Οι εκπομπές της τηλεόρασης υποτίθεται ότι πρέπει να προσφέρουν κάτι που ενδιαφέρει τους θεατές της. Αυτό σαν συμπέρασμα πηγάζει κυρίως από το ότι όλα τα κανάλια χρησιμοποιούν ένα δημόσιο αγαθό όπως είναι οι συχνότητες, με σκοπό της άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας υποτίθεται σε όφελος του συνόλου των πολιτών.
Ένας πυλώνας πάνω στον οποίο στηρίζεται η δυνατότητα αδειοδότησης και λειτουργίας των καναλιών, είναι το δικαίωμα των πολιτών στην ενημέρωση, κάτι που καταγράφεται συμπεριλαμβανόμενο σε πολλές διακηρύξεις διεθνών οργανισμών καθώς και σε πολλές διεθνείς συνθήκες. Μια από αυτές είναι η Σύμβαση της Ρώμης για τα ανθρώπινα δικαιώματα και η αναφορά της στο δικαίωμα για ενημέρωση.
Σήμερα, με την άτυπη αλλαγή της ιεράρχησης των εξουσιών, με την άνοδο της οικονομικής, με την άτυπη καθιέρωση του τύπου ως «τέταρτη εξουσία» και με την πολιτική να λαμβάνει την θλιβερή τρίτη θέση ελλείψει τετάρτης, έχουμε δει να λαμβάνει χώρα μια διαμάχη μεταξύ εξουσιών για την επικράτηση και την αλλαγή της προτεραιότητας.
Μια τέτοια διαμάχη είχαμε την ατυχία να δούμε και χθες.
Σε τηλεοπτική εκπομπή με λεζάντες και τίτλους εντυπωσιασμού, είδαμε δημοσιογράφους να μονοπωλούν το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, ονομάζοντάς το «ελευθερία του τύπου».
Είδαμε να καταχρώνται το δικαίωμα της απρόσκοπτης πρόσβασης στην πληροφορία, και να το μετατρέπουν σε εμπόρευμα με την μορφή μάλιστα του συντεχνιακού προνομίου.
Η μόνη παρουσία που έσωσε την εκπομπή από τον εξευτελισμό, ήταν εκείνη μιας δημοσιογράφου από το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ.
Μα δεν είναι έτσι κύριοι! Δεν είστε εκπρόσωποι, αντιπρόσωποι διάμεσοι ή ότι άλλο θεσμοθετημένο. Έμποροι είστε, έμποροι ενός αγαθού που υποτίθεται ότι είναι δημόσιο, δεν παρέχετε δωρεάν το αγαθό, το εμπορεύεστε. Ο σταθμός έχει έσοδα, η εφημερίδα τιμή και εσείς μισθό και διαφόρων μορφών και ειδών «μπόνους».
Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι έχετε περισσότερα δικαιώματα σε σχέση με τον πολίτη ο οποίος δεν έχει όφελος από την κτήση ή την διακίνηση της πληροφορίας;
Ποιον πιστεύετε ότι αφορά μια συντεχνιακού επιπέδου και ενδιαφέροντος τηλεοπτική συζήτηση για τον περιορισμό των δικαιωμάτων σας, όταν από την συζήτηση περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξαιρούνται όλοι οι μη δημοσιογράφοι;
Τι ακριβώς κάνουν οι 50 συνάδελφοί σας στην βουλή και τίνι τρόπω απέκτησαν αναγνωρισιμότητα, πώς βρέθηκαν εκεί;
Τι προσφέρουν οι εκατοντάδες συνάδελφοί σας υπάλληλοι κομματικών γραφείων και υπουργείων στην δημοκρατία, πως συμβάλλουν στον έλεγχο της εξουσίας και την ενημέρωση των πολιτών;
Σε μερικά πράγματα πάντως θα συμφωνήσουμε.
Πρώτα, ότι το αδίκημα της διασποράς ψευδών ειδήσεων είναι αρκετό σαν ρύθμιση για την οριοθέτηση της έννομης δραστηριότητας σε ότι αφορά την διαχείριση μιας είδησης.
Δεύτερον, ότι η δήθεν είδηση όπως το «κάποιος, κάπου, κάτι κάποτε κάπως» δεν αποτελεί είδηση, δεν προσφέρει απολύτως τίποτα αξιοποιήσιμο στους πολίτες και εξυπηρετεί μόνο εμπορικούς σκοπούς, ίσως δε και τα κουτσομπολιά.Τρίτον, ότι το δικαίωμα για αγωγές, πρέπει με κάποιον τρόπο να περιοριστεί για χρήση από τους πολίτες, αποκλειομένων των φορέων εξουσίας, αφού υποτίθεται ότι υπάρχει για να τον προστατεύει από αυτές.
Τέταρτον, ότι αφού τα δημόσια πρόσωπα μπορούν να χρησιμοποιούν διαφημιστικές εταιρείες και image makers για την προβολή τους, επιβάλλεται ως αντιστάθμιση για την ισορροπία της πληροφόρησης και την αποτροπή της δυνατότητας παραπλάνησης, η απρόσκοπτη πρόσβαση του πολίτη-ψηφοφόρου σε κάθε πληροφορία που τους αφορά, με σκοπό την σωστή εκλογική επιλογή.
Βέβαια κάποιοι πρώην δημοσιοκάφροι και νυν φορείς εξουσίας θα συνεχίσουν να καταθέτουν αγωγές και μηνύσεις, ενίοτε δε ψευδείς και κατασκευασμένες σε βάρος του ανθρωπίνου δικαιώματος των πολιτών στην πληροφόρηση.Κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουν να πιστεύουν ότι είναι ο Ναπολέων ο Μέγας, ίσως και ότι είναι δημοσιογράφοι ενώ δεν μεταφέρουν ειδήσεις, παρά μόνο, και αποκλειστικά, την προσωπική τους γνώμη. Ψυχιατρικής φύσεως το φαινόμενο.
Μερικές δημοσιογραφικά εκδιδόμενες μαρκουτσοφόρες, θα συνεχίσουν να βάζουν το μαρκούτσι στο πρόσωπο της μητέρας που πενθεί με την εγκληματική και ηλίθια ερώτηση «πείτε μας, πως αισθάνεστε τώρα που κόψανε 23 φέτες το μωρό σας».
Μια τέτοια διαμάχη είχαμε την ατυχία να δούμε και χθες.
Σε τηλεοπτική εκπομπή με λεζάντες και τίτλους εντυπωσιασμού, είδαμε δημοσιογράφους να μονοπωλούν το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, ονομάζοντάς το «ελευθερία του τύπου».
Είδαμε να καταχρώνται το δικαίωμα της απρόσκοπτης πρόσβασης στην πληροφορία, και να το μετατρέπουν σε εμπόρευμα με την μορφή μάλιστα του συντεχνιακού προνομίου.
Η μόνη παρουσία που έσωσε την εκπομπή από τον εξευτελισμό, ήταν εκείνη μιας δημοσιογράφου από το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ.
Μα δεν είναι έτσι κύριοι! Δεν είστε εκπρόσωποι, αντιπρόσωποι διάμεσοι ή ότι άλλο θεσμοθετημένο. Έμποροι είστε, έμποροι ενός αγαθού που υποτίθεται ότι είναι δημόσιο, δεν παρέχετε δωρεάν το αγαθό, το εμπορεύεστε. Ο σταθμός έχει έσοδα, η εφημερίδα τιμή και εσείς μισθό και διαφόρων μορφών και ειδών «μπόνους».
Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι έχετε περισσότερα δικαιώματα σε σχέση με τον πολίτη ο οποίος δεν έχει όφελος από την κτήση ή την διακίνηση της πληροφορίας;
Ποιον πιστεύετε ότι αφορά μια συντεχνιακού επιπέδου και ενδιαφέροντος τηλεοπτική συζήτηση για τον περιορισμό των δικαιωμάτων σας, όταν από την συζήτηση περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξαιρούνται όλοι οι μη δημοσιογράφοι;
Τι ακριβώς κάνουν οι 50 συνάδελφοί σας στην βουλή και τίνι τρόπω απέκτησαν αναγνωρισιμότητα, πώς βρέθηκαν εκεί;
Τι προσφέρουν οι εκατοντάδες συνάδελφοί σας υπάλληλοι κομματικών γραφείων και υπουργείων στην δημοκρατία, πως συμβάλλουν στον έλεγχο της εξουσίας και την ενημέρωση των πολιτών;
Σε μερικά πράγματα πάντως θα συμφωνήσουμε.
Πρώτα, ότι το αδίκημα της διασποράς ψευδών ειδήσεων είναι αρκετό σαν ρύθμιση για την οριοθέτηση της έννομης δραστηριότητας σε ότι αφορά την διαχείριση μιας είδησης.
Δεύτερον, ότι η δήθεν είδηση όπως το «κάποιος, κάπου, κάτι κάποτε κάπως» δεν αποτελεί είδηση, δεν προσφέρει απολύτως τίποτα αξιοποιήσιμο στους πολίτες και εξυπηρετεί μόνο εμπορικούς σκοπούς, ίσως δε και τα κουτσομπολιά.Τρίτον, ότι το δικαίωμα για αγωγές, πρέπει με κάποιον τρόπο να περιοριστεί για χρήση από τους πολίτες, αποκλειομένων των φορέων εξουσίας, αφού υποτίθεται ότι υπάρχει για να τον προστατεύει από αυτές.
Τέταρτον, ότι αφού τα δημόσια πρόσωπα μπορούν να χρησιμοποιούν διαφημιστικές εταιρείες και image makers για την προβολή τους, επιβάλλεται ως αντιστάθμιση για την ισορροπία της πληροφόρησης και την αποτροπή της δυνατότητας παραπλάνησης, η απρόσκοπτη πρόσβαση του πολίτη-ψηφοφόρου σε κάθε πληροφορία που τους αφορά, με σκοπό την σωστή εκλογική επιλογή.
Βέβαια κάποιοι πρώην δημοσιοκάφροι και νυν φορείς εξουσίας θα συνεχίσουν να καταθέτουν αγωγές και μηνύσεις, ενίοτε δε ψευδείς και κατασκευασμένες σε βάρος του ανθρωπίνου δικαιώματος των πολιτών στην πληροφόρηση.Κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουν να πιστεύουν ότι είναι ο Ναπολέων ο Μέγας, ίσως και ότι είναι δημοσιογράφοι ενώ δεν μεταφέρουν ειδήσεις, παρά μόνο, και αποκλειστικά, την προσωπική τους γνώμη. Ψυχιατρικής φύσεως το φαινόμενο.
Μερικές δημοσιογραφικά εκδιδόμενες μαρκουτσοφόρες, θα συνεχίσουν να βάζουν το μαρκούτσι στο πρόσωπο της μητέρας που πενθεί με την εγκληματική και ηλίθια ερώτηση «πείτε μας, πως αισθάνεστε τώρα που κόψανε 23 φέτες το μωρό σας».
Και μερικοί άλλοι, θα συνεχίσουν να διεκδικούν ως αποκλειστικό συντεχνιακό προνόμιο ένα ανθρώπινο δικαίωμα, το δικαίωμα που περιγράφεται στο άρθρο 10 της σύμβασης για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Τι να γίνει όμως;
Ο καθένας φτάνει μέχρι εκεί που τα συμφέροντά του και η νοημοσύνη του τον αφήνουν να δει.
Περισσότερα: http://grbloopers.blogspot.com/2008/07/blog-post_02.html
Τι να γίνει όμως;
Ο καθένας φτάνει μέχρι εκεί που τα συμφέροντά του και η νοημοσύνη του τον αφήνουν να δει.
Περισσότερα: http://grbloopers.blogspot.com/2008/07/blog-post_02.html
Αναρτήσεις
1 σχόλια:
:-)
Ξανά ευχαριστούμε.
Δημοσίευση σχολίου