Διαβάστε και: Το σχόλιο του «naxios» στο ιστολόγιο του Πέτρου Τατούλη που προκάλεσε τη σημερινή απάντησή του
................
Ο/Η Πέτρος Τατούλης είπε...
@ naxios
Φίλε Νάξιε,
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο διάλογος στις ελεύθερες κοινωνίες γίνεται ανοικτά και οπουδήποτε. Για όσους δεν τον φοβούνται ασφαλώς. Στις δημοκρατίες δεν βάζουμε πλαίσια για τον διάλογο. Στις δημοκρατίες, δεν υπάρχει κανόνας που να επιβάλει ο διάλογος να γίνεται μέσα στα κομματικά όργανα και όχι ελεύθερα και ανοικτά. Πάντως στη δική μας περίπτωση, ο συλλογισμός σου έχει δύο βασικά μειονεκτήματα. Πρώτον, ότι κατέθεσα με κάθε ευθύτητα, συνέπεια και συναίσθηση της μεγάλης μου ευθύνης απέναντι στον ελληνικό λαό, τις απόψεις μου σε αρμόδιο όργανο του κόμματος. Και μάλιστα ενώπιον όλων, προκειμένου κανείς να μην μπορεί στο μέλλον να επικαλεσθεί ότι δεν γνώριζε, ότι δεν είχε ακούσει. Δεύτερον και σημαντικότερο, δυστυχώς, η κατάθεση των δικών μου απόψεων δεν εξελίχθηκε σε διάλογο. Οι απόψεις μου ουδέποτε έτυχαν συζήτησης, προκειμένου από κοινού να καταλήξουμε σε κάποια δια ταύτα. Ήταν ένας μονόλογος, στον οποίο οι μόνες απαντήσεις ήταν φημολογία, παραπολιτικά σχόλια και εικοτολογίες για διαγραφή μου, για κυρώσεις, για δήθεν ενόχληση του πρωθυπουργού και άλλα πολλά άνευ ουσίας για το μέλλον της παράταξης και του τόπου. Πιστεύω ότι θα συμφωνήσεις μαζί μου στο ότι από τον Απρίλιο και την πρώτη μου παρέμβαση σε πολλά από όσα είπα δικαιώθηκα. Και έπονται σίγουρα και άλλες εξελίξεις.
………..
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο διάλογος στις ελεύθερες κοινωνίες γίνεται ανοικτά και οπουδήποτε. Για όσους δεν τον φοβούνται ασφαλώς. Στις δημοκρατίες δεν βάζουμε πλαίσια για τον διάλογο. Στις δημοκρατίες, δεν υπάρχει κανόνας που να επιβάλει ο διάλογος να γίνεται μέσα στα κομματικά όργανα και όχι ελεύθερα και ανοικτά. Πάντως στη δική μας περίπτωση, ο συλλογισμός σου έχει δύο βασικά μειονεκτήματα. Πρώτον, ότι κατέθεσα με κάθε ευθύτητα, συνέπεια και συναίσθηση της μεγάλης μου ευθύνης απέναντι στον ελληνικό λαό, τις απόψεις μου σε αρμόδιο όργανο του κόμματος. Και μάλιστα ενώπιον όλων, προκειμένου κανείς να μην μπορεί στο μέλλον να επικαλεσθεί ότι δεν γνώριζε, ότι δεν είχε ακούσει. Δεύτερον και σημαντικότερο, δυστυχώς, η κατάθεση των δικών μου απόψεων δεν εξελίχθηκε σε διάλογο. Οι απόψεις μου ουδέποτε έτυχαν συζήτησης, προκειμένου από κοινού να καταλήξουμε σε κάποια δια ταύτα. Ήταν ένας μονόλογος, στον οποίο οι μόνες απαντήσεις ήταν φημολογία, παραπολιτικά σχόλια και εικοτολογίες για διαγραφή μου, για κυρώσεις, για δήθεν ενόχληση του πρωθυπουργού και άλλα πολλά άνευ ουσίας για το μέλλον της παράταξης και του τόπου. Πιστεύω ότι θα συμφωνήσεις μαζί μου στο ότι από τον Απρίλιο και την πρώτη μου παρέμβαση σε πολλά από όσα είπα δικαιώθηκα. Και έπονται σίγουρα και άλλες εξελίξεις.
………..
Συνεχίζεται…
Και ερχόμαστε στην πρόσφατη παρέμβαση μου στην Κεντρική Επιτροπή του Σεπτεμβρίου. Επανέλαβα τις απόψεις μου. Και πρότεινα στον πρωθυπουργό προκειμένου να βγούμε από την κρίση και την εσωστρέφεια να οδηγήσει το κόμμα σε έκτακτο συνέδριο. Τούτο προφανώς το έπραξα, όχι γιατί δεν νοιάζομαι για το μέλλον της παράταξης και κυρίως του ιδεολογικού χώρου που εκφράζει, αλλά ακριβώς το αντίθετο: να επιλύσουμε τα προβλήματα, τις ιδεολογικές στρεβλώσεις, να ξαναχαράξουμε νέα πορεία και να επαναπροσανατολιστούμε στις αρχές που προφανώς κάπου στο δρόμο έχουμε χάσει. Η απάντηση ήταν αστεία. Η δια βοής απόρριψη της πρότασης μου χωρίς προηγούμενη συζήτηση ενέχει τρία αδύναμα σημεία που την καθιστούν ανορθολογική και αντιδημοκρατική. Πρώτον, απευθύνθηκα στον πρωθυπουργό και όχι στους συνέδρους (οπότε το λογικό θα ήταν να απορρίψει εκείνος την πρότασή μου ή τέλως πάντων να αδιαφορήσει). Δεύτερον, μέσα σε ένα κλίμα φόρτισης τέθηκε σε ψηφοφορία (!) χωρίς να έχει προηγηθεί συζήτηση. Και τρίτον, τέθηκε σε ψηφοφορία δια βοής, πράγμα που φανερώνει προχειρότητα, αλλά κυρίως αρμόζει σε καθεστώτα όχι δυτικά όχι σύγχρονα όχι προοδευτικά. Πρακτικές που αρμόζουν, θα μου επιτρέψεις να πω, σε κόμματα σταλινικού τύπου και ασφαλώς όχι σε ένα φιλελεύθερο κόμμα όπως η Νέα Δημοκρατία.
Τώρα, σε ότι έχει να κάνει με τις υποχρεώσεις μου ως βουλευτής, διότι προφανώς εσύ γνωρίζεις καλύτερα από εμένα για ποιους λόγους με ψηφίζει ο Έλληνας.
Ας ξεκινήσουμε από τα επιμέρους:
- Ποτέ δεν υπέδειξα στον πρωθυπουργό ποιον θα τοποθετήσει υπουργό και ποιον όχι. Έκρινα ότι σε περιπτώσεις που υπήρχαν υπόνοιες ενοχής θα έπρεπε να απομακρυνθούν οι υπεύθυνοι. Αυτό, αγαπητέ Νάξιε, έχει να κάνει με το τεκμήριο πολιτικής ενοχής που εφαρμόζεται σε όλες τις προοδευτικές χώρες. Δεν θα ήμασταν οι πρώτοι που θα το εφαρμόζαμε, αλλά μάλλον οι τελευταίοι. Το ποιους θα τοποθετούσε στις θέσεις των απερχομένων είναι θέμα που ασφαλώς και θα αφορούσε τον ίδιο, αφού ως γνωστόν ο πρωθυπουργός είναι εκείνος έχει αποκλειστικά την ευθύνη των επιλογών του και ένα τέτοιο βάρος δεν θα ήθελα ποτέ να το μοιράσω και στις δικές μου πλάτες.
- Όπως εγώ κρίνομαι έτσι μπορώ κι εγώ να κρίνω. Να έχεις υπόψιν σου, ωστόσο, ότι οι δικές μου αναφορές δεν έχουν ποτέ να κάνουν με πρόσωπα, παρά με πολιτικές και συμπεριφορές.
- Τέλος, όσον αφορά τους ψηφοφόρους μου, με εμπιστεύονται για όλη μου τη στάση αυτά τα 30 χρόνια, διότι δεν διστάζω να εκφράζομαι ελεύθερα αφενός διότι δεν έχω να φοβηθώ τίποτε και αφετέρου διότι κινούμαι με γνώμονα την αρχή ότι αυτά που έχεις να χάσεις όντας έντιμος και συνεπής είναι πολύ λιγότερα από αυτά που έχεις να κερδίσεις.
Για το τέλος, κάποια λίγα σχόλια για την κομματική πειθαρχία.
Θα ξεκινήσω με ένα γνωστό γεγονός της πρόσφατης επικαιρότητας: Πριν από 15 μέρες έγινε ψηφοφορία στην αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων για το σχέδιο νόμου του προέδρου Μπους, που αφορούσε τη χρηματοπιστωτική κρίση. Στην ψηφοφορία, 133 Ρεπουμπλικάνοι βουλευτές καταψήφισαν την πρόταση, πήγαν δηλαδή κόντρα στον πρόεδρό τους, και μάλιστα 37 ημέρες πριν από τις εκλογές. Στην ίδια ψηφοφορία, 141 βουλευτές του κόμματος των Δημοκρατικών υπερψήφισαν την πρόταση, μολονότι οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η κρίση ευνοούσε το Δημοκρατικό υποψήφιο Μπάρακ Ομπάμα. Το επιχείρημα όλων ήταν ότι ψήφιζαν κατά συνείδηση και κατ’ εντολή των ψηφοφόρων τους. Ουδείς απεκάλεσε, τους πρώτους «αντάρτες» ή τους δεύτερους «συμβιβασμένους εχθρούς της παράταξης». Κανένας από τους αρχηγούς των δύο κοινοβουλευτικών ομάδων, που είχαν ανακοινώσει από πριν τη συναίνεσή τους, δεν εξέλαβε το αποτέλεσμα ως προσωπική ήττα. Κανείς δεν επανέφερε πρακτικές του 19ου αιώνα, του τύπου ενός καινούργιου Δόγματος Μονρόε του 2008. Κανένας κύκλος εσωστρέφειας δεν άνοιξε. Παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης, η ελευθερία γνώμης των βουλευτών, ούτε αμφισβητήθηκε, ούτε δαιμονοποιήθηκε. Βέβαια, στη συνέχεια, μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης της αμερικανικής οικονομίας, οι Ρεπουμπλικανοί πείσθηκαν και το νομοσχέδιο τελικώς υπερψηφίσθηκε.
Στις δημοκρατικές κοινωνίες, δεν διανοείται κανείς να διαχειρίζεται τις κοινοβουλευτικές ομάδες ερήμην τους. Ασφαλώς οι βουλευτές πρέπει να στηρίζουν το κόμμα με τη σημαία του οποίου εξελέγησαν, αλλά κανείς δεν τους επιβάλλει αφωνία. Η αφωνία πριονίζει το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας των βουλευτών και, κατ’ ακολουθία, των πολιτών που τους ψήφισαν. Γιατί εμείς, οι βουλευτές που εκλεγόμαστε από το λαό, είμαστε οι διαμεσολαβητές μεταξύ της παράταξης και της κοινωνίας, της βάσης και της ηγεσίας, και κατά τις δύο διευθύνσεις, όπως πολύ σωστά τόνισε και ο κ. πρωθυπουργός.
Εκεί που κρινόμαστε όλοι, φίλε Νάξιε, είναι αν εφαρμόζουμε αυτά που υποσχεθήκαμε προεκλογικά. Καθυστερήσεις μας συγχωρεί ο λαός, αλλά όχι αλλαγή του στόχου. Υποσχεθήκαμε πρόοδο, πολιτικό ήθος και διαφάνεια. Αστοχίες μπορεί να γίνουν, δεν επιτρέπεται όμως έκπτωση στις βασικές μας αξίες. Αν κάποια στιγμή το τραίνο πάρει τη λάθος διασταύρωση, είναι υποχρέωσή μας να τραβήξουμε το μοχλό κινδύνου. Ας κλείσουμε λίγο τ΄ αυτιά μας στους φωνακλάδες και τα παπαγαλάκια της καθημερινής επικαιρότητας και ας εξετάσουμε την κατάσταση με ψυχραιμία. Θα δούμε ότι το πρόβλημα της παράταξης δεν είναι εσωκομματικό. Δεν υπάρχουν δαίμονες στη Νέα Δημοκρατία. Η Κυβέρνηση δεν είναι υπό ομηρία. Είμαι βέβαιος ότι κανείς από μας δεν προτίθεται να βλάψει την παράταξη. Αυτοί που τη βλάπτουν είναι εκείνοι που προσπαθούν να μεταθέσουν την προσοχή του κόσμου από τα ουσιαστικά προβλήματα στο δήθεν εσωκομματικό πεδίο. Οι θεωρίες συνωμοσίας και υπονόμευσης, με μπόλικη λασπολογία σαν γαρνιτούρα, δημιουργούν ανασφάλεια στους πολίτες, σε μια δύσκολη περίοδο που εκείνοι προσβλέπουν σε μας για ελπίδα. Οι φήμες για ηρωϊκή έξοδο, τύπου πρόωρων εκλογών, αποπροσανατολίζουν από την εστίαση στην αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η θολούρα εξισώνει δίκαιους και άδικους. Το προπέτασμα πολιτικού καπνού σκεπάζει προστατευτικά όσους έχουν κάτι να κρύψουν.
Ο πολίτης που πληρώνει ακριβότερα τη δόση για το στεγαστικό δάνειο του σπιτιού του, με χρήματα που του λείπουν από τον οικογενειακό προϋπολογισμό, γνωρίζει τη σοβαρότητα της κατάστασης από πρώτο χέρι, καλύτερα από εμάς. Δεν διαπιστώνει την οικονομική δυσπραγία με στατιστικές. Τη βιώνει. Του ζητάμε επιπλέον να πληρώσει παραπάνω φόρους. Διαμαρτύρεται, αλλά θα το κάνει. Εξεγείρεται όμως όταν ακούει για off-shore εταιρείες, για προκλητικά πλούσιους πολιτικούς, για ανταλλαγές ακινήτων του Δημοσίου αξίας εκατομμυρίων ευρώ, ενώ αυτός στριμώχνεται οικονομικά. Θυμώνει. Θυμώνει με όλους μας. Μας απορρίπτει συλλήβδην όλους.
Είμαι σίγουρος ότι εσύ που συνομιλείς καθημερινά με ανθρώπους της λεγόμενης κομματικής μας βάσης γίνεσαι καθημερινά αποδέκτης τέτοιων μηνυμάτων, αν όχι κι εσύ συμμερίζεσαι τις ίδιες αγωνίες με εμένα.
Κατοικώ με την οικογένειά μου σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, αρκετά κοντά στο κέντρο, και συχνά πηγαίνω τα πρωϊνά στο γραφείο μου με τα πόδια. Στην ημίωρη διαδρομή άγνωστοι πολίτες με σταματούν και με την οικειότητα που γεννά η τηλεόραση μου λένε με αγωνία: «Πέτρο, πες κάτι!». Είμαι σίγουρος ότι το ακούμε όλοι αυτό. «Κάντε κάτι», λένε σε όλους μας. Η κοινωνία ζητά από μας, όλους, να αναγνωρίσουμε τα προβλήματά της, να τα συμμεριστούμε και να βρούμε λύσεις. Λύσεις ρεαλιστικές. Λύσεις πολιτικές. Λύσεις με υπευθυνότητα και προοπτική. Μετά το 1989, επικράτησαν διεθνώς τα φιλελεύθερα καθεστώτα. Ο φιλελευθερισμός, μια κακοποιημένη μάλλον έννοια, σημαίνει ότι προτεραιότητα έχουν οι ελευθερίες του πολίτη, του κάθε πολίτη, και ότι το κράτος παρεμβαίνει για να εξασφαλίσει ότι το μεγάλο ψάρι δεν θα φάει το μικρό. Στη χώρα μας, η Νέα Δημοκρατία υπήρξε από την ίδρυσή της ο εκφραστής της σύγχρονης, φιλελεύθερης, δημοκρατικής Ελλάδας. Είναι το κόμμα που συμμετέχει ισότιμα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, που έχει σαν βάση του το μέσο πολίτη. Είναι η παράταξη που δεν έχει ιδεολογικές αγκυλώσεις, επομένως μπορεί να δημιουργήσει δημόσιο πλούτο. Η Νέα Δημοκρατία είναι το πολιτικό κόμμα που στο σημερινό διεθνές σύστημα μπορεί και πρέπει να πάει τη χώρα μπροστά. Η χώρα έχει ακόμη δυνάμεις και οι πολίτες ακόμη προσβλέπουν σε μας. Στο χέρι μας είναι να τους κινητοποιήσουμε και να αναστρέψουμε την προσωρινή κάμψη της παράταξης, θέτοντας στο περιθώριο τους υπεύθυνους .
13 Οκτώβριος 2008 4:33 μμ
Και ερχόμαστε στην πρόσφατη παρέμβαση μου στην Κεντρική Επιτροπή του Σεπτεμβρίου. Επανέλαβα τις απόψεις μου. Και πρότεινα στον πρωθυπουργό προκειμένου να βγούμε από την κρίση και την εσωστρέφεια να οδηγήσει το κόμμα σε έκτακτο συνέδριο. Τούτο προφανώς το έπραξα, όχι γιατί δεν νοιάζομαι για το μέλλον της παράταξης και κυρίως του ιδεολογικού χώρου που εκφράζει, αλλά ακριβώς το αντίθετο: να επιλύσουμε τα προβλήματα, τις ιδεολογικές στρεβλώσεις, να ξαναχαράξουμε νέα πορεία και να επαναπροσανατολιστούμε στις αρχές που προφανώς κάπου στο δρόμο έχουμε χάσει. Η απάντηση ήταν αστεία. Η δια βοής απόρριψη της πρότασης μου χωρίς προηγούμενη συζήτηση ενέχει τρία αδύναμα σημεία που την καθιστούν ανορθολογική και αντιδημοκρατική. Πρώτον, απευθύνθηκα στον πρωθυπουργό και όχι στους συνέδρους (οπότε το λογικό θα ήταν να απορρίψει εκείνος την πρότασή μου ή τέλως πάντων να αδιαφορήσει). Δεύτερον, μέσα σε ένα κλίμα φόρτισης τέθηκε σε ψηφοφορία (!) χωρίς να έχει προηγηθεί συζήτηση. Και τρίτον, τέθηκε σε ψηφοφορία δια βοής, πράγμα που φανερώνει προχειρότητα, αλλά κυρίως αρμόζει σε καθεστώτα όχι δυτικά όχι σύγχρονα όχι προοδευτικά. Πρακτικές που αρμόζουν, θα μου επιτρέψεις να πω, σε κόμματα σταλινικού τύπου και ασφαλώς όχι σε ένα φιλελεύθερο κόμμα όπως η Νέα Δημοκρατία.
Τώρα, σε ότι έχει να κάνει με τις υποχρεώσεις μου ως βουλευτής, διότι προφανώς εσύ γνωρίζεις καλύτερα από εμένα για ποιους λόγους με ψηφίζει ο Έλληνας.
Ας ξεκινήσουμε από τα επιμέρους:
- Ποτέ δεν υπέδειξα στον πρωθυπουργό ποιον θα τοποθετήσει υπουργό και ποιον όχι. Έκρινα ότι σε περιπτώσεις που υπήρχαν υπόνοιες ενοχής θα έπρεπε να απομακρυνθούν οι υπεύθυνοι. Αυτό, αγαπητέ Νάξιε, έχει να κάνει με το τεκμήριο πολιτικής ενοχής που εφαρμόζεται σε όλες τις προοδευτικές χώρες. Δεν θα ήμασταν οι πρώτοι που θα το εφαρμόζαμε, αλλά μάλλον οι τελευταίοι. Το ποιους θα τοποθετούσε στις θέσεις των απερχομένων είναι θέμα που ασφαλώς και θα αφορούσε τον ίδιο, αφού ως γνωστόν ο πρωθυπουργός είναι εκείνος έχει αποκλειστικά την ευθύνη των επιλογών του και ένα τέτοιο βάρος δεν θα ήθελα ποτέ να το μοιράσω και στις δικές μου πλάτες.
- Όπως εγώ κρίνομαι έτσι μπορώ κι εγώ να κρίνω. Να έχεις υπόψιν σου, ωστόσο, ότι οι δικές μου αναφορές δεν έχουν ποτέ να κάνουν με πρόσωπα, παρά με πολιτικές και συμπεριφορές.
- Τέλος, όσον αφορά τους ψηφοφόρους μου, με εμπιστεύονται για όλη μου τη στάση αυτά τα 30 χρόνια, διότι δεν διστάζω να εκφράζομαι ελεύθερα αφενός διότι δεν έχω να φοβηθώ τίποτε και αφετέρου διότι κινούμαι με γνώμονα την αρχή ότι αυτά που έχεις να χάσεις όντας έντιμος και συνεπής είναι πολύ λιγότερα από αυτά που έχεις να κερδίσεις.
Για το τέλος, κάποια λίγα σχόλια για την κομματική πειθαρχία.
Θα ξεκινήσω με ένα γνωστό γεγονός της πρόσφατης επικαιρότητας: Πριν από 15 μέρες έγινε ψηφοφορία στην αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων για το σχέδιο νόμου του προέδρου Μπους, που αφορούσε τη χρηματοπιστωτική κρίση. Στην ψηφοφορία, 133 Ρεπουμπλικάνοι βουλευτές καταψήφισαν την πρόταση, πήγαν δηλαδή κόντρα στον πρόεδρό τους, και μάλιστα 37 ημέρες πριν από τις εκλογές. Στην ίδια ψηφοφορία, 141 βουλευτές του κόμματος των Δημοκρατικών υπερψήφισαν την πρόταση, μολονότι οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η κρίση ευνοούσε το Δημοκρατικό υποψήφιο Μπάρακ Ομπάμα. Το επιχείρημα όλων ήταν ότι ψήφιζαν κατά συνείδηση και κατ’ εντολή των ψηφοφόρων τους. Ουδείς απεκάλεσε, τους πρώτους «αντάρτες» ή τους δεύτερους «συμβιβασμένους εχθρούς της παράταξης». Κανένας από τους αρχηγούς των δύο κοινοβουλευτικών ομάδων, που είχαν ανακοινώσει από πριν τη συναίνεσή τους, δεν εξέλαβε το αποτέλεσμα ως προσωπική ήττα. Κανείς δεν επανέφερε πρακτικές του 19ου αιώνα, του τύπου ενός καινούργιου Δόγματος Μονρόε του 2008. Κανένας κύκλος εσωστρέφειας δεν άνοιξε. Παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης, η ελευθερία γνώμης των βουλευτών, ούτε αμφισβητήθηκε, ούτε δαιμονοποιήθηκε. Βέβαια, στη συνέχεια, μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης της αμερικανικής οικονομίας, οι Ρεπουμπλικανοί πείσθηκαν και το νομοσχέδιο τελικώς υπερψηφίσθηκε.
Στις δημοκρατικές κοινωνίες, δεν διανοείται κανείς να διαχειρίζεται τις κοινοβουλευτικές ομάδες ερήμην τους. Ασφαλώς οι βουλευτές πρέπει να στηρίζουν το κόμμα με τη σημαία του οποίου εξελέγησαν, αλλά κανείς δεν τους επιβάλλει αφωνία. Η αφωνία πριονίζει το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας των βουλευτών και, κατ’ ακολουθία, των πολιτών που τους ψήφισαν. Γιατί εμείς, οι βουλευτές που εκλεγόμαστε από το λαό, είμαστε οι διαμεσολαβητές μεταξύ της παράταξης και της κοινωνίας, της βάσης και της ηγεσίας, και κατά τις δύο διευθύνσεις, όπως πολύ σωστά τόνισε και ο κ. πρωθυπουργός.
Εκεί που κρινόμαστε όλοι, φίλε Νάξιε, είναι αν εφαρμόζουμε αυτά που υποσχεθήκαμε προεκλογικά. Καθυστερήσεις μας συγχωρεί ο λαός, αλλά όχι αλλαγή του στόχου. Υποσχεθήκαμε πρόοδο, πολιτικό ήθος και διαφάνεια. Αστοχίες μπορεί να γίνουν, δεν επιτρέπεται όμως έκπτωση στις βασικές μας αξίες. Αν κάποια στιγμή το τραίνο πάρει τη λάθος διασταύρωση, είναι υποχρέωσή μας να τραβήξουμε το μοχλό κινδύνου. Ας κλείσουμε λίγο τ΄ αυτιά μας στους φωνακλάδες και τα παπαγαλάκια της καθημερινής επικαιρότητας και ας εξετάσουμε την κατάσταση με ψυχραιμία. Θα δούμε ότι το πρόβλημα της παράταξης δεν είναι εσωκομματικό. Δεν υπάρχουν δαίμονες στη Νέα Δημοκρατία. Η Κυβέρνηση δεν είναι υπό ομηρία. Είμαι βέβαιος ότι κανείς από μας δεν προτίθεται να βλάψει την παράταξη. Αυτοί που τη βλάπτουν είναι εκείνοι που προσπαθούν να μεταθέσουν την προσοχή του κόσμου από τα ουσιαστικά προβλήματα στο δήθεν εσωκομματικό πεδίο. Οι θεωρίες συνωμοσίας και υπονόμευσης, με μπόλικη λασπολογία σαν γαρνιτούρα, δημιουργούν ανασφάλεια στους πολίτες, σε μια δύσκολη περίοδο που εκείνοι προσβλέπουν σε μας για ελπίδα. Οι φήμες για ηρωϊκή έξοδο, τύπου πρόωρων εκλογών, αποπροσανατολίζουν από την εστίαση στην αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η θολούρα εξισώνει δίκαιους και άδικους. Το προπέτασμα πολιτικού καπνού σκεπάζει προστατευτικά όσους έχουν κάτι να κρύψουν.
Ο πολίτης που πληρώνει ακριβότερα τη δόση για το στεγαστικό δάνειο του σπιτιού του, με χρήματα που του λείπουν από τον οικογενειακό προϋπολογισμό, γνωρίζει τη σοβαρότητα της κατάστασης από πρώτο χέρι, καλύτερα από εμάς. Δεν διαπιστώνει την οικονομική δυσπραγία με στατιστικές. Τη βιώνει. Του ζητάμε επιπλέον να πληρώσει παραπάνω φόρους. Διαμαρτύρεται, αλλά θα το κάνει. Εξεγείρεται όμως όταν ακούει για off-shore εταιρείες, για προκλητικά πλούσιους πολιτικούς, για ανταλλαγές ακινήτων του Δημοσίου αξίας εκατομμυρίων ευρώ, ενώ αυτός στριμώχνεται οικονομικά. Θυμώνει. Θυμώνει με όλους μας. Μας απορρίπτει συλλήβδην όλους.
Είμαι σίγουρος ότι εσύ που συνομιλείς καθημερινά με ανθρώπους της λεγόμενης κομματικής μας βάσης γίνεσαι καθημερινά αποδέκτης τέτοιων μηνυμάτων, αν όχι κι εσύ συμμερίζεσαι τις ίδιες αγωνίες με εμένα.
Κατοικώ με την οικογένειά μου σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, αρκετά κοντά στο κέντρο, και συχνά πηγαίνω τα πρωϊνά στο γραφείο μου με τα πόδια. Στην ημίωρη διαδρομή άγνωστοι πολίτες με σταματούν και με την οικειότητα που γεννά η τηλεόραση μου λένε με αγωνία: «Πέτρο, πες κάτι!». Είμαι σίγουρος ότι το ακούμε όλοι αυτό. «Κάντε κάτι», λένε σε όλους μας. Η κοινωνία ζητά από μας, όλους, να αναγνωρίσουμε τα προβλήματά της, να τα συμμεριστούμε και να βρούμε λύσεις. Λύσεις ρεαλιστικές. Λύσεις πολιτικές. Λύσεις με υπευθυνότητα και προοπτική. Μετά το 1989, επικράτησαν διεθνώς τα φιλελεύθερα καθεστώτα. Ο φιλελευθερισμός, μια κακοποιημένη μάλλον έννοια, σημαίνει ότι προτεραιότητα έχουν οι ελευθερίες του πολίτη, του κάθε πολίτη, και ότι το κράτος παρεμβαίνει για να εξασφαλίσει ότι το μεγάλο ψάρι δεν θα φάει το μικρό. Στη χώρα μας, η Νέα Δημοκρατία υπήρξε από την ίδρυσή της ο εκφραστής της σύγχρονης, φιλελεύθερης, δημοκρατικής Ελλάδας. Είναι το κόμμα που συμμετέχει ισότιμα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, που έχει σαν βάση του το μέσο πολίτη. Είναι η παράταξη που δεν έχει ιδεολογικές αγκυλώσεις, επομένως μπορεί να δημιουργήσει δημόσιο πλούτο. Η Νέα Δημοκρατία είναι το πολιτικό κόμμα που στο σημερινό διεθνές σύστημα μπορεί και πρέπει να πάει τη χώρα μπροστά. Η χώρα έχει ακόμη δυνάμεις και οι πολίτες ακόμη προσβλέπουν σε μας. Στο χέρι μας είναι να τους κινητοποιήσουμε και να αναστρέψουμε την προσωρινή κάμψη της παράταξης, θέτοντας στο περιθώριο τους υπεύθυνους .
13 Οκτώβριος 2008 4:33 μμ
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Από ότι έχω πληροφορηθεί, ένα μέλος της ομάδας μας έχει υποβάλει ένα σχόλιο με σκέψεις για την λειτουργία της Δημοκρατίας το οποίο ακόμα δεν έχει δημοσιευτεί.
Σίγουρα θα είναι σοβαρός αντίλογος στους ακροδεξιούς της ΝΔ όπως είναι ο Γρατσίας (naxios)
Για να δείτε και τις σχέσεις των νεοναζί, πλεύρηδων, της χρυσής αυγής και της ΝΔ, σας στέλνουμε στο e-mail σας σε ένα ζιπ τις φωτό από τα προφίλ της "δημοκρατικής" τους νεοναζί φιλοχουντικής ομάδας.
Αφήστε τον Τατούλη ήσυχο. Αυτό που ήταν παλιά είναι σχολείο πολιτικής. Δεν βλέπετε το ύφος αυτοκράτορα ... δεν σας προσβάλει ΝεοΔημοκράτες ο πρόεδρός σας;
Μικροπολιτική και υποτέλεια.
Ξεπουλήθηκε η χώρα σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς μεγαλοκεφαλαιούχους και εσείς περιμένετε διορισμούς, οικονομία κλπ.
Ποιό σχέδιο για την πραγματική οικονομία εφάρμοσε η Ν.Δ.; τι δημιουργήθηκε στην χώρα 5 χρόνια τώρα ... .
Ο άλλος, ο Σημίτης έφτιαχνε δρόμους και εργολάβους για να συνδέουν άδεια χωριά και την ερειπωμένη παρατημένη Ελλάδα. Ο Καραμανλής δεν έκανε τίποτα για την χώρα, παρά να την ξεπουλήσει σε τιμή ευκαιρίας. H πραγματική οικονομία της χώρας βρίσκεται στο μείον και εσείς ασχολείστε με τον Τατούλη.
Ηξερα ότι κάποιοι από εσάς είναι πατριώτες, τι θα κάνετε εσείς οι πατριώτες δεξιοί με το χάλι της κυβέρνησης.
Πάρτε το απόφαση και ρίχτε τους, όσο μένουν είναι επιζήμιοι και ντροπή για την χώρα. Αν και οι επόμενοι κάνουν τα ίδια, κλωτσιά και σε αυτούς. Δεν έχει άλλες λύσεις ο λαός μας.
Άντε να ξυριστείς Πετράκο, που είναι το πρόσωπο σου σαν της ξεμαδημένης κατσίκας.
Μας έπρηξες με τη ματαιοδοξία σου να γίνεις στάρ στα κανάλια του Μπόμπολα, του Λαμπράκη και του Κοντομηνά.
Άντε άνθρωπέ μου να λύσεις τα προσωπικά σου προβλήματα σε κόμματα που σου ταιριάζουν, δεν μπορείς να ξεφύγεις από το αριστερό σου παρελθόν.
Ο Τατούλης είναι πουλημένος και πρέπει να φύγει ΑΜΕΣΑ, να πάει στο φυσικό του χώρο το Πασόκ, του ταιριάζει γάντι.
Περιμέναμε κι αφού το δημοσίευσε ο Τατούλης, τώρα το ποστάρουμε κι εδώ!
---->
Αγαπητέ κύριε βουλευτή Τατούλη
αλλά και φίλτατε Πέτρο,
Με αφορμή σχόλια όπως του «naxios», επίτρεψέ μας για μια ακόμα φορά να υποστηρίξουμε το δικαίωμα και καθήκον του κάθε βουλευτή να εκφράζει την γνώμη του, ακόμα και για θέματα σύνθεσης της κυβέρνησης την οποία με βάση το σύνταγμα (και τον κανονισμό της βουλής) δικαιούται ως αρμόδιος να υπερψηφίζει ή να καταψηφίζει με την μορφή της ψήφου εμπιστοσύνης.
Επίσης να θυμίσουμε στον «naxios» ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε Προεδρική δημοκρατία και ότι ο εκάστοτε Πρωθυπουργός δεν είναι, ούτε πρόεδρος, ούτε εκλέγεται από τον λαό. Ακόμα, ότι δεν διορίζει η κυβέρνηση τους βουλευτές. Στην δημοκρατία μας συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο, οι βουλευτές με ψήφο εμπιστοσύνης ορίζουν την κυβέρνηση. Εμείς οι πολίτες ΔΕΝ εκλέγουμε πρωθυπουργό, εκλέγουμε ΕΣΑΣ (τους αντιπροσώπους μας) και εσείς ως αντιπρόσωποί μας στηρίζετε την κυβέρνηση ή όχι. ΕΣΕΙΣ είστε υπόλογοι απέναντί μας για την στήριξη που τους παρέχετε. Αν είναι πχ ακατάλληλος ένας (όποιος) πρωθυπουργός για τον ρόλο του, ΕΣΕΙΣ είστε από την δημοκρατία οι αρμόδιοι να «ζητήσετε» την παραίτησή του. Αν δεν το κάνετε δεν είναι εκείνος υπόλογος σε εμάς, ΕΣΕΙΣ είστε. Φυσικά το «εσείς» αναφέρεται στο σύνολο των βουλευτών μας στο κοινοβούλιο. Ο λόγος που χρησιμοποιώ το «μας» είναι η αντιπροσωπευτική (μη εκπροσωπευτική) ιδιότητα του βουλευτή σε συνδυασμό με την ύπαρξη μονοεδρικών περιφερειών.
Αγαπητέ Πέτρο, επειδή εγώ δεν ανήκω στην ομάδα των φανατικών οργανωμένων, την ομάδα των πολιτών που πιστεύει ότι ο βουλευτής είναι «αξίωμα» ή επάγγελμα ή απλώς ένα πιόνι διορισμένο στα έδρανα για να νομιμοποιεί άδικα νομοσχέδια με την ψήφο του, και παρότι πολιτικά μας χωρίζει μεγάλη απόσταση, εκφράζω την υποστήριξη μου στην πολιτική ακεραιότητα με την δημοκρατική σου ευαισθησία και την εκτίμησή μου για το πρόσωπό σου. Θεωρώ ότι η σταθερή στάση σου απέναντι σε κάποια ζητήματα ηθικής φύσεως και η αξιοπρεπής πολιτική θέση χωρίς γελοιότητες, χωρίς γραφικές παλινδρομήσεις, χωρίς τον εξευτελισμό του θεσμού του βουλευτή για χάρη μιας βουλευτικής συνταξούλας, κάνει αυτόν τον μικρό διάλογό μας να αποτελεί τιμή για εμένα.
Οι φανατισμένοι οπαδοί διαφόρων κόμματων και οι έχοντες συμφέροντα από τον περιορισμό της δημοκρατίας φίλτατε Πέτρο, προβάλλουν τον ρόλο του πολιτικού κυττάρου «κόμμα» με τρόπο συκοφαντικό και απαξιωτικό γι αυτό. Η δημοκρατία δεν μπορεί να κτίζεται, να αποτελείται, να λειτουργείται, να ελέγχεται και να νομοθετεί με στοιχεία ΜΗ δημοκρατικά. Πρόσφατο παράδειγμα του τι καθεστώς σημαίνει η φράση «κομματική πειθαρχία» είχαμε με την καταψήφιση του σχεδίου Πόλσον.
Το όποιο κόμμα φίλτατε, δεν είναι στεγανή εγκληματική οργάνωση, δεν είναι μαφία, δεν είναι συμμορία και πολύ περισσότερο, δεν είναι νομιμοποιημένος οργανισμός που διαχειρίζεται ζητήματα πχ εθνικής ασφάλειας που ενδεχομένως σε κάποια ζητήματα δικαιολογεί τα στεγανά. Το όποιο κόμμα, ως πολιτικός οργανισμός, πρέπει να είναι νομιμοποιημένο ηθικά απέναντι στο σύνολο των πολιτών, είτε αυτοί το ψηφίζουν είτε όχι. Πρέπει να είναι ζωντανός πολιτικός οργανισμός ανοικτός στην διαβούλευση με απόλυτη ελευθερία έκφρασης. Πρέπει να είναι ΚΑΙ σε ανοικτή αμφίδρομη (το τονίζω) ΑΜΦΙΔΡΟΜΗ επικοινωνία με την κοινωνία ολόκληρη. Πρέπει να μπορεί να την διαμορφώνει αλλά και να διαμορφώνεται ως προς τις θέσεις και τις μεθόδους από αυτή. Αν αυτά δεν ισχύουν, αν ένα κόμμα έχει στεγανά έκφρασης και κατευθύνσεων, αν έχει κομματικές γραμμές και πολιτικές ερχόμενες «άνωθεν», δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συντεχνία επιβολής με συμφέροντα σε βάρος της δημοκρατίας, τότε δεν μπορεί να έχει λαϊκή νομιμοποίηση και ακόμα χειρότερα, πλέον, λειτουργεί όχι σε όφελος της Δημοκρατίας, αλλά σε βάρος της.
Πολύ φοβάμαι ότι μέχρι την ολοκλήρωσή της, η Δημοκρατία έχει να διασχίσει πολύ δρόμο ακόμα στην Ελλάδα. Μια καλή αρχή θα ήταν, να σταματήσει (κάποτε) να κάνει όπισθεν.
Δημοσίευση σχολίου