StudioA-Blog

Και η Τζιγγερμάνια συνεχίζεται. Η ήττα από τον ΟΦΗ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο οπαδικός τύπος αλλά και οι λεγόμενοι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι άδραξαν την ευκαιρία και έστησαν στον τοίχο τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, την ώρα που οι οργανωμένοι οπαδοί του τριφυλλιού ετοιμάζουν το δικό τους συλλαλητήριο. Ωστόσο η επίθεση που δέχεται ο μεγαλομέτοχος της πράσινης ΠΑΕ, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μόνο δίκαιη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Η οικογένεια Βαρδινογιάννη ανέλαβε τις τύχες του συλλόγου το 1979 και ο Τζίγγερ διαδέχθηκε τον θείο του, Γιώργο Βαρδινογιάννη, τον Μάιο του 2000. Από τότε μέχρι σήμερα, η λέξη «σταθερότητα» μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο σε ό,τι αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς της ΠΑΕ.
Στο ποδοσφαιρικό τμήμα μάλλον είναι άγνωστη λέξη, και γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνο ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ.
Όταν από το προσκήνιο της ΠΑΕ απεσύρθη ο πρόεδρος-μύθος, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο ανιψιός του δεν θέλησε να μπει μπροστά. Ανέθεσε τις τύχες της ομάδας σε έναν φίλο του, τον Άγγελο Φιλιππίδη, που δεν είχε όμως την πείρα να ανταπεξέλθει στο δύσκολο έργο που είχε αναλάβει. Ο Παναθηναϊκός είχε μείνει ήδη 4 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και η μουρμούρα είχε ξεκινήσει.
Με απόφαση του Βαρδή Βαρδινογιάννη ξοδεύτηκαν υπέρογκα ποσά για την ενίσχυση του Παναθηναϊκού, προφανώς για να στηριχθεί ο γιος του που ήταν ο νέος διοικητικός ηγέτης της ιστορικής ομάδας. Έτσι, το καλοκαίρι του 2000 ήρθαν στην Παιανία «πρώτες φίρμες» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ο Πορτογάλος Πάουλο Σόουζα και ο Κροάτης Γκόραν Βλάοβιτς.
Ο Σόουζα εισέπραττε 3 εκατ. ευρώ ετησίως, ενώ ο Κροάτης στα τέσσερα χρόνια στην Παιανία έγινε πλουσιότερος κατά 4 εκατ. ευρώ, χωρίς να έχει ανάλογη προσφορά.
Το μεγάλο «μπαμ» έγινε το επόμενο καλοκαίρι, όταν αποκτήθηκε από τον Ηρακλή ο Μιχάλης Κωνσταντίνου.
Η μετεγγραφή του Κύπριου ξεπέρασε τα 15 εκατ. ευρώ, ενώ ο Γηραιός πήρε και τους Χαλκιά, Κουτσουρέ και Νασσιόπουλο. Το ποσό ήταν εξωπραγματικό ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα και είναι ενδεικτικό της διάθεσης που είχαν τα αφεντικά της ΠΑΕ.
Ο Παναθηναϊκός παρά τις επενδύσεις σε... έμψυχο δυναμικό έπεσε πάνω στην απόλυτη κυριαρχία του Σωκράτη Κόκκαλη που δεν άφηνε τίποτα στην τύχη… και ο Ολυμπιακός σάρωνε τα πάντα στο εσωτερικό. Γρήγορα ήρθε και η φθορά στο πρόσωπο του Άγγελου Φιλιππίδη, η θητεία του οποίου στιγματίστηκε από την επίθεση στον διαιτητή Μάκη Ευθυμιάδη στο ντέρμπι των «αιωνίων αντιπάλων» που έγινε στις 24 Μαρτίου 2002 στη Λεωφόρο.
Το τελειωτικό χτύπημα για τον Φιλιππίδη και το γερό ταρακούνημα για τον Γιάννη Βαρδινογιάννη ήρθε 14 μήνες μετά. Οι «πράσινοι» βρίσκονται ένα βήμα πριν από τη μεγάλη ανατροπή στο εγχώριο ποδοσφαιρικό σκηνικό, αλλά έπρεπε να περάσουν από την αρένα της Ριζούπολης. Δεν αντέχουν στην πίεση και την ανωτερότητα του Ολυμπιακού και σε μία ατμόσφαιρα «ζούγκλα» ήρθε το 3-0. Το αποτέλεσμα στις 11 Μαΐου 2003 άφηνε για έβδομη συνεχόμενη χρονιά τους «πράσινους» χωρίς τίτλο....
Οι οπαδοί κάνουν επιδρομή και ντου στο προπονητικό κέντρο. Προκαλούν ζημιές, απειλούν τους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή Σέρχιο Μαρκαριάν. Από την Παιανία έφυγαν οι Καραγκούνης, Λυμπερόπουλος, Φύσσας, Νικοπολίδης.
Ένα χρόνο μετά βέβαια όλοι αυτοί με τον Όττο Ρεχάγκελ στον πάγκο της Εθνικής κατάφεραν να στεφθούν πρωταθλητές Ευρώπης κάνοντας όλο τον κόσμο να παραμιλάει με τα κατορθώματά τους.
Ο Άγγελος Φιλιππίδης παραιτείται και τον Ιούνιο του 2003 πρόεδρος αναλαμβάνει ο Αργύρης Μήτσου. Ταυτόχρονα αλλάζει και το διοικητικό μοντέλο του Παναθηναϊκού. Άνθρωπος, κλειδί είναι πλέον ο τεχνικός διευθυντής. Ο Ζάετς εισηγείται για όλα τα θέματα που αφορούν το τμήμα και ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ συναινεί ή διαφωνεί και δίνει άλλες κατευθύνσεις.
Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έχει δίπλα του και άλλο ένα πρόσωπο, στο οποίο έχει απόλυτη εμπιστοσύνη. Τον Σπύρο Λιβαθηνό.
Μετά το ταπεινωτικό 3-0 της Ριζούπολης, ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ, κατόπιν λαϊκής εντολής, δίνει εντολή στον «Λαγό» να αρχίσει το στήσιμο μίας νέας που είχε στο βασικό της κορμό αρκετούς αλλοδαπούς ποδοσφαιριστές. Και αυτό όχι επειδή είχε κάποια ιδιαίτερη αδυναμία στους ξένους, αφού αν κοιτούσε κανείς την ελληνική αγορά θα διαπίστωνε ότι τη συγκεκριμένη περίοδο αξιόλογοι Έλληνες ποδοσφαιριστές έβγαιναν με το σταγονόμετρο. Άλλωστε αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που και ο Ολυμπιακός αλλά και η ΑΕΚ δεν μπόρεσαν να ανανεώσουν το έμψυχο δυναμικό τους.
Έτσι, έπεσε και ο μύθος για το φυτώριο της Παιανίας, καθώς η τελευταία φουρνιά που αναδείχθηκε ήταν αυτή των «λούζερς» (έτσι δεν τους αποκαλούσαν οι πράσινοι οπαδοί;). Του Άγγελου Μπασινά, του Γιάννη Γκούμα και του Γιώργου Καραγκούνη.
Μοιραία, για την Παιανία ξημέρωσε μία άλλη μέρα.
Στο προπονητικό κέντρο του Παναθηναϊκού ήρθαν ποδοσφαιριστές από την Αργεντινή, το Καμερούν, τη Δανία, την Πολωνία, τη Ρουμανία, τη Γερμανία, τη Ν. Αφρική, τη Λιθουανία, τη Γαλλία, την Τσεχία, την Ολλανδία, την Κύπρο, τη Βραζιλία και την Κροατία.
Τα κομμάτια του πύργου της ποδοσφαιρικής Βαβέλ ανέλαβε να στήσει ένας ισραηλινός προπονητής, ο Ιτζάκ Σουμ, η επιλογή του οποίου ήταν ένα μεγάλο ρίσκο. Στο τέλος όμως, ο Τζίγγερ μετά από 4 χρόνια δικαιώνεται και ο Παναθηναϊκός κατακτά το νταμπλ.
Το καλοκαίρι του 2005 δύο μεγάλοι ποδοσφαιριστές, οι Φλάβιο Κονσεϊσάο και Ιγκόρ Μπίσκαν, φτάνουν στην Ελλάδα για λογαριασμό του τριφυλλιού. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού παραληρούν και στο πρώτο φιλικό παιχνίδι το Ολυμπιακό Στάδιο γεμίζει από 60.000 «πράσινες καρδιές».
Οι δύο μεγάλοι αστέρες δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα και η ευθύνη πέφτει πάλι στο Γιάννη Βαρδινογιάννη. «Πού τους βρήκε αυτούς τους περιπατητές», «τον έπιασαν κοροΐδο οι Τούρκοι», « αν ήταν παιχταράς δεν θα τον άφηναν οι Άγγλοι να φύγει», είναι μερικές από τις ατάκες που ακούστηκαν από τα χείλη των οπαδών κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος.
Την επόμενη χρονιά ο τσιγκούνης Τζίγγερ βάζει για άλλη μια φορά βαθιά το χέρι στην τσέπη και φέρνει στην Παιανία το Δημήτρη Σαλπιγγίδη, αρπάζοντας τον ουσιαστικά μέσα από τα χέρια του Ολυμπιακού ( κάτι που έκανε και φέτος δίνοντας 2.000.000 ευρώ για να ντύσει στα πράσινα τον Νίκο Σπυρόπουλο ) και ανανεώνει το συμβόλαιο του Δημήτρη Παπαδόπουλου, που ήταν έτοιμος να πιάσει λιμάνι, έπειτα από τις κραυγές των οπαδών του τριφυλλιού.
Η ιστορία δείχνει ότι το λάθος του Τζίγγερ δεν είναι ότι δεν αφουγκράζεται τον κόσμο, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Λεφτά θέλει ο κόσμος; Πάρε 20.000.000 ευρώ για μεταγραφές. Μεγάλους ποδοσφαιριστές θέλει ο κόσμος; Πάρε Κονσεϊσάο, Μπίσκαν, Γκονζάλες, Μάτος, Σαλπιγγίδη, Κωνσταντίνου, Ασάνοβιτς, Σόουζα. Να διώξουμε τους λούζερς θέλει ο κόσμος; Διώξε Μπασινά, Κυργιάκο, Νικοπολίδη, Φύσσα, Καραγκούνη (άσχετα αν φέτος τον χειροκροτούν).
Οι οπαδοί του τριφυλλιού θα πρέπει επιτέλους να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν ότι όλα όσα καταλογίζουν στον Τζίγγερ δεν είναι τίποτα άλλο από τις δικές τους επιθυμίες.

Κ.Μ.