StudioA-Blog

Είμαι μητέρα τριών παιδιών και για κακή μου τύχη, έχω μπλέξει στο μπάχαλο που ονομάζεται κρατικά νοσοκομεία στην χώρα μας. Και για να γίνω πιο κατανοητή, ο γιος μου Άγγελος, 4 ετών, γεννήθηκε με κάποιες δυσμορφίες στα άκρα, καθώς και με μία σωρεία άλλων προβλημάτων υγείας, τα οποία αντιμετωπίζονται από ομάδα γιατρών, (ενδοκρινολόγο, ορθοπεδικό, οφθαλμίατρο, γενετιστή, πνευμονολόγο, καρδιολόγο και νευρολόγο) τον καθένα από τους οποίους επισκεπτόμαστε 3-4 φορές το χρόνο, σε απογευματινά πάντα ιατρεία καταβάλλοντας κάθε φορά το "ευτελές", ποσό των 60 περίπου ευρώ, καθότι εργαζόμαστε και οι δύο ο σύζυγός μου και εγώ στον ιδιωτικό τομέα και δεν μπορούμε να τους επισκεφθούμε πρωί.
……………
Συνεχίζεται…

Επίσης ο γιος μου παρακολουθεί συνεδρίες φυσιοθεραπείας και εργοθεραπείας, τρεις φορές την εβδομάδα, σε ιδιωτικό κέςντρο τα έξοδα του οποίου καλύπτονται σε ικανοποιητικό βαθμό από το ΙΚΑ καθώς και θεραπεία με αυξητική ορμόνη, την οποία καλύπτει το ΙΚΑ στο 100% καθώς το ετήσιο κόστος της, αγγίζει τις 9.000 περίπου ευρώ.
Όλα αυτά βέβαια, γίνονται με συνεχές τρέξιμο στο «Αγλαΐα Κυριακού», όπου μας ξέρουν ακόμη και οι πέτρες, καθώς η γραφειοκρατία και οι διάφορες διαδικασίες που απαιτούνται είναι απίστευτες.
Αλλά ακόμη και αυτό το παρακάμπτουμε καθώς το παιδί πηγαίνει καλά, με το όποιο κόστος, ψυχικό και σωματικό. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησής μου, ήταν οι επανορθωτικές επεμβάσεις που πρέπει να γίνουν στα άκρα του παιδιού μου.
Συγκεκριμένα, προγραμματίζουμε από το χειμώνα την επέμβαση που πρέπει να γίνει στο πόδι του παιδιού, που κρίνεται απαραίτητη και έχει καθυστερήσει σημαντικά, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ορθοπεδικού.
Το Μάιο κάνουμε όλο τον προεγχειρητικό έλεγχο, ο οποίος γίνεται ιδιωτικά για περισσότερη ταχύτητα και κοστίζει περίπου 370 ευρώ, μιλάμε με τους αναισθησιολόγους και περιμένουμε την πολυπόθητη ημερομηνία, η οποία σταδιακά όλο και απομακρύνεται προς το τέλος του Ιούνη, με την δικαιολογία ότι υπάρχει φόρτος στα χειρουργεία, μέχρι που την Τρίτη 17/06/2008 σε επικοινωνία μου με το γιατρό μαθαίνω το εξής τραγελαφικό, "Συγνώμη κυρία μου αλλά η εγχείρηση αναβάλλεται επ' αόριστον, επειδή από την Δευτέρα τα χειρουργεία κλείνουν για όλα τα χρόνια περιστατικά και εξυπηρετούν μόνο τα έκτακτα".
Αλήθεια πού βρίσκεται ο κύριος Αβραμόπουλος που αφήνει τα χειρουργεία ενός από μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρας χωρίς προσωπικό και ποιος είναι αυτός που αποφασίζει ότι το δικό μου παιδί θα αποκοτήσει μόνιμη αναπηρία, καθώς το δεξί του πόδι ατροφεί όλο και περισσότερο; Συγχωρήστε μου τη φλυαρία αλλά η αγανάκτηση είναι που με πνίγει, δεν τα έχω βάλει με τους γιατρούς οι οποίοι με έχουν βοηθήσει σημαντικά και έχουν σκύψει πάνω στα προβλήματα του παιδιού μου, τουλάχιστον με ανθρωπιά, αλλά με το υπουργείο υγείας που παρά τις φανταχτερές δηλώσεις, έχει φέρει τα νοσοκομεία της χώρας στο χείλος της διάλυσης.