«Αν χάσω τις εκλογές, θα αποχωρήσω από την ενεργό πολιτική. Δεν με ενδιαφέρουν ούτε οι βέρες ούτε τα δαχτυλίδια της διαδοχής στη Ν.Δ.», φέρεται να έχει εξομολογηθεί, ευρισκόμενος αρκετές φορές σε αδιέξοδο, σε στενούς φίλους και δυο τρεις συνεργάτες του ο Καραμανλής, σε στιγμές που η πολιτική αντιπαράθεση βρέθηκε στα ύψη (υπόθεση Βατοπεδίου, επεισόδια στην Αθήνα, δημοσιοποίηση δημοσκοπήσεων, ενδοκυβερνητικές κόντρες) θέλοντας να καταστήσει σαφές στους συνομιλητές του ότι αυτή του η απόφαση δεν στηρίζεται μόνο σε πολιτικές εκτιμήσεις του για το μετεκλογικό σκηνικό, αλλά και σε προσωπικούς λόγους.
Έχει κατά νου να πάει στη Αμερική, να διδάξει στο πανεπιστήμιο και να εμπλουτίσει, αυτός και η οικογένειά του τα ενδιαφέροντά μας με νέες εμπειρίες...
……..
Συνεχίζεται…
Την ίδια ώρα και με κεντρικό σύνθημα «Στηρίζω τον Καραμανλή μέχρι να φύγει», η Ντόρα πορεύεται προς την ηγεσία χωρίς να γνωρίζει ακόμη ποιος θα είναι ο πιο επικίνδυνος αντίπαλός της, ο Αβραμόπουλος, ο Σαμαράς ή όνομα - έκπληξη της τελευταίας στιγμής που θα στήσουν οι καραμανλικοί, καθώς ο Αβραμόπουλος δείχνει εκνευρισμό που η καραμανλική πτέρυγα διαπραγματεύεται αντί να κοντράρει την Ντόρα. Πάντως, ο Σουφλιάς, που επιθυμεί διακαώς να εμφανιστεί ως μεταβατική λύση για την πρωθυπουργία, μόλις πριν από λίγα εικοσιτετράωρα είπε κάπου ότι ενδεχομένως η απόφαση του Καραμανλή να ληφθεί και έως τέλος το Φεβρουαρίου.
Αποκλειστικό, αποκαλυπτικό ρεπορτάζ στο Ποντίκι που κυκλοφορεί.
…..
Από: Το Ποντίκι
12 Φεβ 2009
Κώστας Καραμανλής: Αν χάσω τις εκλογές, έφυγα!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
1 σχόλια:
Παρακολουθώντας από την τηλεόραση τη χθεσινή αντιπαράθεση του Πάγκαλου με τον Ρουσόπουλο για τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, τσιράκια και άλλα συναφή «τρωκτικά», ειλικρινά θα θελα να είχε δίκιο ο μέχρι πρότινος υπουργός Τύπου. Δυστυχώς η αλήθεια ήταν πως το δίκιο το είχε ο Πάγκαλος. Αλλά κι αυτός λίγα είπε. Η αλήθεια είναι πολύ χειρότερη. Και καλύτερα απ όλους το ξέρουν όλοι οι δημοσιογράφοι.
Δεν πρόκειται για πρακτική που εφευρέθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση.
Κάθε άλλο.
Υπήρξαν και παλία όλες τις μορφές οικονομικής εξάρτησης ανθρώπων του Τύπου από τα κομματικά και κυβερνητικά ταμεία.
Και τα «πράσινα» και τα «γαλάζια».
Η διαφορά είναι ότι οι πρώτοι λειτούργησαν ως βιοτεχνία. Οι δεύτεροι, χάρη στο Ρουσόπουλο, εξελίχθηκαν σε βιομηχανία. Υπό τα απαθή, μάλιστα, βλέμματα της ΕΣΗΕΑ.
Καμιάς κυβέρνησης πρόβλημα δεν είναι η αξιοπιστία των δημοσιογράφων ως λειτουργών της ενημέρωσης. Ούτε και η επαγγελματική τους αξιοπρέπεια θα πρέπει να εξαρτάται από τις όποιες πρακτικές, θετικές ή αρνητικές, των εκάστοτε κυβερνώντων.
Πριν από δύο ή τρία χρόνια είχε ζητηθεί από την ΕΣΗΕΑ να της δοθούν στοιχεία για τις προσλήψεις δημοσιογράφων από την κυβέρνηση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στην ΕΡΤ. Φυσικά τίποτα το σημαντικό δεν δόθηκε. Κάτι λίγα και το βολικό παραμύθι περί «προσωπικών δεδομένων» και άλλων φτηνών δικαιολογιών. Οταν οι δημοσιογράφοι διεκδικούν το δικαίωμα να ελέγχουμε τους άλλους, είναι επιεικώς ντροπή να διεκδικούν το ανεξέλεγκτο για τις δραστηριότητές τους.
Δημοσίευση σχολίου