα σκάφη ή επαύλεις αξίας αρκετών δισεκατομμυρίων δραχμών, φαίνεται να γινόταν ανεκτή από τον μικρότερο αδελφό, τουλάχιστον ως πριν από δύο χρόνια. Οι επενδυτικές επιλογές του Θεόδωρου Αγγελόπουλου με αποκλειστικά δικές του αποφάσεις ή με την παρότρυνση του πατέρα του, είτε αφορούσαν μετοχές τραπεζών όπως η ξακουστή UBS της Ελβετίας και αύξηση του στόλου δεξαμενόπλοιων είτε κατέληγαν στην αγορά ακινήτων ή την ίδρυση χαλυβουργιών στο Κάρντιφ της Ουαλλίας, στην Ελβετία και στην Ιντιάνα των Ηνωμένων Πολιτειών, έδειχναν να οδηγούν σε αύξηση του κοινού πλούτου.
Η ορμητική όμως είσοδος στην οικογένεια, μετά το 1990, μιας γυναίκας με τον κυριαρχικό χαρακτήρα και τα επιβλητικά, όπως λέγεται, χαρακτηριστικά της κυρίας Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, η οποία επισκίασε τον αδελφό του συζύγου της, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της διεκδίκησης της Ολυμπιάδας του 2004 και μετά την ανάληψή της, για να αναδειχθεί μέσα σε λίγους μήνες σταρ των δημοσκοπήσεων, φαίνεται να επιτάχυνε την «εκκαθάριση» του διττού συστήματος εξουσίας που αντιπροσώπευαν τα δύο αδέλφια στο πλαίσιο της οικογένειας και το τέλος της εκατέρωθεν ανοχής. Η ρήξη ήταν γεγονός από το 1996 και οδήγησε σιγά σιγά, όπως λένε φίλοι του κ. Θεόδωρου Π. Αγγελόπουλου, σε «ένα και μοναδικό σύστημα εξουσίας», με διάθεση στον μικρότερο αδελφό, κατά τα φαινόμενα, μικρότερου μέρους της περιουσίας από εκείνο που ο ίδιος θεωρούσε «δεδομένο».
24 Ιουν 2009
H ιστορία της οικογένειας Αγγελόπουλου – Βιογραφικό Γιάννας Αγγελοπούλου - Πώς το 1979 μια νεαρή δικηγόρος ξεκινούσε πορεία που θα της χάριζε δόξα
"Σέχτα Επαναστατών": «Η λίστα είναι μεγάλη. Θα σας χτυπάμε χωρίς κανένα έλεος» - Διαβάστε ολόκληρη την προκήρυξη
Την ευθύνη για τη δολοφονία του υπαρχιφύλακα Νεκτάριου Σάββα αναλαμβάνει με τη δεκασέλιδη (σε φύλλα μεγέθους Α4) προκήρυξή της στα «Νέα» η Σέχτα Επαναστατών, εξαπολύοντας παράλληλα νέο μπαράζ απειλών. .......
Διαβάστε ολόκληρη την προκήρυξη:
......
Συνεχίζεται...
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Ή3
“Ύστερα οι ματατζήδες κατά χιλιάδες επιτέθηκαν...
...Φωνάξαμε «ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ» Αλλά ήμασταν ακόμα λίγοι, Χάσαμε τη μάχη Αλλά ο πόλεμος θα κρατήσει ακόμα για πολύ.
Ύστερα μας αλυσοδέσανε Και μας έστειλαν πολύ μακριά.
Ένας ματατζής, πουτάνας γιός, είπε:
Μην φοβάσαι βρωμοκλέφτη Αλλά ο σύντροφος με υψωμένη την γροθιά φώναξε:
ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΠΟΙΟΝ;
Εδώ ο πόλεμος έχει ήδη αρχίσει Με πολλούς τραυματίες Δεν μας απομένει τίποτα άλλο απ΄ το να παλέψουμε Φωνάξαμε ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ.
Σέρζιο Ρομέο, 1973 (Ν.Α.Ρ.-Ένοπλοι Προλεταριακοί Πυρήνες)
Η ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ αποτελεί την ευρύτερη συνιστώσα που συναντιούνται όλες οι αντάρτικες αποκλίνουσες τάσεις που δεν συμμορφώνονται με τη τεχνική της πολιτικής αντιπαράθεσης, ούτε με τα κλασσικά ορθόδοξα επαναστατικά δόγματα. Διεκδικούμε το σημείο σύνδεσης, αλλά και την εξελικτική συνέχεια, προηγούμενων ιστορικών εμπειριών που δεν εντάχθηκαν ποτέ σε επίσημες γραμμές καμιάς εποχής, αλλά και δεν ακολούθησαν καμία πεφωτισμένη αντάρτικη ιντελιγκέντσια. Εμπειρίες και παραδείγματα που γι΄ αυτό το λόγο υπέστησαν την απαξίωση και απόκρυψη των θέσεων τους, κυρίως απ΄ την μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου, μπροστά στο δέος του «ένοπλου κόμματος».
Ιχνηλατώντας τα χνάρια αυτής της πολιτικής εμπειρίας και της παρακαταθήκης αντάρτικων σχηματισμών, όπως η Ε.Ο. Οκτώβρης 80΄, η Αντικρατική Πάλη, η Επαναστατική Αλληλεγγύη, η 1η Μάη και ορισμένοι κύκλοι του Ε.Λ.Α. δεν αναζητούμε την ιστορική τους δικαίωση, αλλά τη συνέχεια και το ξεπέρασμα τους. Την ένοπλη επαναστατική κριτική και το αντιεραρχικό αντάρτικο πόλης.
Απ΄ την πρώτη στιγμή δραστηριοποίησης μας ως ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ δηλώσαμε την πολιτική και επιχειρησιακή ανεξαρτησία και αυτονομία απ΄ οποιαδήποτε «κεντρική καθοδήγηση» ή «κατευθυντήριο γραμμή». Άρα ότι γράφουμε στα κείμενα μας εκφράζει αποκλειστικά εμάς τους ίδιους και γι΄ αυτό τα βέλη οποιαδήποτε κριτικής ας πέσουν πάνω μας.
Μετά από έναν αιώνα περίπου, πρέπει να θέσουμε στην αρχή του προγράμματος και της στρατηγικής μας το διαχρονικό ερώτημα του Λένιν, «τι να κάνουμε;». Όλα ξεκινούν από εδώ. Σε κάθε περίπτωση μονάχα η γνώση της πραγματικότητας μπορεί να μας μάθει πώς να την αλλάξουμε. Γι΄ αυτό είναι εξοργιστική η διατήρηση του ιστορικού αλάθητου των μαρξιστικών πεποιθήσεων που οδηγεί το μεγαλύτερο φάσμα του ριζοσπαστικού πόλου σε υπεραπλουστεύσεις περί του διαχωρισμού της κοινωνίας. Γραφικές και ξεπερασμένες θέσεις επικαλούνται τον γέρο-Μάρξ σε μυωπικές οπτικές και επιμένουν πως «Η κοινωνία είναι χωρισμένη σε δύο μεγάλα εχθρικά στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις που αντιπαρατίθενται άμεσα μεταξύ τους: την αστική τάξη και το προλεταριάτο.»( ΜάρξΈνγκελς, Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.) Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τη συνείδηση ως το βασικότερο όπλο του ένοπλου αγώνα. Για να γίνει αυτό πρέπει να επανακτήσουμε τη κριτική γνώση, να την απαγκιστρώσουμε απ΄ τα δεδομένα του παρελθόντος, να την μετατοπίσουμε απ΄ τις θεωρητικές μανούβρες στη καρδιά του προβλήματος, να γυριστεί το μέσα έξω σαν γάντι και ενίοτε να συγκρουστεί ακόμα και με ότι θεωρούταν μέχρι σήμερα επαναστατικό.
Όταν στο παρελθόν θεωρούνταν(και ως ένα βαθμό ίσχυε) ότι το βάρος των επιχειρησιακών βραχιόνων του αντάρτικου πόλης θα πρέπει ν΄ ανακηρύσσει ως κεντρικό εχθρό την Λ.Μ.Α.Τ.(Λούμπεν ΜεγαλοΑστική Τάξη) σήμερα πρέπει να διαθέτουμε τη διαύγεια να αναθεωρήσουμε. Μπορούμε κάλλιστα να διατηρήσουμε την ίδια ονομασία αλλάζοντας όμως τη νοηματοδότηση της. Από ΄δω και πέρα όταν μιλάμε για Λ.Μ.Α.Τ. εννοούμε την Λούμπεν ΜικροΑστική Τάξη.
Αυτή η κοινωνική τάξη που βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής ως πλειοψηφικός ρυθμιστής της κεντρικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής, αποτελεί ένα συρφετό, αδίστακτο σαν αρπακτικό, που έχει ως στόχο την ανέλιξη του στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Είναι αυτό το κατακάθι των σύγχρονων νεοελλήνων, η παθητική σαπίλα των υπαλληλίσκων, των εμπόρων, των οικογενειαρχών νοικοκυραίων, των πρόθυμων δούλων που έχουν ως φιλοδοξία να μοιάσουν στους αφέντες τους. Σήμερα η μοναδική τάξη που διαθέτει ταξική συνείδηση, είναι μόνο η μεγαλοαστική που έχει συνείδηση του εαυτού της και των συμφερόντων της.
Από την άλλη το προλεταριάτο και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα δε διαθέτουν καμία συνείδηση παρά μόνο την ακόρεστη επιθυμία για κοινωνική καταξίωση μέσο αξιωμάτων και εύκολου πλουτισμού πατώντας επί πτωμάτων.
Τελικά είναι πολύ σχετικό αν υπήρξε ποτέ προλεταριάτο, ως συνειδητός φορέας της θέσης του ή βίωνε μια εξαναγκαστική έξω-συνειδητότητα απ΄ τους μαρξιστές καθοδηγητές του, λόγο της παλιότερης ισόβιας αποκλεισμένης θέσης του.
Ακόμα και σήμερα με όλα αυτά τα συσσωρευμένα κοινωνικά προβλήματα ο φραστικός μαξιμαλισμός της αριστεράς με την πολιτική ανυπακοή και τη ρήξη με το σύστημα συναντά τον ρεφορμισμό της πρακτικής της.
Η Λούμπεν ΜικροΑστική Τάξη διαμαρτύρεται, καταγγέλλει, δυσαρεστείται, αγανακτεί, αλλά μοιάζει με σύγχρονο Σίσυφο της ταξικής ανάβασης. Διαρκώς σπρώχνει μπροστά του το βράχο της ιστορικής συνείδησης στην ανηφόρα της φτώχιας, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της αποξένωσης, αλλά μόλις φτάνει στην κορυφή της επαναστατικής ανασύνθεσης βλέπει την υπόσχεση του καπιταλιστικού παραδείσου του νέου διαμερίσματος με το εξοχικό, της πιθανής προαγωγής στην δουλειά, του καινούριου αυτοκινήτου, των χλιδάτων αντικειμένων, μα πάνω απ΄ όλα, των εύκολων και ανέξοδων σχέσεων που κλειδώνουν στην φράση «Δεν γαμιέται... Εγώ να περνάω καλά...» και εγκαταλείπει την προσπάθεια αφού βολεύεται με εξαρτημένες ψευδαισθήσεις. Βέβαια ο βράχος εξακολουθεί να υπάρχει και κατρακυλάει ξωπίσω του.
O Λένιν κάποτε μιλούσε για «χρήσιμους ηλιθίους». Ανασκευάζοντας τα λεγόμενα του είμαστε σίγουροι πως οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» του εχθρού, είναι «άχρηστοι σύμμαχοι» για εμάς. Αυτή η τεράστια δεξαμενή του εκλογικού σώματος που στην συντριπτική του πλειοψηφία μυξοκλαίγεται για τα οικονομικά σκάνδαλα και τα «αντιλαϊκά μέτρα», σέρνεται μοιρολατρικά στις κάλπες για να ρίξει εθελοντικά το πιστοποιητικό της υποτέλειας του με μορφή ψήφου. Μάλιστα στις πρόσφατες ευρωεκλογές εκτός από τα κόμματα εξουσίας, τους ηλίθιους του ΚΚΕ, τους ρεφορμιστές του Σύριζα και τους χουντικούς του ΛΑΟΣ, είχαμε και την εμφάνιση των Οικολόγων Πράσινων που ταιριάζουν γάντι με την εποχή μας. Αποτελούν την νέα εκδοχή της πολιτικής κενότητας, άχρωμοι και επιδερμικοί, καιροσκόποι κάθε είδους και συνταξιούχοι μιας αποσυρμένης ανατροπής, όπως ο πρώην ΕΚΚΕτζης Α. Καφετζόπουλος.
Επίσης όσον αφορά το μεγάλο ποσοστό αποχής πρέπει να το αναλογιστούμε ψύχραιμα, χωρίς να προτρέχουμε, ούτε να το εκλαμβάνουμε αποκλειστικά ως έκφραση μιας έμπρακτης δυσαρέσκειας προς το σύστημα. Η ιστορική εμπειρία έχει επιδείξει πως στις σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες (Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία κ.α.) αλλά και στον παγκόσμιο χωροφύλακα των Η.Π.Α. τα ποσοστά αποχής ξεπερνούν και το 60%. Αυτό δε σημαίνει πως είναι αποτέλεσμα και συνέπεια της έμπρακτης κριτικής των επαναστατικών διαδικασιών που συμβαίνουν στο εσωτερικό αυτών των χωρών, αλλά επιστέγασμα της νέας κυριαρχικής διαταγής της αδιαφορίας. Άλλωστε η ενασχόληση με τα «κοινά», ο κοινωνικός προβληματισμός (ακόμα και σε επίπεδο θεωρητικών αερολογιών) και το ενδιαφέρον για την πολιτική δεν συνιστούν σήμερα την ενδεδειγμένη στάση ζωής του σύγχρονου πολίτη.
Σε ένα φρενήρη κόσμο γεμάτο διασκεδάσεις-ξεχάσματα η απολίτικη αδιαφορία συμφέρει το σύστημα. Και ας διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οι πολιτικοί εκπρόσωποι, βλέποντας να χάνουν την αναγνωρισημότητα και το κύρος τους. Η πραγματικότητα είναι πως τα ίδια τα πολιτικά κόμματα ως κοινωνικοί φορείς είναι ξεπερασμένα. Είναι απλώς οι επιστάτες της πολυκατοικίας, όπως λέει ο Αδόλφος Καρατζαφέρης, ενός κόσμου που τον κυβερνούν οι διαφημίσεις και τα οικονομικά συμφέροντα. Γιαυτό ξεκαθαρίζουμε την θέση μας, άλλο πράμα η Επαναστατική Αντιπολιτική και άλλο η απολίτικη αδιαφορία. Απορρίπτουμε την πρακτική της εκλογικής αποχής που δεν ακολουθείται από αντίστοιχες πράξεις αποχής από κάθε θεσμική έκφραση της κοινωνικής ζωής. Αν η αποχή από τις εκλογές σημαίνει συμμετοχή στις οδηγίες χρήσης του νέου κυριαρχικού συμπλέγματος της ιδιώτευσης και του δόγματος «κοιτάω την πάρτη μου και περνάω καλά...» τότε την απαξιώνουμε και την ταυτίζουμε με τους προσκυνημένους ψηφοφόρους που κουνάνε χαρούμενα τις πλαστικές τους σημαίες.
Απ΄ την άλλη για όλους όσους η αποχή απ΄ τις εκλογικές ψευδαισθήσεις, αποτελεί μέρος της επαναστατικής συνείδησης είναι καιρός να εκδηλώσουν με πράξεις την αποστροφή τους για το σύστημα. Είναι στο χέρι τους και στο χέρι μας να ταράξουμε με όλα τα μέσα αυτή τη θανάσιμη αδράνεια και την δημοκρατική ειρήνη. Στο μέτρο που αναπτύσσονται αυτές οι πρακτικές βίαιης αντιθεσμικής αντιπαράθεσης, αναπτύσσονται οι δυνάμεις μας. Βρισκόμαστε στο ίδιο μέτωπο του πολέμου... Μετά τις ευρωεκλογές, οι κρατούντες έστειλαν ένα μήνυμα, εκατοντάδες πάνοπλοι πραίτορες της αστυνομίας εξαπολύονται στους δρόμους σε μια επιχείρηση επίδειξης δύναμης. Οι μπάτσοι μαζεύουν τους μετανάστες, τους τοξικομανείς, τους άστεγους, τους μικροπαραβατικούς προσπαθώντας με επιχειρήσεις-σκούπα να καθαρίσουν το κέντρο της πόλης. Άνθρωποι και ποντίκια γίνονται ένα. Την ίδια στιγμή το ντόπιο μικροκεφάλαιο, οι καταστηματάρχες, οι βιοτέχνες, οι έμποροι, οι μικροϊδιοκτήτες επιδοκιμάζουν χαιρέκακα την νέα γραμμή πολιτικής κατά της λαθρομετανάστευσης. Καθαρίζουν τα εθνόσημα και τις καραμπίνες, σχηματίζουν επιτροπές κατοίκων και βαδίζουν με βηματισμό χήνας στην αυτοδικία εναντίον των απόκληρων. Όλων αυτών των σύγχρονων μεταναστών δούλων, που ο κάθε μικροαστός έλληνας πατριώτης τους έχει χρησιμοποιήσει για κάποιο μερεμέτι στο εξοχικό του, για να του φροντίζουν τον κήπο, για να του νταντεύουν τα παιδιά του, για να φορτώνονται όλες τις χαμαλοδουλειές, να ικανοποιούν τον «υπέρμετρο» ανδρισμό του μέσω του trafficking γυναικών ώστε να νιώσει ο ντόπιος στον τόπο του αφέντης.
Η έννοια του ντόπιου ως κοινωνική ταυτότητα, δεν έχει να κάνει με την φυλετική καταγωγή, ούτε αντιστοιχεί με την έννοια του γηγενή. Ντόπιος είναι ο καθένας που θεωρεί πως του αντιστοιχεί ένα μερίδιο της εξουσιαστικής βίας ή της νομοταγής συναίνεσης που μπορεί ν ΄ασκήσει είτε ως ηθικός αυτουργός, είτε ως εντολοδόχος για να προασπίσει τις αυτόχθονες αξίες του τόπου που ζει. Να διατηρεί δηλαδή έμπρακτα την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Οι Αλβανοί που κράδαιναν σιδερολοστούς και τσάκισαν τους εργάτες απ΄ το Μπαγκλαντές στην Μανωλάδα για το μάζεμα της φράουλας πριν απ΄ αρκετούς μήνες, δεν είναι καλύτεροι απ΄ τους Έλληνες των ΜΑΤ. Ίσως να είναι και χειρότεροι γιατί δεν είναι αναγνωρίσιμοι όπως οι μπάτσοι. Επίσης τα ναρκωκυκλώματα
ορισμένων Ιρακινών που σφάζονται με τους αντίστοιχους Αφγανούς για τον έλεγχο της πρέζας στους δρόμους ή οι νταβάδες και οι μαστροποί απ΄ την Νιγηρία που ελέγχουν την πορνεία των ομοεθνών τους γυναικών στα πεζοδρόμια δεν διαφέρουν καθόλου απ΄ τους αντίστοιχους Έλληνες «συναδέλφους» τους. Πατρίδα είναι εκεί που πιστεύεις πως σου ανήκει κάτι απ΄ αυτό τον κόσμο και οι «πατριώτες» κάθε φυλής και εθνικότητας είναι έτοιμοι να την προασπίσουν. Σ΄ αυτό το αλισβερίσι ιδεολογικής σύγχυσης και κοινωνικοπολιτικής αντίφασης ορίζουμε τους εαυτούς μας φανατικούς απάτριδες. Τώρα λοιπόν οι νοικοκυραίοι ανακάλυψαν πως τους ενοχλούν οι «ξένοι», παρ΄ όλο που συνεχίζουν να τους εκμεταλλεύονται στις μαύρες δουλειές. Εμείς ποτέ δεν μιλήσαμε για λογαριασμό τρίτων, σίγουρα όμως θα κόψουμε την γλώσσα όσων μιλάνε πολύ με φόντο τον πατριωτισμό και την μισαλλοδοξία τους.
Γιατί αυτή η πρωτοπορία της Λ.Μ.Α.Τ., των ελλήνων μικροκεφαλαιούχων, τις στιγμές της επαναστατικής σύγκρουσης θα τεθεί στην υπηρεσία των αφεντικών. Πρώτα θα γίνει η ασπίδα τους και στην συνέχεια σπαθί εναντίον μας, όπως ακριβώς έκαναν και οι μαυραγορίτες πρόγονοι τους. Γι΄ αυτό δεν πρέπει να τους αφήνουμε ούτε μια πιθαμή γης, για να ορθώσουν το θρασύδειλο ανάστημα τους. Η απάντηση θα δοθεί σύντομα προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο εχθρός είναι παντού αλλά κυρίως είναι εδώ. Στα αστικά κέντρα, στα πλοκάμια της μικροοικονομίας των συντηρητικών στρωμάτων, στα κέντρα λήψης αποφάσεων του μεγάλου κεφαλαίου, στους θιασώτες της πολιτικής σκηνής, στα δημοσιογραφικά θεωρεία και τους εργολάβους τους, σε οτιδήποτε διαμορφώνει και συμμετέχει στην θεσμική ζωής της Ελλάδος.
Ζούμε λοιπόν «το τέλος των ιδεολογιών» όπως αναφέρει ο Φουκογιάμα. Βρισκόμαστε στην εποχή των καπιταλιστικών εμπορευμάτων, της κλωνοποιημένης ηθικής, των ψυχοφαρμάκων, της εικόνας, του θορύβου των αυτοκινήτων στις μεγάλες λεωφόρους, των σκανδα λοθηρικών πρωτοσέλιδων, των τηλε-εισαγγελέων, του νεαρού που πυροβόλησε στον ΟΑΕΔ, του Σαββατόβραδου στα μπουζούκια. Ζούμε στο τέλμα της συνείδησης και αυτό εξυπηρετεί τον ένοπλο αγώνα. Δίπλα στην χωματερή των εμπορευμάτων του καπιταλισμού παράγεται κι απελπισία. Μια οργισμένη απελπισία ανθρώπων αποφασισμένων να απορρίψουν τα σκουπίδια της σύγχρονης κοινωνίας. Μιλάμε για την απελπισία που εκφράζει την κατάσταση όλων όσων δεν μας έχει απομείνει καμία ελπίδα να δούμε να αλλάζει η πραγματικότητα που μας επιβάλλουν. Γνωρίζουμε πως η κοινωνία «έχει πιάσει πάτο». Επειδή όμως η απελπισία από μόνη της μπορεί να παράγει αυτοκαταστροφική παραίτηση εδώ χρειάζεται η ιστορική συμμαχία με το αντάρτικο πόλης. Ο πόνος πρέπει να γίνει δύναμη, κι απελπισία οργή. Αυτός είναι ο προνομιακός χώρος για την ένοπλη προπαγάνδα μας. Απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς που έχουν αυτοεξοριστεί απ΄ αυτήν την κοινωνία και τα ψεύτικα αγαθά της για να ανασυνθέσουμε το αντάρτικο πόλης που γύρω του θα συσπειρώνονται άνθρωποι που θα έχουν μια κοινή επαναστατική στράτευση, με αντισυμβατική γλώσσα, με αντιθεσμική πολιτιστική κουλτούρα, με αυτοοργανωμένη διαχείριση και αντισυμβατικό κοινωνικό διάγραμμα οριζόντιων σχέσεων.
Η αφετηρία είναι πάντα η προσωπική ενόραση του καθενός ανεξαρτήτως φύλου, τάξης, εθνικότητας και ηλικίας. Είναι το ξεπέρασμα όλων των συμβάσεων επίσημων και ανεπίσημων, της εργασίας, της οικογένειας, της θρησκείας, του κομφορμισμού, του πατριωτισμού, του σεξισμού, των αξιωμάτων με την κατάργηση τους μέσα απ΄ την συμμετοχή στην επαναστατική πάλη. Είμαστε ρεαλιστές και χαιρόμαστε που δεν πρέπει να υπερασπίσουμε το όραμα και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Γι΄ αυτό είχαμε γράψει στην πρώτη μας ανακοίνωση «κάνουμε αντάρτικο και όχι πολιτική». Οι παράνομες επαναστατικές οργανώσεις δεν είναι εργαλεία για τον κόσμο του μέλλοντος αλλά πρόταση ζωής για το σήμερα. Άλλωστε στο παρελθόν η παγίδα των οραμάτων είχε οδηγήσει σε ψευδαισθήσεις ένοπλες αντάρτικες ομάδες οι οποίες περίμεναν πως θα ξεσηκωθούν οι λαϊκές μάζες και θα πάρουν τα όπλα στα χέρια τους ενώ άλλες όπως οι σύντροφοι της R.Α.F. εγκλωβιστήκαν σ΄ ένα στείρο φιλοσοβιετισμό χωρίς να κάνουν κριτική στο έκτρωμα της Σοβιετικής Ένωσης.
Αλλά και στην Ελλάδα ο ιδεαλισμός ενός λαϊκού ξεσηκωμού μετά την μεταπολίτευση, που τελικά ποτέ δεν διήρκησε, αποθάρρυνε αρκετούς συντρόφους που εγκατέλειψαν το αντάρτικο πόλης και προσχώρησαν σε ότι μισούσαν. Δουλειά, οικογένεια, σπίτι και αποδράσεις στην εξοχή. Ένα παρελθόν που πλέον δεν είναι αντάξιο της συνέχειας του αποδεικνύει την πλάνη του, τις ψευδαισθήσεις του και την λάθος στρατηγική του. Τελειώσαμε με τα ξεπερασμένα οράματα της λαϊκής βάσης και της εργατικής τάξης. «Απ΄ όλα όσα έχουν ανέκαθεν συμβεί, τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρηθεί χαμένο για την Ιστορία. Βέβαια μόνον σε μια λυτρωμένη ανθρωπότητα ανήκει πλήρως το παρελθόν της. Είναι σαν να λέμε πως μόνο γι΄ αυτήν το παρελθόν της έχει γίνει αφηγήσιμο σ΄ όλες τις στιγμές του. Κάθε μία από τις στιγμές που έχει βιώσει γίνεται μνεία στην ημερήσια διάταξη.» (Walter Βenjamin, Ο Άγγελος της Ιστορίας, θέση ΙΙΙ.) Η ιστορία πλέον του αντάρτικου πόλης θα μιλάει για την σημασία της κάθε στιγμής. Μια τέτοια στιγμή πολέμου ήταν στις 17 Ιουνίου στις 6.24 το πρωί όταν ένας ένοπλος σχηματισμός του εκτελεστικού μας βραχίονα πλησίασε τ΄ αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσαν οι αστυνομικοί της Αντιτρομοκρατικής και εκτελέσαμε με 24 σφαίρες τον μπάτσο που φρουρούσε το σπίτι της ψευδό-μάρτυρος Σοφίας Κυριακίδου. Προσεγγίσαμε λοιπόν τo στόχο και αφού ελέγξαμε περιμετρικά τον χώρο της επίθεσης εκτελέσαμε το σχέδιο της οργάνωσης μας κι αποχωρήσαμε με επιτυχία. Ο μπάτσος που εκτελέσαμε υπηρετούσε στην Αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Η εν λόγω υπηρεσία αυτοπαρουσιαζόταν ως η υπερελίτ του αστυνομικού σώματος παρ΄ όλο που έχει μηδαμινές επιτυχίες στο ενεργητικό της. Όλη την ώρα μας «ακουμπάνε», μας «γνωρίζουν», μας «παρακολουθούν» και όταν παρουσιαζόμαστε οικειοθελώς σ΄ ένα από τα στελέχη τους, όπως αυτό στα Πατήσια, «γκρινιάζουν» ότι τους χτυπάμε πισώπλατα κι άνανδρα. Δηλαδή τι θέλουν; Να τους παίρναμε τηλέφωνο να τους ενημερώσουμε για την «επίσκεψη» μας; Εμείς φταίμε που δεν είμαστε ακατάδεκτοι και αποδεχόμαστε τις προ(σ)κλήσεις τους. Πόλεμο έχουμε μαλάκες, όχι πάρτυ για να μας κατηγορείτε ότι ήρθαμε ακάλεστοι. Άλλωστε στη συγκεκριμένη υπηρεσία της Αντιτρομοκρατικής όπως και σ΄ όλα τα σώματα ασφαλείας το περιβραχιόνιο του πένθους ταιριάζει πολύ με τις στολές τους. Κι αν ο συγκεκριμένος αντιτρομοκρατικάριος είχε ειδική εκπαίδευση σε σεμινάρια αυτοάμυνας και οπλοτεχνικής, εμείς έχουμε μόνο μια ζωή που αξίζει ρε γαμώτο κάτι καλύτερο απ΄ τους γρυλλισμούς των ένστολων γουρουνιών, τις βρισιές των δεσμοφυλάκων και τις εισαγγελικές αγορεύσεις των δημιών μας. Και μιλάμε για εμάς και για σένα, τον κάθε εσένα που δεν γουστάρεις αυτόν τον σκατόκοσμο και τους υποτελείς του. Έτσι τα ΄χαμε πει και οι πράξεις από ΄δω και πέρα θα σφραγίσουν τα λόγια μας με δεσμούς αίματος των εχθρών μας. Όσο για τα παραμύθια σας σχετικά με την ύπαρξη μηνύματος από καρτοκινητό τηλέφωνο («άλλαξε. ελάτε.») το ξέρετε πολύ καλά, όπως το ξέρουμε και μεις πως ποτέ δεν υπήρξε. Κόψτε τις μαλακίες που χρησιμοποιείτε για να περάσετε πιο εύκολα το νομοσχέδιο σας για τα καρτοκινητά και σταθείτε επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων, κύριοι του 12ου. Ούτως ή άλλως δεν χρειαζόμαστε κινητά για να σας τσακίζουμε και να σας περιγελάμε.
Η πρακτική της εκτέλεσης εξυπηρετεί το πρόγραμμα της μόνιμης απειλής που είχαμε ήδη εξαγγείλει στην 1η μας ανακοίνωση. Από ΄δω και πέρα οι πολιτικές εκτελέσεις περνάνε στην ημερήσια διάταξη των συζητήσεων μας. Όπως είχε πει ο Μάο-ΤσεΤούνγκ «χτυπάς έναν για να φοβίσεις 100». Τώρα ξέρετε ποιος έχει σειρά... και η λίστα είναι μεγάλη κουφάλες, θα σας χτυπάμε χωρίς κανένα έλεος. Είναι η μεταφορά του ψυχολογικού και υπαρκτού φόβου στο στρατόπεδο των υπηρεσιών ασφαλείας του κράτους που αντιμάχονται τις δυνάμεις και τους σχηματισμούς της Επανάστασης. Η εκτέλεση του συγκεκριμένου μπάτσου ήταν γι΄ αυτόν το θλιβερό τέλος μιας ακόμα πιο θλιβερής και επαίσχυντης επιλογής που ο ίδιος είχε κάνει αποφασίζοντας έτσι και για το τέλος του. Για εμάς τα λόγια που γράφουμε είναι σαν τις σφαίρες, όταν «φύγουν» απ΄ το όπλο δεν μπορούν να επιστρέψουν, πρέπει να βρουν τον στόχο τους. Είχαμε γράψει «αν δεν αρχίσετε να υποβάλλετε παραιτήσεις θ ΄αρχίσετε να μετράτε φέρετρα». Καλά ξεμπερδέματα. Προωθούμε την επαναστατική βία και κατ ΄επέκτασιν τις ένοπλες δολοφονίες εναντίον του ανθρώπινου δυναμικού του συστήματος. Θα τους χτυπάμε με κάθε τρόπο και μέσο. Ως οργάνωση άμεσης επαναστατικής βίας οφείλουμε να περιλαμβάνουμε στους πολιτικούς μας σχεδιασμούς την αντιπαράθεση με τα γουρούνια του κράτους χρησιμοποιώντας τον ανορθόδοξο αστικό πόλεμο που ωφελεί το αντάρτικο πόλης. Δηλαδή χρησιμοποιώντας το ένοπλο μέσο δημιουργούμε χώρους απελευθερωτικής βίας και χρόνους αντιεξουσίας. Το ένοπλο είναι ένα από τα πολλά μέσα ενός ανθρώπου της Επανάστασης, που ευνοείται από την χωροταξία των αστικών κέντρων και βοηθάει την πραγμάτωση των επιχειρήσεων του ανορθόδοξου πολέμου. Καταλήγοντας λοιπόν, θα χτυπάμε όλους τους κυρίαρχους μηχανισμούς, τους θεσμικούς φορείς και τα πληρεξούσια άτομα. Ο εσωτερικός εχθρός της ανατροπής ας ορθώσει τ΄ ανάστημα του.
Δεν θα επιτρέψουμε σε καμιά φαντασιόπληκτη κυράτσα να προσβάλλει την τιμή και την ιστορία του Ε.Λ.Α. Αν η Σοφία Κυριακίδου συνεχίσει το παραλήρημα και τις ψευτιές της θα της ξεριζώσουμε την γλώσσα, όπως και σε κάθε επίδοξο «πολυλογά» στο μέλλον. Να το θυμούνται αυτό όλοι οι περίοικοι της περιοχής που αυτοβούλως θα θελήσουν να δώσουν πληροφορίες. Γνωρίζουμε τα ονόματα τους και τα κουδούνια τους, τα΄ αυτοκίνητα τους και τον τόπο εργασίας τους, όπως γνωρίζαμε και τις συνήθειες της κατάπτυστης Σοφίας Κυριακίδου και τους «μοναχικούς» περιπάτους της στην λαϊκή αγορά χωρίς την συνοδεία γοριλλών. Ήταν στην διακριτική ευχέρεια μας να μην την προσεγγίσουμε γιατί τα ψέματα της φανέρωναν την ψυχική διαταραχή της. Δεν θα εφαρμόσουμε το ίδιο με τους υποψήφιους χαφιεδάνθρωπους της περιοχής. Ας το βάλουν λοιπόν καλά στο μυαλό τους οι ρουφιάνοι κάθε είδους, πως μπορεί να κοιμούνται με κλειδωμένες πόρτες αλλά μπορεί να ξυπνήσουν με τρίτο μάτι στο κεφάλι. Τα μεγάλα στόματα κοστίζουν ζωές. Οι αυτόπτες μάρτυρες που δίνουν στοιχεία στην αστυνομία θα αντιμετωπίζονται ως μπάτσοι. Τα θυμάστε τα ντόνατς που είχαμε αναφέρει... συνεχίζουμε να έχουμε ίδια άποψη. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ρουφιάνοι γίνονται στόχος. Στο παρελθόν η 1η Μάη και ορισμένοι σύντροφοι του.Ε.Λ.Α. είχαν «τιμωρήσει» με βομβιστικές επιθέσεις δύο αυτόπτες μάρτυρες. Αν χρειαστεί θα συνεχίσουμε την καλή δουλειά.
Θέλοντας να ταράξουμε την συνοχή του κράτους με την οξύτητα της επίθεσης, πρέπει να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τις ευρύτερες αντάρτικες στρατιωτικό-πολιτικές εξελίξεις και πιθανές συμμαχίες στο παγκόσμιο στερέωμα. Οι επιθέσεις με ημι-αυτόματα σε αστυνομικά τμήματα της Γαλλίας, οι εκτελέσεις Βρετανών στρατιωτικών από τις αμετανόητες παρατάξεις του Ι.R.Α., οι αντάρτικοι σχηματισμοί στο Μεξικό που συνεχίζουν την επίθεση στα καθεστωτικά στρατεύματα παρ΄ όλη την εκεχειρία της πρωτοπορίας του ΕΖLΝ με το κράτος του Μεξικού, οι αραβικές ένοπλες κομμουνιστικές οργανώσεις που τα σιωνιστικά μίντια τις παρουσιάζουν ως ισλαμικές φονταμενταλιστικές διαστρεβλώνοντας τα λόγια τους(την στιγμή που αυτοί μιλούν για «λαϊκή δικαιοσύνη» τα μίντια μεταφράζουν «ο Αλλάχ είναι μεγάλος») αποτελούν ανοιχτά μέτωπα του ανορθόδοξου ένοπλου αγώνα. Οι διαφορές, οι αντιφάσεις και οι διαφωνίες είναι τεράστιες αλλά γνωρίζουμε πως προκύπτουν απ΄ τις διαφορετικές πολιτιστικές κουλτούρες και τις γεωπολιτικές συνθήκες κάθε χώρας. Όμως αυτό δεν μας εμποδίζει να αναβιώσουμε το Αντί-ιμπεριαλιστικό Μέτωπο της δεκαετίας του 1980 μετατρέποντας το σε Επαναστατικό Αντάρτικο Μέτωπο αποκλειστικά επιχειρησιακών βραχιόνων με ανταλλαγή πληροφοριών, σχεδιασμών, οπλισμού, τακτικής, τεχνοτροπίας, στοιχείων με σκοπό να πλήξουμε όσων το δυνατόν περισσότερο τον εχθρό.
Για αρκετούς η ιστορική εμπειρία του αντάρτικου πόλης είναι ένα αυτοκτονικό αδιέξοδο. Για άλλους μια παγίδα που μπορεί να εγκλωβιστεί το πιο υγιές κομμάτι του κινήματος σε μια αυτοκαταστροφική επιλογή. Για εμάς απλά είναι η πιο ευθεία «οδός» να πεις και να πράξεις την υποκειμενική σου αλήθεια. « Είναι η έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα, εκεί που ανατέλλουν οι δύο ήλιοι. Ο έναςο τύραννος ζυγός-που σηκώνεται πάνω από κεφάλια που σκύβουν στο διάβα του κι ο άλλος αυτός που υποκλίνεται στο αγέρωχο βλέμμα όσων τολμούν να τον αντικρίσουν κατάματα και τους ζεσταίνει στην περπατησιά τους. Αυτή είναι η διαφορά μας με όσους δεν τολμούν, εμείς καταργούμε τον πρώτο ήλιο. Έτσι ανατέλλει το αντάρτικο πόλης. »(F. Fanon, Τορίνο, 1966)-Για τον σύντροφο αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα. Ο υπέρτατος σχεδιασμός και το καθήκον ενός αντάρτη πόλης είναι να αποδιοργανώσει το εσωτερικό της χώρας του, να πλήξει την εθνική οικονομία, να κιβδηλώσει την δημόσια εξωτερική εικόνα και να δημιουργήσει διεθνή ανυποληψία, να αποσταθεροποιήσει το σύστημα και να προκαλέσει τον εθνικό διχασμό. Όσο για τις συνέπειες, σ΄ αυτή την ξέφρενη πορεία του ένοπλου αγώνα γνωρίζουμε πως οι φυλακές είναι μπροστά μας. Μπορούμε ν΄ αποδεχτούμε το ενδεχόμενο της σύλληψης, ακόμα και της δολοφονίας μας(αφού δεν πρόκειται να παραδοθούμε έτσι απλά...), ως αποτέλεσμα της δράσης μας. Όμως θ΄ αναγκάσουμε πρώτα την Ελλάδα να ματώσει. Θα κάνουμε το κράτος ν΄ αποκλείσει τις επικίνδυνες περιοχές, οι μπάτσοι θα περιπολούν μέσα σε τεθωρακισμένα, στρατιώτες θα φυλάνε τις πλατείες, το ένδοξο σύμβολο του Ρarabellum 38 θα ξαναγυρίσει στις διαδηλώσεις ενώ αυτοί θα σπάνε πόρτες στα σπίτια για έρευνες εμείς θα τους σπάμε τα κεφάλια, οι αντάρτικες ομάδες θα οργανώσουν την νύχτα και ολόκληρος ο πληθυσμός των αστικών κέντρων θα συνηθίσει να ζει με τους μαύρους καπνούς στον αέρα απ΄ τις βόμβες και τους εμπρησμούς. Θέλουμε να θέσουμε σε ισχύ την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, τον εμφύλιο επαναστατικό πόλεμο. Η ουδετερότητα στο εκτελεστικό απόσπασμα καργιόληδες. Τον λόγο τώρα έχουν τα όπλα και ο ανορθόδοξος επαναστατικός πόλεμος. Γιατί η εξουσία επιβάλλεται αλλά και καταργείται στην κάνη των όπλων.
ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ.
«Τι σημασία έχει κι αν μας βρει ο θάνατος; σημασία έχει ότι η κραυγή μας θ΄ ακουστεί κι ένα άλλο χέρι θα βρεθεί δίπλα να πάρει τ΄ όπλο μας κι άλλοι αντάρτες θα ξεσηκωθούν για να πιάσουν το τραγούδι, για ν΄ ακουστεί η καινούργια κραυγή του πολέμου και της επανάστασης» ( Τσε Γκεβάρα). ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ
Από: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4523152
Αν υπάρχει "Συνεχίζεται..." πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα...
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Ή3
“Ύστερα οι ματατζήδες κατά χιλιάδες επιτέθηκαν...
...Φωνάξαμε «ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ» Αλλά ήμασταν ακόμα λίγοι, Χάσαμε τη μάχη Αλλά ο πόλεμος θα κρατήσει ακόμα για πολύ.
Ύστερα μας αλυσοδέσανε Και μας έστειλαν πολύ μακριά.
Ένας ματατζής, πουτάνας γιός, είπε:
Μην φοβάσαι βρωμοκλέφτη Αλλά ο σύντροφος με υψωμένη την γροθιά φώναξε:
ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΠΟΙΟΝ;
Εδώ ο πόλεμος έχει ήδη αρχίσει Με πολλούς τραυματίες Δεν μας απομένει τίποτα άλλο απ΄ το να παλέψουμε Φωνάξαμε ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ.
Σέρζιο Ρομέο, 1973 (Ν.Α.Ρ.-Ένοπλοι Προλεταριακοί Πυρήνες)
Η ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ αποτελεί την ευρύτερη συνιστώσα που συναντιούνται όλες οι αντάρτικες αποκλίνουσες τάσεις που δεν συμμορφώνονται με τη τεχνική της πολιτικής αντιπαράθεσης, ούτε με τα κλασσικά ορθόδοξα επαναστατικά δόγματα. Διεκδικούμε το σημείο σύνδεσης, αλλά και την εξελικτική συνέχεια, προηγούμενων ιστορικών εμπειριών που δεν εντάχθηκαν ποτέ σε επίσημες γραμμές καμιάς εποχής, αλλά και δεν ακολούθησαν καμία πεφωτισμένη αντάρτικη ιντελιγκέντσια. Εμπειρίες και παραδείγματα που γι΄ αυτό το λόγο υπέστησαν την απαξίωση και απόκρυψη των θέσεων τους, κυρίως απ΄ την μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου, μπροστά στο δέος του «ένοπλου κόμματος».
Ιχνηλατώντας τα χνάρια αυτής της πολιτικής εμπειρίας και της παρακαταθήκης αντάρτικων σχηματισμών, όπως η Ε.Ο. Οκτώβρης 80΄, η Αντικρατική Πάλη, η Επαναστατική Αλληλεγγύη, η 1η Μάη και ορισμένοι κύκλοι του Ε.Λ.Α. δεν αναζητούμε την ιστορική τους δικαίωση, αλλά τη συνέχεια και το ξεπέρασμα τους. Την ένοπλη επαναστατική κριτική και το αντιεραρχικό αντάρτικο πόλης.
Απ΄ την πρώτη στιγμή δραστηριοποίησης μας ως ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ δηλώσαμε την πολιτική και επιχειρησιακή ανεξαρτησία και αυτονομία απ΄ οποιαδήποτε «κεντρική καθοδήγηση» ή «κατευθυντήριο γραμμή». Άρα ότι γράφουμε στα κείμενα μας εκφράζει αποκλειστικά εμάς τους ίδιους και γι΄ αυτό τα βέλη οποιαδήποτε κριτικής ας πέσουν πάνω μας.
Μετά από έναν αιώνα περίπου, πρέπει να θέσουμε στην αρχή του προγράμματος και της στρατηγικής μας το διαχρονικό ερώτημα του Λένιν, «τι να κάνουμε;». Όλα ξεκινούν από εδώ. Σε κάθε περίπτωση μονάχα η γνώση της πραγματικότητας μπορεί να μας μάθει πώς να την αλλάξουμε. Γι΄ αυτό είναι εξοργιστική η διατήρηση του ιστορικού αλάθητου των μαρξιστικών πεποιθήσεων που οδηγεί το μεγαλύτερο φάσμα του ριζοσπαστικού πόλου σε υπεραπλουστεύσεις περί του διαχωρισμού της κοινωνίας. Γραφικές και ξεπερασμένες θέσεις επικαλούνται τον γέρο-Μάρξ σε μυωπικές οπτικές και επιμένουν πως «Η κοινωνία είναι χωρισμένη σε δύο μεγάλα εχθρικά στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις που αντιπαρατίθενται άμεσα μεταξύ τους: την αστική τάξη και το προλεταριάτο.»( ΜάρξΈνγκελς, Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.) Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τη συνείδηση ως το βασικότερο όπλο του ένοπλου αγώνα. Για να γίνει αυτό πρέπει να επανακτήσουμε τη κριτική γνώση, να την απαγκιστρώσουμε απ΄ τα δεδομένα του παρελθόντος, να την μετατοπίσουμε απ΄ τις θεωρητικές μανούβρες στη καρδιά του προβλήματος, να γυριστεί το μέσα έξω σαν γάντι και ενίοτε να συγκρουστεί ακόμα και με ότι θεωρούταν μέχρι σήμερα επαναστατικό.
Όταν στο παρελθόν θεωρούνταν(και ως ένα βαθμό ίσχυε) ότι το βάρος των επιχειρησιακών βραχιόνων του αντάρτικου πόλης θα πρέπει ν΄ ανακηρύσσει ως κεντρικό εχθρό την Λ.Μ.Α.Τ.(Λούμπεν ΜεγαλοΑστική Τάξη) σήμερα πρέπει να διαθέτουμε τη διαύγεια να αναθεωρήσουμε. Μπορούμε κάλλιστα να διατηρήσουμε την ίδια ονομασία αλλάζοντας όμως τη νοηματοδότηση της. Από ΄δω και πέρα όταν μιλάμε για Λ.Μ.Α.Τ. εννοούμε την Λούμπεν ΜικροΑστική Τάξη.
Αυτή η κοινωνική τάξη που βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής ως πλειοψηφικός ρυθμιστής της κεντρικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής, αποτελεί ένα συρφετό, αδίστακτο σαν αρπακτικό, που έχει ως στόχο την ανέλιξη του στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Είναι αυτό το κατακάθι των σύγχρονων νεοελλήνων, η παθητική σαπίλα των υπαλληλίσκων, των εμπόρων, των οικογενειαρχών νοικοκυραίων, των πρόθυμων δούλων που έχουν ως φιλοδοξία να μοιάσουν στους αφέντες τους. Σήμερα η μοναδική τάξη που διαθέτει ταξική συνείδηση, είναι μόνο η μεγαλοαστική που έχει συνείδηση του εαυτού της και των συμφερόντων της.
Από την άλλη το προλεταριάτο και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα δε διαθέτουν καμία συνείδηση παρά μόνο την ακόρεστη επιθυμία για κοινωνική καταξίωση μέσο αξιωμάτων και εύκολου πλουτισμού πατώντας επί πτωμάτων.
Τελικά είναι πολύ σχετικό αν υπήρξε ποτέ προλεταριάτο, ως συνειδητός φορέας της θέσης του ή βίωνε μια εξαναγκαστική έξω-συνειδητότητα απ΄ τους μαρξιστές καθοδηγητές του, λόγο της παλιότερης ισόβιας αποκλεισμένης θέσης του.
Ακόμα και σήμερα με όλα αυτά τα συσσωρευμένα κοινωνικά προβλήματα ο φραστικός μαξιμαλισμός της αριστεράς με την πολιτική ανυπακοή και τη ρήξη με το σύστημα συναντά τον ρεφορμισμό της πρακτικής της.
Η Λούμπεν ΜικροΑστική Τάξη διαμαρτύρεται, καταγγέλλει, δυσαρεστείται, αγανακτεί, αλλά μοιάζει με σύγχρονο Σίσυφο της ταξικής ανάβασης. Διαρκώς σπρώχνει μπροστά του το βράχο της ιστορικής συνείδησης στην ανηφόρα της φτώχιας, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της αποξένωσης, αλλά μόλις φτάνει στην κορυφή της επαναστατικής ανασύνθεσης βλέπει την υπόσχεση του καπιταλιστικού παραδείσου του νέου διαμερίσματος με το εξοχικό, της πιθανής προαγωγής στην δουλειά, του καινούριου αυτοκινήτου, των χλιδάτων αντικειμένων, μα πάνω απ΄ όλα, των εύκολων και ανέξοδων σχέσεων που κλειδώνουν στην φράση «Δεν γαμιέται... Εγώ να περνάω καλά...» και εγκαταλείπει την προσπάθεια αφού βολεύεται με εξαρτημένες ψευδαισθήσεις. Βέβαια ο βράχος εξακολουθεί να υπάρχει και κατρακυλάει ξωπίσω του.
O Λένιν κάποτε μιλούσε για «χρήσιμους ηλιθίους». Ανασκευάζοντας τα λεγόμενα του είμαστε σίγουροι πως οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» του εχθρού, είναι «άχρηστοι σύμμαχοι» για εμάς. Αυτή η τεράστια δεξαμενή του εκλογικού σώματος που στην συντριπτική του πλειοψηφία μυξοκλαίγεται για τα οικονομικά σκάνδαλα και τα «αντιλαϊκά μέτρα», σέρνεται μοιρολατρικά στις κάλπες για να ρίξει εθελοντικά το πιστοποιητικό της υποτέλειας του με μορφή ψήφου. Μάλιστα στις πρόσφατες ευρωεκλογές εκτός από τα κόμματα εξουσίας, τους ηλίθιους του ΚΚΕ, τους ρεφορμιστές του Σύριζα και τους χουντικούς του ΛΑΟΣ, είχαμε και την εμφάνιση των Οικολόγων Πράσινων που ταιριάζουν γάντι με την εποχή μας. Αποτελούν την νέα εκδοχή της πολιτικής κενότητας, άχρωμοι και επιδερμικοί, καιροσκόποι κάθε είδους και συνταξιούχοι μιας αποσυρμένης ανατροπής, όπως ο πρώην ΕΚΚΕτζης Α. Καφετζόπουλος.
Επίσης όσον αφορά το μεγάλο ποσοστό αποχής πρέπει να το αναλογιστούμε ψύχραιμα, χωρίς να προτρέχουμε, ούτε να το εκλαμβάνουμε αποκλειστικά ως έκφραση μιας έμπρακτης δυσαρέσκειας προς το σύστημα. Η ιστορική εμπειρία έχει επιδείξει πως στις σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες (Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία κ.α.) αλλά και στον παγκόσμιο χωροφύλακα των Η.Π.Α. τα ποσοστά αποχής ξεπερνούν και το 60%. Αυτό δε σημαίνει πως είναι αποτέλεσμα και συνέπεια της έμπρακτης κριτικής των επαναστατικών διαδικασιών που συμβαίνουν στο εσωτερικό αυτών των χωρών, αλλά επιστέγασμα της νέας κυριαρχικής διαταγής της αδιαφορίας. Άλλωστε η ενασχόληση με τα «κοινά», ο κοινωνικός προβληματισμός (ακόμα και σε επίπεδο θεωρητικών αερολογιών) και το ενδιαφέρον για την πολιτική δεν συνιστούν σήμερα την ενδεδειγμένη στάση ζωής του σύγχρονου πολίτη.
Σε ένα φρενήρη κόσμο γεμάτο διασκεδάσεις-ξεχάσματα η απολίτικη αδιαφορία συμφέρει το σύστημα. Και ας διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οι πολιτικοί εκπρόσωποι, βλέποντας να χάνουν την αναγνωρισημότητα και το κύρος τους. Η πραγματικότητα είναι πως τα ίδια τα πολιτικά κόμματα ως κοινωνικοί φορείς είναι ξεπερασμένα. Είναι απλώς οι επιστάτες της πολυκατοικίας, όπως λέει ο Αδόλφος Καρατζαφέρης, ενός κόσμου που τον κυβερνούν οι διαφημίσεις και τα οικονομικά συμφέροντα. Γιαυτό ξεκαθαρίζουμε την θέση μας, άλλο πράμα η Επαναστατική Αντιπολιτική και άλλο η απολίτικη αδιαφορία. Απορρίπτουμε την πρακτική της εκλογικής αποχής που δεν ακολουθείται από αντίστοιχες πράξεις αποχής από κάθε θεσμική έκφραση της κοινωνικής ζωής. Αν η αποχή από τις εκλογές σημαίνει συμμετοχή στις οδηγίες χρήσης του νέου κυριαρχικού συμπλέγματος της ιδιώτευσης και του δόγματος «κοιτάω την πάρτη μου και περνάω καλά...» τότε την απαξιώνουμε και την ταυτίζουμε με τους προσκυνημένους ψηφοφόρους που κουνάνε χαρούμενα τις πλαστικές τους σημαίες.
Απ΄ την άλλη για όλους όσους η αποχή απ΄ τις εκλογικές ψευδαισθήσεις, αποτελεί μέρος της επαναστατικής συνείδησης είναι καιρός να εκδηλώσουν με πράξεις την αποστροφή τους για το σύστημα. Είναι στο χέρι τους και στο χέρι μας να ταράξουμε με όλα τα μέσα αυτή τη θανάσιμη αδράνεια και την δημοκρατική ειρήνη. Στο μέτρο που αναπτύσσονται αυτές οι πρακτικές βίαιης αντιθεσμικής αντιπαράθεσης, αναπτύσσονται οι δυνάμεις μας. Βρισκόμαστε στο ίδιο μέτωπο του πολέμου... Μετά τις ευρωεκλογές, οι κρατούντες έστειλαν ένα μήνυμα, εκατοντάδες πάνοπλοι πραίτορες της αστυνομίας εξαπολύονται στους δρόμους σε μια επιχείρηση επίδειξης δύναμης. Οι μπάτσοι μαζεύουν τους μετανάστες, τους τοξικομανείς, τους άστεγους, τους μικροπαραβατικούς προσπαθώντας με επιχειρήσεις-σκούπα να καθαρίσουν το κέντρο της πόλης. Άνθρωποι και ποντίκια γίνονται ένα. Την ίδια στιγμή το ντόπιο μικροκεφάλαιο, οι καταστηματάρχες, οι βιοτέχνες, οι έμποροι, οι μικροϊδιοκτήτες επιδοκιμάζουν χαιρέκακα την νέα γραμμή πολιτικής κατά της λαθρομετανάστευσης. Καθαρίζουν τα εθνόσημα και τις καραμπίνες, σχηματίζουν επιτροπές κατοίκων και βαδίζουν με βηματισμό χήνας στην αυτοδικία εναντίον των απόκληρων. Όλων αυτών των σύγχρονων μεταναστών δούλων, που ο κάθε μικροαστός έλληνας πατριώτης τους έχει χρησιμοποιήσει για κάποιο μερεμέτι στο εξοχικό του, για να του φροντίζουν τον κήπο, για να του νταντεύουν τα παιδιά του, για να φορτώνονται όλες τις χαμαλοδουλειές, να ικανοποιούν τον «υπέρμετρο» ανδρισμό του μέσω του trafficking γυναικών ώστε να νιώσει ο ντόπιος στον τόπο του αφέντης.
Η έννοια του ντόπιου ως κοινωνική ταυτότητα, δεν έχει να κάνει με την φυλετική καταγωγή, ούτε αντιστοιχεί με την έννοια του γηγενή. Ντόπιος είναι ο καθένας που θεωρεί πως του αντιστοιχεί ένα μερίδιο της εξουσιαστικής βίας ή της νομοταγής συναίνεσης που μπορεί ν ΄ασκήσει είτε ως ηθικός αυτουργός, είτε ως εντολοδόχος για να προασπίσει τις αυτόχθονες αξίες του τόπου που ζει. Να διατηρεί δηλαδή έμπρακτα την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Οι Αλβανοί που κράδαιναν σιδερολοστούς και τσάκισαν τους εργάτες απ΄ το Μπαγκλαντές στην Μανωλάδα για το μάζεμα της φράουλας πριν απ΄ αρκετούς μήνες, δεν είναι καλύτεροι απ΄ τους Έλληνες των ΜΑΤ. Ίσως να είναι και χειρότεροι γιατί δεν είναι αναγνωρίσιμοι όπως οι μπάτσοι. Επίσης τα ναρκωκυκλώματα
ορισμένων Ιρακινών που σφάζονται με τους αντίστοιχους Αφγανούς για τον έλεγχο της πρέζας στους δρόμους ή οι νταβάδες και οι μαστροποί απ΄ την Νιγηρία που ελέγχουν την πορνεία των ομοεθνών τους γυναικών στα πεζοδρόμια δεν διαφέρουν καθόλου απ΄ τους αντίστοιχους Έλληνες «συναδέλφους» τους. Πατρίδα είναι εκεί που πιστεύεις πως σου ανήκει κάτι απ΄ αυτό τον κόσμο και οι «πατριώτες» κάθε φυλής και εθνικότητας είναι έτοιμοι να την προασπίσουν. Σ΄ αυτό το αλισβερίσι ιδεολογικής σύγχυσης και κοινωνικοπολιτικής αντίφασης ορίζουμε τους εαυτούς μας φανατικούς απάτριδες. Τώρα λοιπόν οι νοικοκυραίοι ανακάλυψαν πως τους ενοχλούν οι «ξένοι», παρ΄ όλο που συνεχίζουν να τους εκμεταλλεύονται στις μαύρες δουλειές. Εμείς ποτέ δεν μιλήσαμε για λογαριασμό τρίτων, σίγουρα όμως θα κόψουμε την γλώσσα όσων μιλάνε πολύ με φόντο τον πατριωτισμό και την μισαλλοδοξία τους.
Γιατί αυτή η πρωτοπορία της Λ.Μ.Α.Τ., των ελλήνων μικροκεφαλαιούχων, τις στιγμές της επαναστατικής σύγκρουσης θα τεθεί στην υπηρεσία των αφεντικών. Πρώτα θα γίνει η ασπίδα τους και στην συνέχεια σπαθί εναντίον μας, όπως ακριβώς έκαναν και οι μαυραγορίτες πρόγονοι τους. Γι΄ αυτό δεν πρέπει να τους αφήνουμε ούτε μια πιθαμή γης, για να ορθώσουν το θρασύδειλο ανάστημα τους. Η απάντηση θα δοθεί σύντομα προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο εχθρός είναι παντού αλλά κυρίως είναι εδώ. Στα αστικά κέντρα, στα πλοκάμια της μικροοικονομίας των συντηρητικών στρωμάτων, στα κέντρα λήψης αποφάσεων του μεγάλου κεφαλαίου, στους θιασώτες της πολιτικής σκηνής, στα δημοσιογραφικά θεωρεία και τους εργολάβους τους, σε οτιδήποτε διαμορφώνει και συμμετέχει στην θεσμική ζωής της Ελλάδος.
Ζούμε λοιπόν «το τέλος των ιδεολογιών» όπως αναφέρει ο Φουκογιάμα. Βρισκόμαστε στην εποχή των καπιταλιστικών εμπορευμάτων, της κλωνοποιημένης ηθικής, των ψυχοφαρμάκων, της εικόνας, του θορύβου των αυτοκινήτων στις μεγάλες λεωφόρους, των σκανδα λοθηρικών πρωτοσέλιδων, των τηλε-εισαγγελέων, του νεαρού που πυροβόλησε στον ΟΑΕΔ, του Σαββατόβραδου στα μπουζούκια. Ζούμε στο τέλμα της συνείδησης και αυτό εξυπηρετεί τον ένοπλο αγώνα. Δίπλα στην χωματερή των εμπορευμάτων του καπιταλισμού παράγεται κι απελπισία. Μια οργισμένη απελπισία ανθρώπων αποφασισμένων να απορρίψουν τα σκουπίδια της σύγχρονης κοινωνίας. Μιλάμε για την απελπισία που εκφράζει την κατάσταση όλων όσων δεν μας έχει απομείνει καμία ελπίδα να δούμε να αλλάζει η πραγματικότητα που μας επιβάλλουν. Γνωρίζουμε πως η κοινωνία «έχει πιάσει πάτο». Επειδή όμως η απελπισία από μόνη της μπορεί να παράγει αυτοκαταστροφική παραίτηση εδώ χρειάζεται η ιστορική συμμαχία με το αντάρτικο πόλης. Ο πόνος πρέπει να γίνει δύναμη, κι απελπισία οργή. Αυτός είναι ο προνομιακός χώρος για την ένοπλη προπαγάνδα μας. Απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς που έχουν αυτοεξοριστεί απ΄ αυτήν την κοινωνία και τα ψεύτικα αγαθά της για να ανασυνθέσουμε το αντάρτικο πόλης που γύρω του θα συσπειρώνονται άνθρωποι που θα έχουν μια κοινή επαναστατική στράτευση, με αντισυμβατική γλώσσα, με αντιθεσμική πολιτιστική κουλτούρα, με αυτοοργανωμένη διαχείριση και αντισυμβατικό κοινωνικό διάγραμμα οριζόντιων σχέσεων.
Η αφετηρία είναι πάντα η προσωπική ενόραση του καθενός ανεξαρτήτως φύλου, τάξης, εθνικότητας και ηλικίας. Είναι το ξεπέρασμα όλων των συμβάσεων επίσημων και ανεπίσημων, της εργασίας, της οικογένειας, της θρησκείας, του κομφορμισμού, του πατριωτισμού, του σεξισμού, των αξιωμάτων με την κατάργηση τους μέσα απ΄ την συμμετοχή στην επαναστατική πάλη. Είμαστε ρεαλιστές και χαιρόμαστε που δεν πρέπει να υπερασπίσουμε το όραμα και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Γι΄ αυτό είχαμε γράψει στην πρώτη μας ανακοίνωση «κάνουμε αντάρτικο και όχι πολιτική». Οι παράνομες επαναστατικές οργανώσεις δεν είναι εργαλεία για τον κόσμο του μέλλοντος αλλά πρόταση ζωής για το σήμερα. Άλλωστε στο παρελθόν η παγίδα των οραμάτων είχε οδηγήσει σε ψευδαισθήσεις ένοπλες αντάρτικες ομάδες οι οποίες περίμεναν πως θα ξεσηκωθούν οι λαϊκές μάζες και θα πάρουν τα όπλα στα χέρια τους ενώ άλλες όπως οι σύντροφοι της R.Α.F. εγκλωβιστήκαν σ΄ ένα στείρο φιλοσοβιετισμό χωρίς να κάνουν κριτική στο έκτρωμα της Σοβιετικής Ένωσης.
Αλλά και στην Ελλάδα ο ιδεαλισμός ενός λαϊκού ξεσηκωμού μετά την μεταπολίτευση, που τελικά ποτέ δεν διήρκησε, αποθάρρυνε αρκετούς συντρόφους που εγκατέλειψαν το αντάρτικο πόλης και προσχώρησαν σε ότι μισούσαν. Δουλειά, οικογένεια, σπίτι και αποδράσεις στην εξοχή. Ένα παρελθόν που πλέον δεν είναι αντάξιο της συνέχειας του αποδεικνύει την πλάνη του, τις ψευδαισθήσεις του και την λάθος στρατηγική του. Τελειώσαμε με τα ξεπερασμένα οράματα της λαϊκής βάσης και της εργατικής τάξης. «Απ΄ όλα όσα έχουν ανέκαθεν συμβεί, τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρηθεί χαμένο για την Ιστορία. Βέβαια μόνον σε μια λυτρωμένη ανθρωπότητα ανήκει πλήρως το παρελθόν της. Είναι σαν να λέμε πως μόνο γι΄ αυτήν το παρελθόν της έχει γίνει αφηγήσιμο σ΄ όλες τις στιγμές του. Κάθε μία από τις στιγμές που έχει βιώσει γίνεται μνεία στην ημερήσια διάταξη.» (Walter Βenjamin, Ο Άγγελος της Ιστορίας, θέση ΙΙΙ.) Η ιστορία πλέον του αντάρτικου πόλης θα μιλάει για την σημασία της κάθε στιγμής. Μια τέτοια στιγμή πολέμου ήταν στις 17 Ιουνίου στις 6.24 το πρωί όταν ένας ένοπλος σχηματισμός του εκτελεστικού μας βραχίονα πλησίασε τ΄ αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσαν οι αστυνομικοί της Αντιτρομοκρατικής και εκτελέσαμε με 24 σφαίρες τον μπάτσο που φρουρούσε το σπίτι της ψευδό-μάρτυρος Σοφίας Κυριακίδου. Προσεγγίσαμε λοιπόν τo στόχο και αφού ελέγξαμε περιμετρικά τον χώρο της επίθεσης εκτελέσαμε το σχέδιο της οργάνωσης μας κι αποχωρήσαμε με επιτυχία. Ο μπάτσος που εκτελέσαμε υπηρετούσε στην Αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Η εν λόγω υπηρεσία αυτοπαρουσιαζόταν ως η υπερελίτ του αστυνομικού σώματος παρ΄ όλο που έχει μηδαμινές επιτυχίες στο ενεργητικό της. Όλη την ώρα μας «ακουμπάνε», μας «γνωρίζουν», μας «παρακολουθούν» και όταν παρουσιαζόμαστε οικειοθελώς σ΄ ένα από τα στελέχη τους, όπως αυτό στα Πατήσια, «γκρινιάζουν» ότι τους χτυπάμε πισώπλατα κι άνανδρα. Δηλαδή τι θέλουν; Να τους παίρναμε τηλέφωνο να τους ενημερώσουμε για την «επίσκεψη» μας; Εμείς φταίμε που δεν είμαστε ακατάδεκτοι και αποδεχόμαστε τις προ(σ)κλήσεις τους. Πόλεμο έχουμε μαλάκες, όχι πάρτυ για να μας κατηγορείτε ότι ήρθαμε ακάλεστοι. Άλλωστε στη συγκεκριμένη υπηρεσία της Αντιτρομοκρατικής όπως και σ΄ όλα τα σώματα ασφαλείας το περιβραχιόνιο του πένθους ταιριάζει πολύ με τις στολές τους. Κι αν ο συγκεκριμένος αντιτρομοκρατικάριος είχε ειδική εκπαίδευση σε σεμινάρια αυτοάμυνας και οπλοτεχνικής, εμείς έχουμε μόνο μια ζωή που αξίζει ρε γαμώτο κάτι καλύτερο απ΄ τους γρυλλισμούς των ένστολων γουρουνιών, τις βρισιές των δεσμοφυλάκων και τις εισαγγελικές αγορεύσεις των δημιών μας. Και μιλάμε για εμάς και για σένα, τον κάθε εσένα που δεν γουστάρεις αυτόν τον σκατόκοσμο και τους υποτελείς του. Έτσι τα ΄χαμε πει και οι πράξεις από ΄δω και πέρα θα σφραγίσουν τα λόγια μας με δεσμούς αίματος των εχθρών μας. Όσο για τα παραμύθια σας σχετικά με την ύπαρξη μηνύματος από καρτοκινητό τηλέφωνο («άλλαξε. ελάτε.») το ξέρετε πολύ καλά, όπως το ξέρουμε και μεις πως ποτέ δεν υπήρξε. Κόψτε τις μαλακίες που χρησιμοποιείτε για να περάσετε πιο εύκολα το νομοσχέδιο σας για τα καρτοκινητά και σταθείτε επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων, κύριοι του 12ου. Ούτως ή άλλως δεν χρειαζόμαστε κινητά για να σας τσακίζουμε και να σας περιγελάμε.
Η πρακτική της εκτέλεσης εξυπηρετεί το πρόγραμμα της μόνιμης απειλής που είχαμε ήδη εξαγγείλει στην 1η μας ανακοίνωση. Από ΄δω και πέρα οι πολιτικές εκτελέσεις περνάνε στην ημερήσια διάταξη των συζητήσεων μας. Όπως είχε πει ο Μάο-ΤσεΤούνγκ «χτυπάς έναν για να φοβίσεις 100». Τώρα ξέρετε ποιος έχει σειρά... και η λίστα είναι μεγάλη κουφάλες, θα σας χτυπάμε χωρίς κανένα έλεος. Είναι η μεταφορά του ψυχολογικού και υπαρκτού φόβου στο στρατόπεδο των υπηρεσιών ασφαλείας του κράτους που αντιμάχονται τις δυνάμεις και τους σχηματισμούς της Επανάστασης. Η εκτέλεση του συγκεκριμένου μπάτσου ήταν γι΄ αυτόν το θλιβερό τέλος μιας ακόμα πιο θλιβερής και επαίσχυντης επιλογής που ο ίδιος είχε κάνει αποφασίζοντας έτσι και για το τέλος του. Για εμάς τα λόγια που γράφουμε είναι σαν τις σφαίρες, όταν «φύγουν» απ΄ το όπλο δεν μπορούν να επιστρέψουν, πρέπει να βρουν τον στόχο τους. Είχαμε γράψει «αν δεν αρχίσετε να υποβάλλετε παραιτήσεις θ ΄αρχίσετε να μετράτε φέρετρα». Καλά ξεμπερδέματα. Προωθούμε την επαναστατική βία και κατ ΄επέκτασιν τις ένοπλες δολοφονίες εναντίον του ανθρώπινου δυναμικού του συστήματος. Θα τους χτυπάμε με κάθε τρόπο και μέσο. Ως οργάνωση άμεσης επαναστατικής βίας οφείλουμε να περιλαμβάνουμε στους πολιτικούς μας σχεδιασμούς την αντιπαράθεση με τα γουρούνια του κράτους χρησιμοποιώντας τον ανορθόδοξο αστικό πόλεμο που ωφελεί το αντάρτικο πόλης. Δηλαδή χρησιμοποιώντας το ένοπλο μέσο δημιουργούμε χώρους απελευθερωτικής βίας και χρόνους αντιεξουσίας. Το ένοπλο είναι ένα από τα πολλά μέσα ενός ανθρώπου της Επανάστασης, που ευνοείται από την χωροταξία των αστικών κέντρων και βοηθάει την πραγμάτωση των επιχειρήσεων του ανορθόδοξου πολέμου. Καταλήγοντας λοιπόν, θα χτυπάμε όλους τους κυρίαρχους μηχανισμούς, τους θεσμικούς φορείς και τα πληρεξούσια άτομα. Ο εσωτερικός εχθρός της ανατροπής ας ορθώσει τ΄ ανάστημα του.
Δεν θα επιτρέψουμε σε καμιά φαντασιόπληκτη κυράτσα να προσβάλλει την τιμή και την ιστορία του Ε.Λ.Α. Αν η Σοφία Κυριακίδου συνεχίσει το παραλήρημα και τις ψευτιές της θα της ξεριζώσουμε την γλώσσα, όπως και σε κάθε επίδοξο «πολυλογά» στο μέλλον. Να το θυμούνται αυτό όλοι οι περίοικοι της περιοχής που αυτοβούλως θα θελήσουν να δώσουν πληροφορίες. Γνωρίζουμε τα ονόματα τους και τα κουδούνια τους, τα΄ αυτοκίνητα τους και τον τόπο εργασίας τους, όπως γνωρίζαμε και τις συνήθειες της κατάπτυστης Σοφίας Κυριακίδου και τους «μοναχικούς» περιπάτους της στην λαϊκή αγορά χωρίς την συνοδεία γοριλλών. Ήταν στην διακριτική ευχέρεια μας να μην την προσεγγίσουμε γιατί τα ψέματα της φανέρωναν την ψυχική διαταραχή της. Δεν θα εφαρμόσουμε το ίδιο με τους υποψήφιους χαφιεδάνθρωπους της περιοχής. Ας το βάλουν λοιπόν καλά στο μυαλό τους οι ρουφιάνοι κάθε είδους, πως μπορεί να κοιμούνται με κλειδωμένες πόρτες αλλά μπορεί να ξυπνήσουν με τρίτο μάτι στο κεφάλι. Τα μεγάλα στόματα κοστίζουν ζωές. Οι αυτόπτες μάρτυρες που δίνουν στοιχεία στην αστυνομία θα αντιμετωπίζονται ως μπάτσοι. Τα θυμάστε τα ντόνατς που είχαμε αναφέρει... συνεχίζουμε να έχουμε ίδια άποψη. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ρουφιάνοι γίνονται στόχος. Στο παρελθόν η 1η Μάη και ορισμένοι σύντροφοι του.Ε.Λ.Α. είχαν «τιμωρήσει» με βομβιστικές επιθέσεις δύο αυτόπτες μάρτυρες. Αν χρειαστεί θα συνεχίσουμε την καλή δουλειά.
Θέλοντας να ταράξουμε την συνοχή του κράτους με την οξύτητα της επίθεσης, πρέπει να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τις ευρύτερες αντάρτικες στρατιωτικό-πολιτικές εξελίξεις και πιθανές συμμαχίες στο παγκόσμιο στερέωμα. Οι επιθέσεις με ημι-αυτόματα σε αστυνομικά τμήματα της Γαλλίας, οι εκτελέσεις Βρετανών στρατιωτικών από τις αμετανόητες παρατάξεις του Ι.R.Α., οι αντάρτικοι σχηματισμοί στο Μεξικό που συνεχίζουν την επίθεση στα καθεστωτικά στρατεύματα παρ΄ όλη την εκεχειρία της πρωτοπορίας του ΕΖLΝ με το κράτος του Μεξικού, οι αραβικές ένοπλες κομμουνιστικές οργανώσεις που τα σιωνιστικά μίντια τις παρουσιάζουν ως ισλαμικές φονταμενταλιστικές διαστρεβλώνοντας τα λόγια τους(την στιγμή που αυτοί μιλούν για «λαϊκή δικαιοσύνη» τα μίντια μεταφράζουν «ο Αλλάχ είναι μεγάλος») αποτελούν ανοιχτά μέτωπα του ανορθόδοξου ένοπλου αγώνα. Οι διαφορές, οι αντιφάσεις και οι διαφωνίες είναι τεράστιες αλλά γνωρίζουμε πως προκύπτουν απ΄ τις διαφορετικές πολιτιστικές κουλτούρες και τις γεωπολιτικές συνθήκες κάθε χώρας. Όμως αυτό δεν μας εμποδίζει να αναβιώσουμε το Αντί-ιμπεριαλιστικό Μέτωπο της δεκαετίας του 1980 μετατρέποντας το σε Επαναστατικό Αντάρτικο Μέτωπο αποκλειστικά επιχειρησιακών βραχιόνων με ανταλλαγή πληροφοριών, σχεδιασμών, οπλισμού, τακτικής, τεχνοτροπίας, στοιχείων με σκοπό να πλήξουμε όσων το δυνατόν περισσότερο τον εχθρό.
Για αρκετούς η ιστορική εμπειρία του αντάρτικου πόλης είναι ένα αυτοκτονικό αδιέξοδο. Για άλλους μια παγίδα που μπορεί να εγκλωβιστεί το πιο υγιές κομμάτι του κινήματος σε μια αυτοκαταστροφική επιλογή. Για εμάς απλά είναι η πιο ευθεία «οδός» να πεις και να πράξεις την υποκειμενική σου αλήθεια. « Είναι η έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα, εκεί που ανατέλλουν οι δύο ήλιοι. Ο έναςο τύραννος ζυγός-που σηκώνεται πάνω από κεφάλια που σκύβουν στο διάβα του κι ο άλλος αυτός που υποκλίνεται στο αγέρωχο βλέμμα όσων τολμούν να τον αντικρίσουν κατάματα και τους ζεσταίνει στην περπατησιά τους. Αυτή είναι η διαφορά μας με όσους δεν τολμούν, εμείς καταργούμε τον πρώτο ήλιο. Έτσι ανατέλλει το αντάρτικο πόλης. »(F. Fanon, Τορίνο, 1966)-Για τον σύντροφο αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα. Ο υπέρτατος σχεδιασμός και το καθήκον ενός αντάρτη πόλης είναι να αποδιοργανώσει το εσωτερικό της χώρας του, να πλήξει την εθνική οικονομία, να κιβδηλώσει την δημόσια εξωτερική εικόνα και να δημιουργήσει διεθνή ανυποληψία, να αποσταθεροποιήσει το σύστημα και να προκαλέσει τον εθνικό διχασμό. Όσο για τις συνέπειες, σ΄ αυτή την ξέφρενη πορεία του ένοπλου αγώνα γνωρίζουμε πως οι φυλακές είναι μπροστά μας. Μπορούμε ν΄ αποδεχτούμε το ενδεχόμενο της σύλληψης, ακόμα και της δολοφονίας μας(αφού δεν πρόκειται να παραδοθούμε έτσι απλά...), ως αποτέλεσμα της δράσης μας. Όμως θ΄ αναγκάσουμε πρώτα την Ελλάδα να ματώσει. Θα κάνουμε το κράτος ν΄ αποκλείσει τις επικίνδυνες περιοχές, οι μπάτσοι θα περιπολούν μέσα σε τεθωρακισμένα, στρατιώτες θα φυλάνε τις πλατείες, το ένδοξο σύμβολο του Ρarabellum 38 θα ξαναγυρίσει στις διαδηλώσεις ενώ αυτοί θα σπάνε πόρτες στα σπίτια για έρευνες εμείς θα τους σπάμε τα κεφάλια, οι αντάρτικες ομάδες θα οργανώσουν την νύχτα και ολόκληρος ο πληθυσμός των αστικών κέντρων θα συνηθίσει να ζει με τους μαύρους καπνούς στον αέρα απ΄ τις βόμβες και τους εμπρησμούς. Θέλουμε να θέσουμε σε ισχύ την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, τον εμφύλιο επαναστατικό πόλεμο. Η ουδετερότητα στο εκτελεστικό απόσπασμα καργιόληδες. Τον λόγο τώρα έχουν τα όπλα και ο ανορθόδοξος επαναστατικός πόλεμος. Γιατί η εξουσία επιβάλλεται αλλά και καταργείται στην κάνη των όπλων.
ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ.
«Τι σημασία έχει κι αν μας βρει ο θάνατος; σημασία έχει ότι η κραυγή μας θ΄ ακουστεί κι ένα άλλο χέρι θα βρεθεί δίπλα να πάρει τ΄ όπλο μας κι άλλοι αντάρτες θα ξεσηκωθούν για να πιάσουν το τραγούδι, για ν΄ ακουστεί η καινούργια κραυγή του πολέμου και της επανάστασης» ( Τσε Γκεβάρα). ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ
Από: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4523152
Η δύναμη κατάσβεσης που έχει ένα βρεγμένο πανί
Μήνυμα αναγνώστη
.........
ΙΣΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΗΝ ΔYΝΑΜΗ ΚΑΤΑΣΒΕΣΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΒΡΕΓΜΕΝΟ ΠΑΝΙ.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ video (30-second,) ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΩΣ ΝΑ ΧΕΙΡΙΣΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΜΙΚΡΟ-ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΟΠΩΣ ΤΟ ΛΑΔΙ ΣΤΟ ΤΗΓΑΝΙ !
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΤΟ video!
……
Συνεχίζεται…
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΩΝ ΟΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΤΕΧΝΗΤΑ ΤΗΝ ΠΥΡΚΑΓΙΑ.
Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ, ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΚΟΝΤΑΡΙ ΜΗΚΟΥΣ 3,00m ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΟΧΕΙΟ ΜΕ ΝΕΡΟ 1,5lit ΧΥΝΕΙ ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΤΗΝ ΦΩΤΙΑ.
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΚΑΙ ΤΡΑΒΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ.
ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΔΙ, ΦΘΑΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΠΥΘΜΕΝΑ ΤΟΥ
ΑΝΑΜΜΕΝΟΥ ΣΚΕΥΟΥΣ, ΑΤΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ .
Η ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΑΤΜΟΥ ΕΚΤΙΝΑΣΣΕΙ ΤΟ ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΛΑΔΙ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΕΥΟΣ.
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΟΝΩΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΜΙΑ ΠΥΡΙΝΗ ΣΦΑΙΡΑ ΣΕ ΥΨΟΣ 11 m ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ
ΜΕ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΜΑΝΙΤΑΡΙ.
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΕΛΥΦΟΣ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ ΤΗΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ, Η ΠΥΡΙΝΗ ΣΦΑΙΡΑ ΧΤΥΠΑ ΣΤΟ
ΤΑΒΑΝΙ ΚΑΙ Η ΦΩΤΙΑ ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΑΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ.
ΕΠΙΣΗΣ :
ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΠΕΤΑΤΕ ΖΑΧΑΡΗ ή ΑΛΕΥΡΙ ΣΕ ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΛΑΔΙ. ΕΝΑ ΦΛΥΤΖΑΝΙ ΑΠΟ ΤΑ
ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΔΥΟ ΡΑΒΔΩΝ
ΔΥΝΑΜΙΤΗ!
Καπετάν Γιάννης Εμμ. Νομικός
Μήνυμα αναγνώστη
Και κάτι άλλο, διαφορετικό τώρα. Για όλες και όλους σας - που εκτιμώ και αγαπώ - ένα ταξίδι φυγής με καλό στίχο, έξοχη εκτέλεση και που πιστεύω ότι θα σας αρέσει!!!
Καλό σας πρωινό!
Γιάννης Εμμ. Νομικός
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
