StudioA-Blog

Ἡ Προβληματική Προσωπικότητα.
Χθες – Σήμερα

Σύμφωνα μέ τά σημερινά δεδομένα Προσωπικότητες εἶναι ὅσοι ἀναγνωρίζονται ἀπό τόν ἁπλό καί μερικές φορές ἀφελἠ ἄνθρωπο μέ βάση μιά παροδική ἀναγνωρισμότητα. Ἀνακυρρήσονται διασημότητες ὡς προσωπικότητες ἀπό τόν πολιτικό, καλλιτεχνικό, δημοσιογραφικό καί τόν γενικότερα ἐπιστημονικό χῶρο. Χαρακτηριστικά τους εἶναι τά ἐξωτερικά γνωρίσματα, οἱ κοινοποιήσεις τῶν ἱκανοτήτων τους στόν ἐπαγγελματικό χῶρο.
……..
Συνεχίζεται…

Τό σύνολο ὡς ἀνθρώπινη μάζα ἀνδεικνύει ἄτομα σάν πρότυπα, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἐσωτερική, προσωπική καί σχετιστική τούς κατάσταση. Ὁ ὁρίζοντας τῆς καταξιώσεως τινός ὡς προσωπικότητας εἶναι τά κοινωνικά δράματα ἤ δρώμενά του.


Ἐμπειρικά τό πρόσωπο διακρίνεται μέ βάση τά ἰδιαίτερα ἐσωτερικά καί ἐξωτερικά χαρακτηριστικά του, δίχως κάποια βαθύτερα καί πανανθρώπινης ἐμβέλειας χαρίσματα. Τό πρόσωπο, τό κορυφαῖο μέλος ἑνός σώματος, προσδιορίζει αἰσθητικά κάποιον ὡς προσωπικότητα σύμφωνα μέ τήν ἐκφραστικότητα καί τήν περιγεγραμένη ὑλική μορφή. Πόσες φορές δέν ἔχει νοιώσει ἕλξη ἕνα πρόσωπο ἀπό κάποιο ἄλλο κοιτώντας το ἁπλά ἐκφράζοντας κάποια αἰσθήματα. Μέ τήν συνάντηση ἡ κάποια ἀνεπαίσθητη ἐκπομπή τῆς ἐσωτερικότητας, ἡ αὔρα πού νοιώθει ὁ ἁπτόμενός την, νοιώθεται ἕλξη ἢ καί ἐσωτερική διαταραχή, ἢ μετά ἀπό συζήτηση συνταράσεται ἀπό γοητεία ἢ ἀπογοήτευση. Ἡ ἐσωτερική ζωή ἐκδηλώνεται ἀέρινα ἢ διανοητικά. Αὐτή κυρίως προκαλεῖ ἕλξη ἢ ἀποστροφή. Τό προσωπικό ὑπόστρωμα, ἡ πνευματική ἐμβέλεια, ὁ τρόπος σκέψεως, ἡ διανοητική καλλιέργεια καί ἐπεξεργασία, ἀνταμώνει ἢ χωρίζει τά πρόσωπα μεταξύ τους.



Πέρα ἀπό τά ἐξωτερικά, κοινωνικά, ἐπαγγελματικά χαρίσματα, δέν ἀπέχει ὁ χαρακτηρισμός ὡς προσωπικότητας κάποιου ὁ ὁποῖος ἔχει μία βαθύτατη ἐσωτερική ζωή. Χαρακτηριστικό αὐτοῦ εἶναι ἡ ἤπια ἐκδήλωση κάποιων χαρισμάτων. Παράδειγμα εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, οἱ ἅγιοι, οἱ πατέρες ἢ ἀκόμα καί οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἑλκύουν, γίνονται πρότυπα, μέ κριτήριο τά δοσμένα χαρίσματα ἀπό τόν Θεό. Κεντρικό διακριτικό φαινόμενο αὐτῶν εἶναι μία ἀνείπωτη χαρά, μία φιλοσοφική στωική καί πατερική ἁπλότητα, ὅπου ἡ τελευταία πηγάζει ἀπό τό «γεννηθήτω τό θέλημά σου».



Ἡ Παναγία εἶναι προσωπικότητα γιατί ξεπέρασε τόν ἑαυτό της, ἔγινε σκεῦος ἐκλογῆς ἀνταποκρινόμενη μέ καθαρή καρδιά στήν κλήση τοῦ Θεοῦ. Ὁ μετάπειτα σαρκωμένος Κύριος, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, εἶναι προσωπικότητα γιατί κάτ οὐσία ἔχει τήν θεϊκή καί τήν ἀνθρώπινη φύση, κοινοποιώντας τες μέ τό ἁπλό λόγο, τίς παραβολές, τήν διδασκαλία του ἐγείροντας, στίς τότε ἀναγνωρισμένες κοινωνικά προσωπικότητες, (Φαρισαίους, γραμματεῖς καί τελῶνες), τήν ἐσωτερική ἀπειλή διά τῆς ὁποίας θά μετεσχηματίζετο τό δικό τους κοσμοείδωλο καί κοινωνικό status. Γιά αὐτό ἦταν ἄξιος θανάτου. Ἡ ἀνάδυση ἀπό τόν Κύριό της θείας ἀλήθειας χρωματισμένη στήν ἀνθρώπινη φύση, διέρρηξε τά θεμέλια τῆς καθώς πρέπει καί ἐξωστρεφοῦς κοινωνίας.



Μετά ἀπό αὐτόν ἔπαθαν τά ἴδια καί οἱ ἀπόστολοι, οἱ μάρτυρες, οἱ πατέρες οἱ ἀσκητές τυπώνοντας στόν ἑαυτό τούς τόν λόγο καί τόν τύπο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ χριστοείδιά τους ἦταν καί εἶναι μία ἀκόμη ἀπειλή γιά τήν κακῶς νοουμένη κοινωνία. Ἡ εὐδαιμονιστική πραγματικότητα πάντοτε κίνδύνευε ἀπό τόν κοινωνικά ἐκδηλούμενο τρόπο τῆς θεανθρώπινης ἐσωτερικότητας τοῦ προσώπου. Ἡ ἐσωτερική ἠρεμία, ἀταραξία, ἡ βιωμένη ἀπάθεια ἐκλαμβάνεται σάν ἀδυναμία, ἀδράνεια καί ὡς κοινωνική ἀδιαφορία καί ἀπόκλιση. Ὁ μοναχισμός κρίνεται ὡς μορφή κοινωνικῆς διαμαρτυρίας καί ὄχι σάν ὁλοκλήρωση στό πρόσωπο τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, τοῦ σκοποῦ τῆς ὑπάρξεως καί τῆς ἀγωνίας.



Σέ μέσο ἐπίπεδο κυριαρχοῦν ὡς τρόποι ἀναγνωρίσεως τοῦ προσώπου τά ἐσωτερικά ἢ τά ἐξωτερικά χαρακτηριστικά καί χαρίσματα. Ἕνας εἶναι ἡ ἀνάδειξη κάποιου ὡς προσωπικότητας κατά τήν ἐκδήλωση τῶν παναθρώπινων ἀληθινῶν συναισθημάτων, τά ὁποῖα εἶναι διάφανα καί ἀνυπόκριτα. Μέ αὐτά ἀσχολεῖται ἡ φιλοσοφία καί ἡ θεολογία καί πολύ δύσκολα ἀπό τήν κοινωνική πραγματικότητα. Ἡ φιλοσοφία ἐντοπίζει καί ἑρμηνεύει, κατά τό δοκοῦν, τά ἔμφυτα συναισθήματα τό ὁποῖα ἀγωνίζονται νά τελειοποιηθοῦν ἀπό τήν ὀρθόδοξη παράδοση. Συνοπτικά ἡ φιλοσοφία ἀναγνωρίζει καί ἑρμηνεύει τά συναισθήματα, ἀλλά τά τελειοποιεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἐμπνευσμένων, ἀπό Αὐτόν, Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ὁ μόνος πανελεύθερος τρόπος ἐκδηλώσεώς τους. Μέ προκλητικότητα ἡ φιλοσοφία τά συλλαμβάνει καί τά ἑρμηνεύει, ἡ δέ θεολογία τά ζεῖ καί τά τελειοποιεῖ. Κοινά σέ ὅλες τίς πνευματικές ἀναζητήσεις εἶναι τά ἐσωτερικά βιώματα, ἡ ἐνδοτάτη ζωή τοῦ προσώπου. Τήν κοινότητα, τήν ἀπόκτησή τους στόν στενό καί στόν εὐρύτερο χῶρο διακρίνει ἡ φιλοσοφική καί πατερική σκέψη.


Πολλές φορές ἀντιδικοῦν μεταξύ τους οἱ φιλοσοφικές ἑρμηνεῖες καί παραπέρα μέ τήν πατερική. Ὅμως, κοινή διαπίστωση, ἀκόμα καί στίς ὑλιστικές, βιολογικές ἑρμηνεῖες τους, εἶναι ἡ ὕπαρξη κάποιων ἀπερίγραπτα ὡραίων συναισθημάτων. Μέ τήν διευκρίνηση ὁρισμένων θά ἀσχολούμαστε σέ αὐτή τήν σελίδα τοῦ διαδικτύου. Ὁ χῶρος γιά σκέψεις, προτάσεις καί σχολιασμούς, ἀναδείξεως προσωπικοτήτων μέ οὐσιαστικά χαρίσματα, ἢ γιά ὑποδείξεις ἀναπτερώσεως τοῦ ἀνθρώπινου «Εἶναι» τίς ἀναμένουμε, οἱ ὁποῖες θά δημοσιεύονται, μετά ἀπό δίκό σας ἐπώνυμο ἢ ἀνώνυμο αἶτημα.



Ἀρχιμανδρίτης Φώτιος Μακρυστάθης


Από: http://www.geocities.com/photiosgr/