StudioA-Blog

Το χώμα πάνω στο οποίο στήθηκε το πρόχειρο αντίσκηνο των καταληψιών έχει ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για τον 64χρονο Σάββα Θαραλέο, ο οποίος είπε: “Εδώ που είμαστε τώρα ήταν το χωράφι μου. Δέκα στρέμματα που βρήκα από τον πατέρα μου μου τα πήραν το 1986 για λίγα ψίχουλα. Τουλάχιστον να πάρουν όλο τον άνεργο κόσμο στη δουλειά. Εγώ έχω δύο γιους, τον έναν τον έστειλα στην Αυστραλία μετανάστη, ο άλλος είναι άνεργος”. Ο κ. Θαραλέος πρόσθεσε: “Ζούμε σε σεληνιακό τοπίο. Το πρωί βρίσκουμε στα μπαλκόνια μας ένα δάχτυλο τέφρα. Μέχρι το 1981, που δεν δούλευε αυτό το εργοστάσιο, δεν ξέραμε τι θα πει καρκίνος. Από τότε που ξεκίνησε έχουμε δύο τρεις θανάτους το χρόνο. Από τα δεκατρία εγγόνια που έχω, τα περισσότερα έχουν αναπνευστικά προβλήματα, αλλεργίες, ρινίτιδες και τσούξιμο στα μάτια”. Στο ερώτημα αν υπάρχουν επίσημα επιδημιολογικά στοιχεία που να επιβεβαιώνουν τη νοσηρότητα από τη ρύπανση, ο συνομιλητής μας απάντησε: “Ας έρθουν, να τους δείξουμε όλοι τα οξυγόνα, τα σπρέι και τα φάρμακα που έχουμε στα σπίτια μας”.