ΚΟΥΙΖ: Σε ποιο μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο της χώρας μας, επικρατούν σκηνές αλλοφροσύνης την ημέρα που εφημερεύει, με ασθενείς να περιμένουν μισολιπόθυμοι για πέντε ώρες στους διαδρόμους, με το χαρτάκι με τη σειρά προτεραιότητας ανά χείρας, την ώρα που ο φωτεινός πίνακας έχει κολλήσει σε ένα νούμερο για τουλάχιστον 1 ½ ώρα, τους γιατρούς και τις νοσοκόμες να τρέχουν πανικόβλητοι να προλάβουν όλα τα περιστατικά, προσπαθώντας παράλληλα να καθησυχάσουν τους ασθενείς που ουρλιάζουν, σπρώχνονται και βρίζονται στην προσπάθειά τους να εξεταστούν;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Σε οποιοδήποτε δημόσιο νοσοκομείο που εφημερεύει.
Το Σάββατο έτυχε λοιπόν να είμαι αυτόπτης μάρτυρας του τι επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία όταν εφημερεύουν. «Πού πας κυρά μου Σαββατιάτικα σε δημόσιο νοσοκομείο και περιμένεις κιόλας να εξεταστείς;», θα μπορούσε κάλλιστα να με ρωτήσει κανείς. Σωστό. Γιατί, στην Ελλάδα, να σε φυλάει ο Θεός αν πεις να αρρωστήσεις Σαββατοκύριακο ή αργία… Δε θέλω να κατονομάσω το νοσοκομείο, γιατί στην τελική, δεν μου φταίει αυτό. Θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε… Μου δημιουργήθηκαν όμως μερικές απορίες και θα ήθελα να τις εκφράσω.
Ηθικό δίδαγμα: Τα δημόσια νοσοκομεία, λειτουργούν σαν τις μεγάλες συναυλίες… Πρέπει να στήσεις αντίσκηνο από το προηγούμενο βράδυ, για να σιγουρευτείς ότι θα βρεις θέση…
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου