StudioA-Blog

Εξάρχεια Κυριακή βράδυ. Μεταξύ «φθοράς και αφθαρσίας» ανάμεσα στους καπνούς και τα ποτά μια παρέα σε διπλανό τραπέζι έχει πιάσει την βαθυστόχαστη ιδεολογική συζήτηση. Για κάποιους ίσως να είναι ρομαντικοί επαναστάτες που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο σε μια κοινωνία που έχει κλείσει τις πόρτες της προ πολλού στα ίδια τα παιδιά της. Στο τραπέζι ο τρόπος δράσης. «Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι αντάρτικο πόλης» ακούω να λέει ο ένας «Πρέπει να ξυπνήσουμε τους μικροαστούς» πετάγεται ο άλλος.
…….
Συνεχίζεται…

Γυρνώντας το χρόνο πίσω στις θεωρητικές καταβολές αυτών των ομάδων μπορεί κανείς να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα. Μετά την αποτυχία του δόγματος Τσε Γκουεβάρα για τον ανταρτοπόλεμο στη Βολιβία. Ένας Βραζιλιάνος ονόματι Κάρλος Μαριγκέλα θέλησε να επαναφέρει τη θεωρία της εστίας (foco) της οποίας εμπνευστής υπήρξε ο Τσε αλλά αυτήν την φορά το κέντρο των αντάρτικων επιχειρήσεων θα ήταν οι πόλεις και όχι η ύπαιθρος. [1] Με αυτόν τον τρόπο γεννήθηκε το αντάρτικο πόλεων σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο. Πρακτικά βρήκε εφαρμογή στους Τουπαμάρος της Ουρουγουάης από τα μέσα της δεκαετίας του 60. Οι Τουπαμάρος έχοντας ως κέντρο δραστηριότητας τις πόλεις και γνωρίζοντας μεγάλη αποδοχή στον τοπικό πληθυσμό που βοηθούσε την επαναστατική τους δραστηριότητα ενεργά θέλησαν να δημιουργήσουν παράλληλες κρατικές δομές (κράτος εν κράτει) με την Ουρουγουανή κυβέρνηση.
Στόχος τους η αύξηση της κρατικής καταστολής που θα επέφερε αύξηση της λαϊκής δυσαρέσκειας ώστε τελικά να ξεσπάσει επανάσταση. Στην πράξη η κρατική καταστολή αυξήθηκε τόσο πολύ που οι εστίες των Τουπαμάρος εξαλείφθηκαν πριν η λαϊκή δυσαρέσκεια οδηγήσει σε επανάσταση. Αποτέλεσμα το 1973 η Ουρουγουάη οδηγήθηκε στην επιβολή δικτατορίας. Το κίνημα των Τουπαμαρός θεωρείται από πολλούς ίσως το πιο επιτυχημένο αντάρτικο πόλεων. Οι πόλεις παρέχουν πλεονεκτήματα στους επίδοξους αντάρτες (όπως η ανετότερη ζωή και η ευκολία ανεφοδιασμού ) αλλά και μειονεκτήματα (ευκολότερη καταστολή). Η αύξηση της κρατικής καταστολής είναι ένας από τους πρωταρχικούς στόχους το ίδιο και η υποστήριξη του τοπικού πληθυσμού. Βλέποντας τους σημερινούς αυτοαποκαλούμενους αντάρτες πόλεων εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι ο αρχικός τους στόχος είναι ίδιος με αυτόν του κράτους και ακούει στο όνομα αύξηση της κρατικής καταστολής. Συνεπώς κράτος και κουκουλοφόροι έχουν κοινό στόχο, το γεγονός αυτό ίσως θα έπρεπε να βάλει σε σκέψεις τα παιδιά που τα σπάνε αδιακρίτως στους δρόμους της Αθήνας υπό την κάλυψη μιας κουκούλας. Στη μέση καταστηματάρχες και πολίτες που βλέπουν από τη μια πλευρά το ανάλγητο κράτος να μην τους παρέχει κανενός είδους προστασία από τους αμείλικτους κανόνες της ελεύθερης αγοράς και από την άλλη τις καταδρομικές επιθέσεις των νεαρών να καταστρέφουν την περιούσια τους. Στην προκειμένη περίπτωση φίλοι μου η αύξηση της κρατικής καταστολής το πιθανότερο είναι να ξυπνήσει τα συντηρητικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας. Μόνος ωφελημένος για μια ακόμη φορά θα βγει η κρατική καταστολή. Ο πληθυσμός η υποστήριξη του οποίου αποτελεί πρωταρχικό στόχο δεν φαίνεται να στηρίζει τέτοιες προσπάθειες ακόμα κι αν οι στόχοι που επιλέγονται έχουν αυξημένη συμβολική βαρύτητα (Κολωνάκι). Όπως σημείωσε ο G. Bernanos (Γάλλος Συγγραφέας), «Η αξία μας σκέψης η οποία δεν μετουσιώθηκε σε πράξη είναι πολύ μικρή. Η αξία όμως μιας πράξης της οποίας δεν προηγήθηκε κάποια σκέψη είναι ανύπαρκτη».

Του αιρετικού.
[1] Οι θεωρητικοί του ανταρτοπόλεμου χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες εκείνους που τάσσονται υπέρ της μακράς προπαρασκευής πριν την έναρξη του ανταρτοπολέμου (Μαο Τσε Τουνγκ) και αυτούς που πιστεύουν στην κατευθείαν δράση (Τσε Γκεβάρα). Η ιστορική πορεία των αντάρτικών κινημάτων έχει δικαιώσει σαφώς τους πρώτους.