StudioA-Blog

Τα τελευταία χρόνια έχει διαμορφωθεί μια νέα γενιά εργαζομένων, η γενιά του "Stage". Αποτελείται από νέους ηλικίας 20-30 ετών, μια γενιά γεμάτη όνειρα, δυναμισμό και πάθος. Όλα αυτά τα παιδιά ξεκίνησαν να εργάζονται σε αυτά τα προγράμματα για να μπορούν να προφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, στην οικονομική κατάσταση της χώρας.
Από την αρχή γνώριζαν ότι τα προγράμματα αυτά είχαν εκπαιδευτικό χαρακτήρα με σκοπό την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας, χωρίς ένσημα, με μόνο ιατροφαρμακευτική ασφάλιση και 500-600€ χρηματικές απολαβές. Θεωρητικά θα προσέφεραν ως βοηθητικό προσωπικό σε υπηρεσίες του Δημοσίου Τομέα κυρίως, ώστε να βελτιωθεί η διοικητική απόδοση των Οργανισμών αυτών.
Αυτό συνέβη στην θεωρία όμως, γιατί η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Το αντικείμενο εργασίας τους είναι ίδιο με των μόνιμων υπαλλήλων των οργανισμών, καλύπτοντας θέσεις στις οποίες έπρεπε να εργάζονται μόνον μόνιμοι υπάλληλοι. Έχουν τις ίδιες ευθύνες με τους υπολοίπους και πολλές φορές επιφορτίζονται εργασίες που δεν μπορούν να διεκπεραιωθούν από μονίμους.
Λόγω της κατάρτισής τους (Η/Υ) και της εφαρμογής μηχανογραφήσεως σε πολλούς φορείς (ΙΚΑ, ΟΑΕΔ, υπουργεία ) διαχειρίζονται τα πάντα. Επομένως καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, κάτι το οποίο αποδεικνύεται και από τις συνεχείς ανανεώσεις που κατά καιρούς έχει αποφασίσει η διοίκηση του ΟΑΕΔ.
Κατά καιρούς ακούγονται διάφορα σενάρια αποκατάστασης τους, ώστε να καταφέρουν να αποκτήσουν και αυτά τα παιδιά μία σταθερή επαγγελματική πορεία. Μέχρι στιγμής όμως, αυτά έχουν μείνει μόνο στα λόγια, με συνέπεια να συνεχίζεται η εκμετάλλευση των ατόμων αυτών ώστε οι υπηρεσίες να καλύπτουν τις ανάγκες τους και το κράτος να απασχολεί προσωπικό με το λιγότερο δυνατόν κόστος.
Από υποσχέσεις και φημολογίες έχουν χορτάσει, αυτό που απομένει είναι οι πράξεις. Πράξεις που μόνο η κυβέρνηση μπορεί να πραγματοποιήσει. Οι υποσχέσεις τα τελευταία χρόνια πολλές, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις και ελπίδες σε νέους που κάνουν όνειρα, που θέλουν να προσφέρουν. Νέους που θέλουν μία επαγγελματική αποκατάσταση για να μπορέσουν να βάλουν σε μία τάξη την ζωή τους, να βοηθήσουν την οικογένεια τους, να κάνουν οικογένεια σε μία Ελλάδα που γερνάει. Μία γενιά που όλοι υποστηρίζουν, πως αν τους εκμεταλλευθούν θα πάει πολλά βήματα μπροστά.
Κρίνεται απαραίτητη η επαγγελματική αποκατάσταση της γενιάς αυτής, γιατί είναι απαράδεκτο στην Ελλάδα του 2008 να υπάρχουν νέοι που για 30-40 μήνες εργάζονται, προσφέρουν έργο και ανταμείβονται με τις ελάχιστες χρηματικές απολαβές.
Μία γενιά που όλο το χρονικό διάστημα είναι επί της ουσίας ανασφάλιστη, την εποχή που και τα δέκα ένσημα κρίνονται απαραίτητα για έναν εργαζόμενο για να μπορεί να λάβει σύνταξη.
Άμεσα, πρέπει να αποκατασταθεί αυτή η αθλιότητα.

Stefliv