Μήνυμα αναγνώστη
....................
Το παιδί μου, από τα οκτώ του χρόνια, το «χτύπησε» άσχημα η μοίρα. Μια σπάνια ασθένεια στα μάτια της έσβησε όλο το φως της ζωής της.Ο αγώνας της, η θέληση για να παλέψει για αυτό που της πήρε απότομα η ζωή αλλά και ο αγώνας του γιατρού της, της έδωσαν το κουράγιο και τη δύναμη να βρει λίγο από το χαμένο φως της.
Σήμερα λοιπόν, η Δήμητρα είναι 17 χρονών και δίνει Πανελλήνιες, ο αγώνας της είναι αντίξοος, με έναν μεγεθυντικό φακό προσπαθεί να παλέψει, να δώσει έναν μεγαλύτερο αγώνα από αυτόν που δίνουν τα άλλα παιδιά, δε θέλησε να μπει σε ειδική κατηγορία γιατί πολύ απλά το θεωρούσε προσβολή απέναντι στους συμμαθητές της που έδινε μαζί τους την ίδια μάχη, τα τρία χρόνια του Λυκείου. Προχθές λοιπόν, είδα σε κάποιο εξεταστικό κέντρο παιδιά κάποιων γνωστών και βέβαια και τους ίδιους τους γνωστούς, να δίνουν σε ειδική κατηγορία. Παιδιά τα όποια δεν είχαν κανένα πρόβλημα, ο ένας μάλιστα μου είπε όταν τον ρώτησα τι πρόβλημα είχε η κόρη του, ότι κουραζόταν ο αντίχειρας και δεν μπορούσε να γράψει.Τρελάθηκα κι από εκείνη τη στιγμή έχω γεμίσει ενοχές απέναντι στην κόρη μου. Τι θα πω σε αυτό το παιδί αν αποτύχει; Να πω ότι ζούμε στη χώρα των τυχάρπαστων; Ντρέπομαι που ζω σε αυτό το κράτος.
Το παιδί μου, από τα οκτώ του χρόνια, το «χτύπησε» άσχημα η μοίρα. Μια σπάνια ασθένεια στα μάτια της έσβησε όλο το φως της ζωής της.Ο αγώνας της, η θέληση για να παλέψει για αυτό που της πήρε απότομα η ζωή αλλά και ο αγώνας του γιατρού της, της έδωσαν το κουράγιο και τη δύναμη να βρει λίγο από το χαμένο φως της.
Σήμερα λοιπόν, η Δήμητρα είναι 17 χρονών και δίνει Πανελλήνιες, ο αγώνας της είναι αντίξοος, με έναν μεγεθυντικό φακό προσπαθεί να παλέψει, να δώσει έναν μεγαλύτερο αγώνα από αυτόν που δίνουν τα άλλα παιδιά, δε θέλησε να μπει σε ειδική κατηγορία γιατί πολύ απλά το θεωρούσε προσβολή απέναντι στους συμμαθητές της που έδινε μαζί τους την ίδια μάχη, τα τρία χρόνια του Λυκείου. Προχθές λοιπόν, είδα σε κάποιο εξεταστικό κέντρο παιδιά κάποιων γνωστών και βέβαια και τους ίδιους τους γνωστούς, να δίνουν σε ειδική κατηγορία. Παιδιά τα όποια δεν είχαν κανένα πρόβλημα, ο ένας μάλιστα μου είπε όταν τον ρώτησα τι πρόβλημα είχε η κόρη του, ότι κουραζόταν ο αντίχειρας και δεν μπορούσε να γράψει.Τρελάθηκα κι από εκείνη τη στιγμή έχω γεμίσει ενοχές απέναντι στην κόρη μου. Τι θα πω σε αυτό το παιδί αν αποτύχει; Να πω ότι ζούμε στη χώρα των τυχάρπαστων; Ντρέπομαι που ζω σε αυτό το κράτος.
Καμιά αξία, κανένας θεσμός, όλα είναι ένα όμορφα σκαλισμένο μηδέν.
Αναρτήσεις
1 σχόλια:
Ακόμα κι αν αποτύχει η Δήμητρα, είναι σίγουρο οτι είναι αγωνίστρια και δεν θα το βάλει κάτω. Θα προσπαθήσει πάλι μέχρι να πετύχει το στόχο της. Αρα πρέπει να είστε περήφανος για το παιδί σας.
Να λυπάστε τα καϋμένα με τα "μουδιασμένα" δάχτυλα που τα μεγάλωσαν μαθαίνοντάς τα οτι δικαιούνται τα πάντα και μάλιστα με τον εύκολο τρόπο, χωρίς προσπάθεια. Έχουν να φάνε ΠΟΛΛΑ χαστούκια κι αυτά και οι οικογένειές τους.
Η ζωή ειναι σκληρή, και εσείς το ξέρετε καλά.
Γι' αυτό, σοφά έλεγαν οι πρόγονοί μας "Μηδένα προ του τέλους μακάριζε".
Δημοσίευση σχολίου