StudioA-Blog

Τον συνάντησα κοντά στην παραλία. Εγώ είχα τα χέρια μου στις τσέπες του μπουφάν και αυτός φορούσε κοντομάνικο. «Πίσω» μας η Αθήνα έβραζε. Κάθε μέρα και πέντε συγκεντρώσεις. «Δεν πήγα ούτε σε μια». Μου το είπε όπως ένας αλκοολικός θα έλεγε «έχω δέκα μέρες να πιω». Κάποτε το όνομά του σήμαινε πολλά για την Πλατεία Εξαρχείων. Κάιν, ο αναρχικός με το βιβλικό παρατσούκλι.
Ήταν τότε που στην πλατεία «πρωταγωνιστούσαν» ο Πισιμίσης, ο Φελέκης, ο Μαρίνος (στα πρώτα του βήματα), ο Γιαννόπουλος, οι μακαρίτες Κωνσταντινίδης και Διαλυνάς, ο Σκυφτούλης, ο Πρωτοψάλτης, ο Γαρμπής...
………
Συνεχίζεται…

O Κάιν- απ΄ τους δυναμικότερους, κατασκεύαζε συνθήματα, υπέγραφε αφίσες και πότε πότε την έπεφτε και στους μπάτσους. Αυτοί για αντίποινα κάθε τρεις και λίγο του ξετίναζαν το πατρικό του στο Φάληρο. Βεντέτα κανονική. Και το ΄82 που η Κολιτσοπούλου σκότωσε τον «μπάτσο άντρα της», ο Κάιν έβγαλε μια αφίσα που την αθώωνε. «Μεγάλο λάθος», θα μου πει σήμερα. «Τι δουλειά είχαμε εμείς να υποστηρίξουμε ένα έγκλημα, επειδή έτυχε το θύμα να είναι μπάτσος;». Να αρχίσουμε από το τέλος; Θα άλλαζες κάτι από τη ζωή σου; - Να διόρθωνα κάτι; Ναι. Θα μπορούσα να είχα τελειώσει την τελευταία τάξη και να μην έκανα δυστυχισμένους τότε τους γονείς μου. Αλλά εγώ ήθελα να σαρώσω τα πάντα. Αμφισβήτησα το «σχολείο-φυλακή», όπως αρνήθηκα να υπηρετήσω τους μιλιταριστές και πήρα Ι5. Γι΄ αυτό εξακολουθώ να είμαι υπερήφανος. Πού μεγάλωσες; - Νέα Σμύρνη, Παλαιό Φάληρο. Και μετά κάτοικος Εξαρχείων. Στον χώρο που όλα, ιδέες και άνθρωποι, κινούνται γύρω από την αμφισβήτηση. Πορεύτηκα με την αλήθεια μου και σιγά, σιγά η πορεία αυτή έγινε μοναχική. Γιατί δεν ήθελα να προδώσω την αλήθεια μου. Ποια είναι η αλήθεια σου σήμερα; - Ανήκω στο ρεύμα του ειρηνισμού της αναρχίας. Είμαι λίγο τολστοϊκός. Πιστεύω ότι τα πράγματα δεν λύνονται με τη βία. Η οργή δεν φτάνει για να αλλάξεις τον κόσμο. Πρέπει να έχεις και μια πρόταση. Έχεις χρησιμοποιήσει βία στο παρελθόν, όμως. -Ναι, αυτό είναι ένα απ΄ τα λάθη μου. Πέρασα απ΄ αυτό το στάδιο. Δεν ντρέπομαι να το πω. Βέβαια, βία από βία έχει διαφορά. Εγώ είμαι της σχολής του Αλμπέρ Καμί. Νομίζω ό τι η βία είναι αναγκαία μέχρι εκεί που μπορεί να ωθήσει την ιστορία, να τη βοηθήσει. Πριν μετατρέψει τον άνθρωπο σε κτήνος. Αυτό είναι ένα σχόλιο και για τα όσα ζούμε αυτές τις μέρες; - Ναι. Η κραυγή για τον φόνο ενός 15χρονου δεν μπορεί να εκφραστεί με το κάψιμο της βιβλιοθήκης της Νομικής Σχολής. Ούτε με πλιάτσικα και κατεστραμμένες προσωπικές περιουσίες ανθρώπων. Η αναρχία είναι ένας χώρος κοινωνικής αλληλεγγύης. Είμαστε οι πρώτοι που αγωνιστήκαμε για το 8ωρο και τα δικαιώματα των εργαζομένων, είχαμε πέντε νεκρούς στο Σικάγο. Δεν μπορείς λοιπόν να είσαι απέναντι από την κοινωνία.


Ξέρεις τι θα σου πουν. «Παράπλευρες απώλειες». - Ε, εγώ λοιπόν, δεν θέλω να συμμετέχω σε έναν τέτοιον «αγώνα». Δεν συμμετείχες δηλαδή στις συγκεντρώσεις των τελευταίων ημερών; - Όχι, προτίμησα να κλάψω τον νεκρό από μακριά. Άλλωστε κάθε γενιά έχει τους δικούς της αγώνες. Αυτή η γενιά έχει τον Αλέξη, η γενιά του ΄90 είχε τον Τεμπονέρα, εμείς είχαμε τον Καλτεζά, πριν από εμάς είχανε τον Κουμή και την Κανελλοπούλου. Σέβομαι βέβαια, αυτούς που είναι στις καταλήψεις και στους δρόμους. Αλλά στην κηδεία γιατί να πας; Αυτή η στιγμή είναι για τους γονείς του και τους φίλους του. Τι ωφελεί χιλιάδες μάτια, μαζί με τις κάμερες, να είναι πάνω από τον τάφο του Αλέξη; Όταν φύγουν όλοι θα πάω να αφήσω ένα γράμμα. Βγήκε πάντως πολύς κόσμος στους δρόμους. - Το ίδιο λέγαμε και το ΄85 και το ΄80, ότι όλες αυτές οι χιλιάδες στον δρόμο ήταν μια ελπίδα. Ηττηθήκαμε, όμως, γιατί δεν υπήρχαν πολιτικοί χώροι ή κινήματα, που θα έπαιρναν αυτές τις φύτρες, θα τα «ζύμωναν» και θα τα έκαναν πολιτικά όντα. Αυτή η νεολαία λοιπόν, θα χαθεί, όπως χάθηκε και η προηγούμενη. Είναι ένας φαύλος κύκλος, καταλήψεις,
Αυτή η νεολαία θα χαθεί, όπως χάθηκε και η προηγούμενη. Είναι ένας φαύλος κύκλος, καταλήψεις, συγκρούσεις, κλείσιμο στο Πολυτεχνείο και μετά επιστροφή στο σπίτι. Ιδιώτευση.
10.000 ευρώ για το περίπτερο της γιαγιάς Θα σου δώσω συνέντευξη αλλά και εσύ θα μου δημοσιεύσεις ένα κείμενο, μου είπε σε μία από τις συναντήσεις μας ο Κάιν. Του είπα «ναι», ελπίζοντας ότι δεν θα με γυρίσει πίσω στη δεκαετία του ΄80, τότε που μου έδινε «ξύλινα» κείμενα που ήθελαν τη μισή εφημερίδα. Τελικά η «προκήρυξη» ήταν μια ευχάριστη έκπληξη: «Πρωτοβουλία αναρχικών για την αλληλεγγύη και στήριξη της Χαρίκλειας Ανανιάδου. Τα ξημερώματα της Κυριακής 2/11/08 και κατά τη διάρκεια συγκρούσεων νεαρών και ΜΑΤ έξω από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης η 70χρονη εργαζομένη Χαρίκλεια Ανανιάδου είδε το περίπτερό της να γίνεται στάχτη. Επειδή είμαστε αντίθετοι με ενέργειες αδιάκριτης τυφλής βίας, αποφασίσαμε να ανοίξουμε λογαριασμό ώστε να συγκεντρωθούν 10.000 ευρώ για να αγορασθεί νέο περίπτερο για την άνεργη ηλικιωμένη που παραμένει αβοήθητη παρά τις μεγαλόσχημες υποσχέσεις των παραγόντων της εξουσίας, για δήθεν “γρήγορη αποκατάστασή της”... Όποιος και όποια νιώθει την ανάγκη να βοηθήσει ας “παραμερίσει” την απέχθεια για τους ναούς του κεφαλαίου (δυστυχώς δεν έχουμε άλλο τρόπο) και ας καταθέσει στον αριθμό 0026-0221-33-0101271081 της Εurobank το ποσό που μπορεί. Η κοινωνική αλληλεγγύη ας δείξει άλλη μια φορά τον δρόμο ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ, ΚΟΡΙΝΘΙΑ ΚΑΙ ΑΧΑΪΑ». «Δεν μπορώ τους πλούσιους, τους μπάτσους, τους δημοσιογράφους και τους υπουργούς» Η μηχανή κυλούσε στο ρελαντί, φορούσα κράνος- η Αστυνομία είναι πολύ αυστηρή αυτή την εποχή με τους παραβάτες- και κατηφόριζα στη Διαμαντίδου. Λίγο πριν είχα περάσει από «το σπίτι του Αλέξη», στα ορεινά του Ψυχικού. Ανάμεσα σε πρεσβείες και βίλες- φρούρια, μια ωραία, μοντέρνα σχεδόν, πολυκατοικία ξεχώριζε. Δεν χρειάστηκε να ρωτήσω. Μικρές παρέες παιδιών στο πεζοδρόμιο μαρτυρούσαν ότι ήμουν στο σωστό σημείο. Ένα ξανθό κοριτσάκι βιάστηκε να μου απαντήσει: «Δεν μιλάμε στους δημοσιογράφους». Την είχα προσπεράσει όταν μου το είπε και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να γυρίσω και να της χαμογελάσω πατρικά. Λίγα μέτρα πιο πάνω, ένας νεαρός με οξύ βλέμμα παρακολουθούσε τις κινήσεις μου. Το ίδιο και εγώ. Δεν συμμετείχε σε κανένα από τα πηγαδάκια. Ήταν πιο μεγάλος- 16, 17 ίσως. Ένα αδιάβροχο ασπρόμαυρο σακίδιο στην πλάτη και ένα μπλε φούτερ με κουκούλα από αυτά που τραβάνε σαν μαγνήτης τις κάμερες και τους «μπάτσους». Στο καφέ που τον ξαναείδα έπινε μόνο νερό. «Είναι νωρίς για μπίρα» αστειεύτηκε.
Από πορεία σε πορεία;

Άκυρος είσαι. Εγώ δεν κάνω πορείες.


Συγγνώμη, δηλαδή δεν συμμετέχεις σε όλα αυτά που γίνονται τις τελευταίες μέρες;
Συμμετέχω, αλλά δεν κάνω πορείες. Τι είμαι, εργάτης;
Τον ήξερες προσωπικά;


Τι σημασία έχει; Σου είπα δεν θα μιλήσω για τον Αλέξανδρο. Δεν θέλει και η οικογένειά του.


Ε,τι θα συζητήσουμε;


Για τους μπάτσους που σκοτώνουν 15χρονα παιδιά. Τους μισείς τους μπάτσους;


Εντάξει, δεν τους γουστάρω.

Αν μπορούσες, θα τους εξαφάνιζες δηλαδή;
Αυτόν τον συγκεκριμένο θα τον σκότωνα. Τους άλλους πώς να τους σκοτώσω; Είναι σαν αρκούδες, σαν στρατιώτες. Με ασπίδες, κράνη, σίδερα στα πόδια. Πώς να τους σκοτώσεις; Ε, άμα τους πετύχεις με μια μολότοφ, μπορείς να τους κάψεις. Εγώ δεν πετάω μολότοφ.


Πέτρες;


Πέτρες πετάω.


Στο γήπεδο πας;



Συχνά. Την Κυριακή όμως δεν πήγα, είχαμε κατέβει στα Εξάρχεια. ΑΕΚ;



Μόνο.



Ο Αλέξης ήταν Παναθηναϊκός.



Σου είπα, δεν θα σου πω για τον Αλέξη. Δεν ήταν όμως αναρχικός. Σαν κι εμάς ήτανε. Αλλά τώρα θέλουν όλοι να κόψουν από ένα κομματάκι. Τι σου αρέσει στο γήπεδο;


Έχει φάση στην εξέδρα.



Δεν πρέπει να ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα στα γήπεδα; Να δούμε και λίγο μπάλα; Ναι, όταν μας κυνηγάνε οι κωλόγαυροι και οι Παναθηναϊκοί, εμείς τι πρέπει να είμαστε, λαγοί; Είσαι κι εσύ στο «κλαμπ της Οriginal» της Μεσολογγίου; Όχι, εγώ δεν είμαι σε κανένα σύνδεσμο. Ξέρω τα παιδιά δηλαδή, τα περισσότερα είναι ξηγημένα, αλλά εμένα δεν μου αρέσουν οι αρχηγοί και οι πρόεδροι. Είσαι αντιεξουσιαστής;



Είμαι εναντίον κάθε εξουσίας. Δεν μπορώ τους πλούσιους, τους δημοσιογράφους, τους μπάτσους και τους υπουργούς.




Αυτά που λένε οι Εξαρχιώτες, στο indy.gr, για μερικούς φιλάθλους της ΑΕΚ, τα έχεις διαβάσει;
Υπάρχει μια κόντρα της Μεσολογγίου με τα Εξάρχεια, αλλά εγώ και τα περισσότερα παιδιά δεν έχουμε πρόβλημα. Πάμε όπου θέλουμε.
Θα χτυπούσες ποτέ έναν άνθρωπο;


Όχι. Μόνο αν ήταν χαφιές ή μπάτσος.



Ξαναπήγες στη Μεσολογγίου μετά τη δολοφονία του Αλέξη;

Όλοι πήγαν. Άμα πας εκεί που σκοτώθηκε, θα δεις λουλούδια και κασκόλ. Και της ΑΕΚ έχουμε βάλει. Αυτά κάποιος τα άφησε. Υπάρχουν κάποιοι που τον θυμούνται και δεν τον ξέχασαν σε 2-3 μέρες. Ποια είναι η τελευταία φορά που βγήκες στον δρόμο; -Για τον σύντροφο Αϊβατζίδη. Με τη βοήθειά μας νίκησε την πρέζα.

Αυτός που είχε πυροβολήσει έξω από το σπίτι του τότε Πρωθυπουργού Σημίτη και είχε μείνει χρόνια στη φυλακή;

- Ταλαιπωρήθηκε 4 χρόνια μέσα στις φυλακές, όπως σαπίζουν χιλιάδες αυτήν τη στιγμή. Με την κυρία Μαρίνα δουλέψαμε για να βγει ο Δημητράκης από τη φυλακή και τα καταφέραμε. Δεν σημαίνει ότι βοηθάς μόνο όταν χτυπιέσαι στους δρόμους. Για παράδειγμα, τον Φεβρουάριο δολοφονήθηκε ένας περιπτεράς, μαζέψαμε χρήματα για την οικογένειά του. Αυτό δεν είναι φιλανθρωπία, είναι κινήσεις αλληλεγγύης.

Τι θα σε κατέβαζε τώρα στον δρόμο;
-Θα έβγαινα για να φτιάξουμε έναν κοιτώνα για τους άστεγους ή για τις ξένες πόρνες.

Η Αριστερά δεν έχει κάνει ένα κοιτώνα σίτισης, έναν χώρο υποδοχής για τις γυναίκες του τράφικινγκ, για τους άνεργους, για τους μετανάστες. Κάνει το κράτος και όλοι οι φαρισαίοι και δεν κάνουμε εμείς που ενδιαφερόμαστε πραγματικά για αυτούς.


Γιατί οι μπάτσοι εξακολουθούν να είναι τόσο ψηλά στην «ιεραρχία» των εχθρών σας; Δεν είναι παλιό αυτό;

-Είναι ξεφτισμένο πια. Για μένα δεν είναι όλοι οι μπάτσοι, γουρούνια δολοφόνοι. Σαφώς, όταν τον έχεις απέναντί σου είναι ξεκάθαρο ότι θα συγκρουστείς μαζί του. Εγώ καμιά φορά μιλάω με αστυνομικούς, στους οποίους δεν κρύβω το στίγμα μου. Κάποιοι λοιπόν από αυτούς, έξω από τη στολή, είναι κανονικοί. Έχουμε ομοιότητες και κοινές αγωνίες. Οι εξουσίες είναι που διαχωρίζουν τους ανθρώπους. Ο ρόλος των μπάτσων μας ενοχλεί, όχι ο μπάτσος. Άλλωστε, όλοι έχουμε και έναν μπάτσο μέσα μας. Και εγώ έχω πολλούς μπάτσους μέσα μου, πολύ στολή, πολλή βαρβαρότητα.

Ύστερα από αυτή την εξέγερση,η κοινωνία θα κινηθεί πιο ριζοσπαστικά ή πιο συντηρητικά; - Νομίζω ότι όλοι- αναρχικοί, αριστεροί, αντιεξουσιαστές, αριστεριστές- έχουμε χάσει το παιχνίδι. Κοίτα τι έγινε στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Λος Άντζελες. Συσπειρώθηκαν οι μικροαστοί και βγήκαν αντιδραστικές κυβερνήσεις.

Τι μένει; Η «ένοπλη δράση»;



- Διαφωνώ, δεν μπορείς να αντιπαρατεθείς στον μηχανισμό, με την τυφλή βία και τον μιλιταρισμό. Ο μηχανισμός είναι πολύ πιο δυνατός και ξέρει το παιχνίδι σου. Σε χρησιμοποιεί. Και κάνει τις κοινωνίες πιο συντηρητικές. Στην Ιταλία, στη Γερμανία, άνθρωποι εξοντώθηκαν και έχασαν τα χρόνια τους για μια χίμαιρα.

Ο Βασίλης Αλεξάκης, σε μια πρόσφατη συνομιλία, μου έλεγε «να καίμε τουλάχιστον τα αμάξια που καταναλώνουν πολλή βενζίνη και να σώζουμε τα υβριδικά».


-Συμφωνώ, αν και όταν καις ένα αμάξι, ξέρεις τι διοξίνη φεύγει στο περιβάλλον; Ή τότε που καίγανε το Παρίσι, ξέρεις τι διοξείδιο του άνθρακα διέφυγε;

Ειρηνιστής, αναρχικός και οικολόγος;



-Βέβαια. Ένα κομμάτι του εαυτού μου είναι οικολογικό. Τι να το κάνω να ζω σε μια ελεύθερη πόλη και γύρω να είναι τα δάση καμένα και τα ποτάμια μολυσμένα.
Το υπόλοιπο κομμάτι; Αναρχικός;



-Νιώθω σαν λιμάνι που θέλω να στεγάσω την αγωνία όλου του κόσμου. Σαν τη «Συνοικία το όνειρο», όπου σηκώνεται ο Αλεξανδράκης και λέει «είσαι μικρός και δε χωράς τον αναστεναγμό μου». Ο κόσμος καμιά φορά δεν με χωράει. Ακόμα και η αναρχία μπορεί να γίνει φυλακή σου, αν δεν τη χειριστείς σωστά.



ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ


Από: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4491987