9 Νοεμβρίου 1995 - Ένα μικρό παιδί γράφει το ημερολόγιό του.Γραφεί την πρώτη του σελίδα μα δε μιλά για εκείνο, δε γράφει τις αναμνήσεις του, δεν το κρατά κρυφό στο μαξιλάρι του. Γράφει για το όνειρο του και μιλά σε όλους εμάς.
……..
Συνεχίζεται…
«Όλοι ξέρουμε συζητάμε για κάτι παιδιά στους δρόμους που τους λείπει το χαμόγελο. Τους λείπει το χαμόγελο γιατί δεν έχουν λεφτά , δεν έχουν παιχνίδια , δεν έχουν φαί και μερικά δεν έχουν καν γονείς. Σκεφτείτε λοιπόν και αφήστε τα λόγια ας ενωθούμε όλοι και ας δώσουμε ότι μπορούμε στα φτωχά: αλβανάκια , άσπρα και μαύρα όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο. Αυτός ο Σύλλογός θα λέγετε: ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ. Ελάτε λοιπόν να βοηθήσουμε αν ενωθούμε όλοι θα τα καταφέρουμε!»
Ο δεκάχρονος Ανδρέας Γιαννόπουλος ιδρυτής του Συλλόγου « Το Χαμόγελο του Παιδιού » στις 9 Νοεμβρίου του 1995, οραματίστηκε μία νέα κοινωνία. Μία κοινωνία που θα ενδιαφερθεί, θα αγκαλιάσει και θα προστατέψει τα παιδιά που υποφέρουν.
Ένα παιδί που η ασθένεια του δεν το λύγισε! Ένα παιδί που γνώριζε τα πάντα γύρω από αυτή, που πάλεψε, που αγωνίστηκε, που έκανε υπομονή και που έδινε κουράγιο στην οικογένεια του και στους φίλους του.
Ένα παιδί που λίγο πριν ξεκινήσει το μακρινό του ταξίδι μας παρότρυνε, μας υπενθύμισε, μας έδειξε τον δρόμο για να ενωθούμε όλοι αφήνοντας πίσω τα λόγια και τις θεωρίες!
Ένα παιδί που το δικό του μέλλον έγινε το μέλλον για εκατοντάδες παιδιά που κινδυνεύουν. Έγινε η ελπίδα και η οικογένεια τους.
«Το Χαμόγελο του Παιδιού » γεννήθηκε και υπάρχει μέσα από τη δική του απουσία.
Όλοι εμείς που συνεχίζουμε, που πιστεύουμε και που κάνουμε τα λόγια του πράξη ξέρουμε πως στην άνιση μάχη που έδωσε με τη ζωή είναι ο νικητής! Ο νικητής μέσα από τα μάτια εκατοντάδων παιδιών που ο Συλλόγου του προστατεύει και φροντίζει.
Ανδρέα,
Στις 9 Νοεμβρίου του 1995 , έγραψες το ημερολόγιο σου, έγραψες τη πρώτη σελίδα. Εμείς δεκατρία χρόνια τώρα συνεχίζουμε να γεμίζουμε τις σελίδες του, ακολουθώντας πιστά τα λόγια σου!
Πριν από δεκατρία χρόνια έκανες μία έκφραση, ένα συναίσθημα ξεχωριστό. Όταν ο πόνος δεν σου επέτρεψε να χαμογελάς έβαλες τα χεράκια σου στο πρόσωπό σου και σχημάτισες το πιο όμορφο χαμόγελο. Τα γαλανά σου ματάκια φώτισαν για τελευταία φορά, καθρεφτίζοντας το μεγαλείο και την αγνότητα της ψυχής σου, αγγίζοντας και μιλώντας στις καρδιές όλων μας!
Μας έδειξες με έναν τρόπο μοναδικό πως ο πόνος δεν είναι πιο δυνατός από τη θέληση και την επιθυμία!
Αυτά τα χεράκια , αυτά τα ματάκια σε διαβεβαιώνουμε ότι συνεχίζουν να υπάρχουν ανάμεσα μας και ζωγραφίζουν το χαμόγελο στα παιδικά θλιμμένα προσωπάκια.
ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΜΕ ΜΙΑ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΜΑΣ ΕΝΩΣΕ ΟΛΟΥΣ….
ΑΝΔΡΕΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου