Μήνυμα αναγνώστη
...........
Ψάχνοντας στο ίντερνετ βρήκα αυτήν τη συνέντευξή του. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει...
Συνέντευξη στην Αστερόπη Λαζαρίδου
Κυριακή 4 Μαΐου 2008
Από «Το Βήμα»
«Όπως καταλαβαίνεις, σε παίρνω εκ του πονηρού... Σε θέλω για κάτι...» ακούστηκε η φωνή του Νίκου Μαστοράκη. «Δέχομαι!» απάντησε ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης χωρίς δεύτερη σκέψη. «Μα, να μη σου πω πρώτα περί τίνος πρόκειται;» ρώτησε ο σκηνοθέτης σαστισμένος. «Όχι, πες μου απλά πού υπογράφω!» του είπε ο ηθοποιός. «Εντάξει, αλλά για την Ιστορία θα σου πω ότι θέλω να πρωταγωνιστήσεις στο "Ξύπνημα της Ανοιξης" του Βέντεκιντ τον χειμώνα στο Εθνικό» επέμεινε εκείνος, αφήνοντάς τον εκστασιασμένο μέσα στο κοστούμι εποχής που φορούσε για τις ανάγκες της ταινίας «Σκλάβοι στα δεσμά τους», την οποία σκηνοθέτησε ο Τώνης Λυκουρέσης και θα προβληθεί τον προσεχή Οκτώβριο. Δεν είναι λίγο να μαθαίνεις ότι θα παίξεις σε ένα από τα πιο αγαπημένα σου έργα, που ανακάλυψες όταν αποφοιτούσες από τη Σχολή του Εθνικού (2000). Όπως καθόλου λίγο δεν είναι ότι θα συνεργαστείς σε αυτό με τον σκηνοθέτη που σου έβγαλε τον καλύτερό σου εαυτό στο «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη. Τότε που ο Κωνσταντίνος υποδυόταν τόσο μοναδικά τον «Λευτέρη», ένα παιδί με διαταραγμένο ψυχικό κόσμο, ώστε τρεις ψυχίατροι τον ρώτησαν αν υπάρχει ιστορικό ψυχοπαθολογίας στην οικογένειά του...
.....
Συνεχίζεται...
«Ακόμη και σε... γερμανική πορνοταινία να μου ζητούσε να παίξω ο Νίκος, θα το έκανα» λέει και μοιάζει να μην αστειεύεται. Τελικά ο σκηνοθέτης θα εξαργυρώσει την εμπιστοσύνη που κέρδισε στον... λιγότερο προκλητικό ρόλο του «Μέλχιορ», «ενός παιδιού πιο ώριμου από την ηλικία του, που, ενώ κουβαλά όλους τους προβληματισμούς που έχει η πρώτη εφηβεία, έχει ταυτόχρονα ένα μυαλό που τρέχει να καταγράψει περισσότερα». Οσο για τη μεγάλη οθόνη, του επεφύλασσε τον ρόλο-alter ego του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, αφού οι μελετητές του συγγραφέα βρίσκουν πολλά κοινά στοιχεία με τον Άλκη Σωζόμενο, έναν από τους πρώτους σοσιαλιστές σε μια περίοδο κατάρρευσης των αστικών τάξεων.
Κι αν οι τεχνικές του κινηματογράφου τον γοητεύουν, η προχειρότητα της τηλεόρασης τον πονοκεφαλιάζει: «Εκεί παραμονεύει πάντα ο κίνδυνος να βγει ένα πράγμα φασόν. Επειδή σπανίως υπάρχει χρόνος για πρόβες, μοιραία παίζεις με τις ευκολίες σου: τώρα θα κάνω τον κακό, άρα θα βάλω το βλέμμα νούμερο 5 και το χαμόγελο νούμερο 3, που θα το συνδυάσω με το σηκωμένο φρύδι νούμερο 1». Εφέτος πάντως κατάφερε να ξεδιπλώσει το ταλέντο του μέσα σε δύο επεισόδια της σειράς «Οι ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα» (Alpha), υποδυόμενος για μία ακόμη φορά ένα παιδί με ψυχολογικά προβλήματα και ήταν τόσο πειστικός ώστε την πρώτη ημέρα των γυρισμάτων η κομμώτρια του σίριαλ φοβόταν να τον πλησιάσει: «Για μένα είναι σαν παιχνίδι. Μπορεί να μοιάζει τρομακτικό, αλλά εγώ το προσεγγίζω με τη χαρά ενός ανθρώπου ο οποίος ξαφνικά ακούει το αγαπημένο του τραγούδι και σηκώνεται να το χορέψει».
Αν και τον περασμένο Αύγουστο έκλεισε τα 30, πολλοί επιμένουν να τον κατατάσσουν στους «ανερχόμενους»: «Στην Ελλάδα ώσπου να ασπρίσεις, ως τα 40-45 σου δηλαδή, θεωρείσαι "ανερχόμενος" και "πρωτοεμφανιζόμενος". Κάποια στιγμή το είχα διαβάσει για τον Αιμίλιο Χειλάκη που είμαστε και φίλοι και έβαλα τα γέλια. Ελεγα "μα για πόσα χρόνια ακόμη θα ανέρχεται αυτός ο άνθρωπος; Έχει βρει το κεφάλι του στο ταβάνι..."».
Από την εποχή που έκανε το θεατρικό «μπαμ» ως «Ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ», ο επιθετικός προσδιορισμός του τίτλου δεν αποχωρίζεται το όνομά του. Τότε έπιανε τον εαυτό του να προσπαθεί να αποδείξει πράγματα. Οσο περνάει ο καιρός, «δεν υπάρχει η ίδια αγωνία ενός μικρού παιδιού που κοιτάζει τον άλλον στα μάτια και περιμένει επιβράβευση για το αν έκανε καλά το σχεδιάκι του». Αν δεν ήταν ηθοποιός, θα γινόταν μουσικός. Παίζει κιθάρα στους Rockin' Bones (συχνάζουν και στο myspace. com/bonesonfire) βρίσκοντας στους πανκ ήχους τους «μια άλλου τύπου αδρεναλίνη». Αυτή η ροκ διάθεση σφραγίζει και τη στάση του απέναντι σε όλα. Σε έναν χώρο όπως το θέατρο, στον οποίο δεν είναι λίγα τα κρούσματα σκηνοθετών-ηγεμόνων που υποβιβάζουν τους ηθοποιούς κατά τη διάρκεια της πρόβας, ο ίδιος ξέρει πώς θα αντιδρούσε: «Τις δύο πρώτες φορές θα προσπαθούσα να του δώσω να καταλάβει ότι αυτός ο τρόπος αφενός δεν με αντιπροσωπεύει, αφετέρου δεν βοηθά τη διαδικασία της πρόβας. Και αν συνέβαινε για τρίτη φορά, θα πήγαινα για τσιγάρα και θα γινόμουν καπνός».
Κυριακή 4 Μαΐου 2008
Από «Το Βήμα»
«Όπως καταλαβαίνεις, σε παίρνω εκ του πονηρού... Σε θέλω για κάτι...» ακούστηκε η φωνή του Νίκου Μαστοράκη. «Δέχομαι!» απάντησε ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης χωρίς δεύτερη σκέψη. «Μα, να μη σου πω πρώτα περί τίνος πρόκειται;» ρώτησε ο σκηνοθέτης σαστισμένος. «Όχι, πες μου απλά πού υπογράφω!» του είπε ο ηθοποιός. «Εντάξει, αλλά για την Ιστορία θα σου πω ότι θέλω να πρωταγωνιστήσεις στο "Ξύπνημα της Ανοιξης" του Βέντεκιντ τον χειμώνα στο Εθνικό» επέμεινε εκείνος, αφήνοντάς τον εκστασιασμένο μέσα στο κοστούμι εποχής που φορούσε για τις ανάγκες της ταινίας «Σκλάβοι στα δεσμά τους», την οποία σκηνοθέτησε ο Τώνης Λυκουρέσης και θα προβληθεί τον προσεχή Οκτώβριο. Δεν είναι λίγο να μαθαίνεις ότι θα παίξεις σε ένα από τα πιο αγαπημένα σου έργα, που ανακάλυψες όταν αποφοιτούσες από τη Σχολή του Εθνικού (2000). Όπως καθόλου λίγο δεν είναι ότι θα συνεργαστείς σε αυτό με τον σκηνοθέτη που σου έβγαλε τον καλύτερό σου εαυτό στο «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη. Τότε που ο Κωνσταντίνος υποδυόταν τόσο μοναδικά τον «Λευτέρη», ένα παιδί με διαταραγμένο ψυχικό κόσμο, ώστε τρεις ψυχίατροι τον ρώτησαν αν υπάρχει ιστορικό ψυχοπαθολογίας στην οικογένειά του...
.....
Συνεχίζεται...
«Ακόμη και σε... γερμανική πορνοταινία να μου ζητούσε να παίξω ο Νίκος, θα το έκανα» λέει και μοιάζει να μην αστειεύεται. Τελικά ο σκηνοθέτης θα εξαργυρώσει την εμπιστοσύνη που κέρδισε στον... λιγότερο προκλητικό ρόλο του «Μέλχιορ», «ενός παιδιού πιο ώριμου από την ηλικία του, που, ενώ κουβαλά όλους τους προβληματισμούς που έχει η πρώτη εφηβεία, έχει ταυτόχρονα ένα μυαλό που τρέχει να καταγράψει περισσότερα». Οσο για τη μεγάλη οθόνη, του επεφύλασσε τον ρόλο-alter ego του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, αφού οι μελετητές του συγγραφέα βρίσκουν πολλά κοινά στοιχεία με τον Άλκη Σωζόμενο, έναν από τους πρώτους σοσιαλιστές σε μια περίοδο κατάρρευσης των αστικών τάξεων.
Κι αν οι τεχνικές του κινηματογράφου τον γοητεύουν, η προχειρότητα της τηλεόρασης τον πονοκεφαλιάζει: «Εκεί παραμονεύει πάντα ο κίνδυνος να βγει ένα πράγμα φασόν. Επειδή σπανίως υπάρχει χρόνος για πρόβες, μοιραία παίζεις με τις ευκολίες σου: τώρα θα κάνω τον κακό, άρα θα βάλω το βλέμμα νούμερο 5 και το χαμόγελο νούμερο 3, που θα το συνδυάσω με το σηκωμένο φρύδι νούμερο 1». Εφέτος πάντως κατάφερε να ξεδιπλώσει το ταλέντο του μέσα σε δύο επεισόδια της σειράς «Οι ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα» (Alpha), υποδυόμενος για μία ακόμη φορά ένα παιδί με ψυχολογικά προβλήματα και ήταν τόσο πειστικός ώστε την πρώτη ημέρα των γυρισμάτων η κομμώτρια του σίριαλ φοβόταν να τον πλησιάσει: «Για μένα είναι σαν παιχνίδι. Μπορεί να μοιάζει τρομακτικό, αλλά εγώ το προσεγγίζω με τη χαρά ενός ανθρώπου ο οποίος ξαφνικά ακούει το αγαπημένο του τραγούδι και σηκώνεται να το χορέψει».
Αν και τον περασμένο Αύγουστο έκλεισε τα 30, πολλοί επιμένουν να τον κατατάσσουν στους «ανερχόμενους»: «Στην Ελλάδα ώσπου να ασπρίσεις, ως τα 40-45 σου δηλαδή, θεωρείσαι "ανερχόμενος" και "πρωτοεμφανιζόμενος". Κάποια στιγμή το είχα διαβάσει για τον Αιμίλιο Χειλάκη που είμαστε και φίλοι και έβαλα τα γέλια. Ελεγα "μα για πόσα χρόνια ακόμη θα ανέρχεται αυτός ο άνθρωπος; Έχει βρει το κεφάλι του στο ταβάνι..."».
Από την εποχή που έκανε το θεατρικό «μπαμ» ως «Ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ», ο επιθετικός προσδιορισμός του τίτλου δεν αποχωρίζεται το όνομά του. Τότε έπιανε τον εαυτό του να προσπαθεί να αποδείξει πράγματα. Οσο περνάει ο καιρός, «δεν υπάρχει η ίδια αγωνία ενός μικρού παιδιού που κοιτάζει τον άλλον στα μάτια και περιμένει επιβράβευση για το αν έκανε καλά το σχεδιάκι του». Αν δεν ήταν ηθοποιός, θα γινόταν μουσικός. Παίζει κιθάρα στους Rockin' Bones (συχνάζουν και στο myspace. com/bonesonfire) βρίσκοντας στους πανκ ήχους τους «μια άλλου τύπου αδρεναλίνη». Αυτή η ροκ διάθεση σφραγίζει και τη στάση του απέναντι σε όλα. Σε έναν χώρο όπως το θέατρο, στον οποίο δεν είναι λίγα τα κρούσματα σκηνοθετών-ηγεμόνων που υποβιβάζουν τους ηθοποιούς κατά τη διάρκεια της πρόβας, ο ίδιος ξέρει πώς θα αντιδρούσε: «Τις δύο πρώτες φορές θα προσπαθούσα να του δώσω να καταλάβει ότι αυτός ο τρόπος αφενός δεν με αντιπροσωπεύει, αφετέρου δεν βοηθά τη διαδικασία της πρόβας. Και αν συνέβαινε για τρίτη φορά, θα πήγαινα για τσιγάρα και θα γινόμουν καπνός».
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου