StudioA-Blog

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΟΑΕΔ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ
(Αρ. Απόφ. Μονομ. Πρωτ. Αθήνας 7355/2007)

Α.Π. 36 / Αθήνα, 11 Απριλίου 2009

ΘΕΜΑ: ΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΣΤΙΣ ΕΠΑΣ ΟΑΕΔ ΡΕΝΤΗ

Ως εκπαιδευτικοί και ιδιαίτερα ως εκπαιδευτικοί του ΟΑΕΔ, πρώην και νυν, εκφράζουμε την βαθιά μας λύπη για το περιστατικό που συνέβη χθες, στις ΕΠΑΣ ΟΑΕΔ ΡΕΝΤΗ, στοίχισε τη ζωή σε έναν μαθητή μας και έχει θέσει σοβαρά σε κίνδυνο τις ζωές ενός άλλου μαθητή και 2 συμπολιτών μας.
…….
Συνεχίζεται…




Για μας δεν είναι ούτε «πρωτοφανές», ούτε «μεμονωμένο» περιστατικό, παρόλο το ότι σίγουρα δεν το έχουμε ξαναδεί στη μορφή αυτή. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Συνέβη, δυστυχώς, στο συγκεκριμένο σχολείο. Θα μπορούσε, όμως, να τύχει σχεδόν οπουδήποτε αλλού.


Είναι το αποτέλεσμα της χρόνιας εγκατάλειψης όλης της εκπαίδευσης στον «αυτόματο πιλότο» αλλά και στον «πατριωτισμό» όσων βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, ιδίως των εκπαιδευτικών.


Φέρνει στην επιφάνεια την απαξίωση των σχολείων και της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης, την απαξίωση των εκπαιδευτικών, την άρνηση του κράτους για επένδυση στην παιδεία, την ίδια στιγμή που επιφανειακά «επενδύει» σε δήθεν «καινοτόμα» προγράμματα, όταν οι ανάγκες είναι «απλούστερες», πρωταρχικές αλλά και βαθύτερες. Τα εργαστήρια «εικονικής πραγματικότητας» μέσω των οποίων γίνεται προσπάθεια να εξωραϊσθεί η πραγματικότητα, λειτουργούν άψογα μόνο στα χαρτιά, «γυαλίζουν» την επιφάνεια μόνο, και είναι πολύ μακριά από όλα όσα χρειάζονται πραγματικά μαθητές και εκπαιδευτικοί.


Αναδεικνύει τις συνέπειες που έχει η λογική της απόλυτης εξειδίκευσης και η σύντομη, μιας χρήσης κατάρτιση (που υπάρχει πλέον και στις ΕΠΑΣ του ΟΑΕΔ και του ΥΠΕΠΘ, με κατάργηση ΟΛΩΝ των γενικών μαθημάτων και την έλλειψη κάθε ανθρωπιστικής παιδείας). Τονίζει το γεγονός ότι τα σχολεία δεν είναι πλέον σχολεία, δηλαδή, χώροι δημιουργικής μάθησης, χαράς και έκφρασης, αλλά είναι, είτε κλουβιά εντατικοποίησης της διαδικασίας μάθησης (βλέπε Γενικά Λύκεια και εξετάσεις) είτε εργοστάσια παραγωγής του αυριανού, φτηνού, ευέλικτου, υποταγμένου, εργατικού δυναμικού (βλέπε Τεχνικά Σχολεία -ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ).


Συνδέεται με την πάσης μορφής εκμετάλλευση (και πρωτίστως την οικονομική) των ανήλικων μαθητών (όπως αυτών που παρακολουθούν τις ΕΠΑΣ του ΟΑΕΔ) από τους εργοδότες, που στηρίζεται στις ανάγκες των παιδιών των χαμηλότερων κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων, αλλά και των οικονομικών μεταναστών, που φοιτούν εκεί για να μπορέσουν να συντηρήσουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους, ακόμη και με το πενιχρό μεροκάματο που εξασφαλίζουν με ατελείωτες ώρες όχι μαθητείας, όπως διαφημίζεται, αλλά σκληρότατης εργασίας.


Είναι προιόν ενός συστήματος και μιας κοινωνίας που απαιτεί από τους εκπαιδευτικούς να καλύψουν τις αυξημένες σύγχρονες ανάγκες, αλλά και τα δυσαναπλήρωτα κενά που αφήνουν άλλοι κοινωνικοί θεσμοί, καλώντας τους να παίξουν όλους τους ρόλους που είναι απαραίτητοι πλέον για την ομαλή λειτουργία του σχολικού συστήματος: του εκπαιδευτικού, του παιδαγωγού, του κοινωνικού λειτουργού, του ψυχολόγου, του οικογενειακού θεραπευτή, κ.ά., διατηρώντας τους όμως στην πλειοψηφία τους επί χρόνια ωρομίσθιους, χαμηλά αμειβόμενους, με ελάχιστα ένσημα, χωρίς ουσιαστική εκπαίδευση και υποστήριξη…


Δείχνει την τρομακτική εξοικείωση όλης της νεολαίας μας (και όχι μόνον) με τη βία, ως συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας και της λειτουργίας του κυρίαρχου συστήματος ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, που διαπερνά όλη την καθημερινότητα των νέων ανθρώπων έξω, κυρίως, από το σχολείο.
Δείχνει την κρίση αξιών, οραμάτων και στόχων που ταλανίζει όλη την κοινωνία, αλλά αγγίζει ιδιαίτερα έντονα και τη νεολαία.

Δείχνει, βέβαια, πρώτα απ’ όλα, την καταστροφική απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.


Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, έρχεται το συγκεκριμένο τραγικό γεγονός, σαν την κορυφή του παγόβουνου, να στείλει ένα μήνυμα για μια κατάσταση που υπάρχει εδώ και χρόνια, αλλά γίνεται προσπάθεια να καλυφθεί επιμελώς, από ευθυνόφοβους υπεύθυνους που εύκολα ρίχνουν τις ευθύνες στους πιο «αδύναμους» κρίκους. Το γεγονός της Παρασκευής, 10ης Απριλίου2009, τελευταίας μέρας λειτουργίας των σχολείων πριν τις διακοπές του Πάσχα, έρχεται να στείλει ένα μήνυμα απελπισίας σε όλη την κοινωνία και να την κάνει να σταθεί μπροστά στις ευθύνες της!


Θα ανταποκριθούν το κράτος, η κυβέρνηση, τα κόμματα, οι φορείς, τα Μ.Μ.Ε., η κοινωνία στις ευθύνες αυτές;

Θα αναλάβουν αυτές τις ευθύνες ή θα τις αποδώσουν πάλι στους συνηθισμένους «υπεύθυνους» (εκπαιδευτικούς και γονείς) εγκαταλείποντάς τους αβοήθητους;

Θα αντιληφθούν ότι είναι ένα γεγονός που αφορά όλους ή θα το αποδώσουν στην «ψυχοπαθολογία» ενός συγκεκριμένου προσώπου, απομονώνοντάς το από το πλαίσιο στο οποίο συνέβη, την εποχή και τα βαθύτερα αίτιά του;

Θα ξεκινήσουν να κάνουν κάτι ΑΜΕΣΩΣ, αναγνωρίζοντας τις ευθύνες αυτές ή θα το αφήσουν να ξεχαστεί, μόλις τα φώτα των καναλιών στραφούν στο επόμενο γεγονός;


Από την απάντηση στα ερωτήματα αυτά, θα εξαρτηθεί η συνέχεια…


Όσο για μας, απολυμένοι από τα σχολεία του ΟΑΕΔ στην πλειοψηφία μας, άνεργοι, ή εργαζόμενοι με ελάχιστες ώρες ή εκτός εκπαίδευσης, μετά την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου για την Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση το 2006, οργανωμένοι στο σύλλογό μας για να διεκδικήσουμε την αναγνώριση της προϋπηρεσίας που μας στερεί το ΥΠΕΠΘ, είναι φανερό ποιες λύσεις προτείνουμε σε κάθε πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος στην εργασία, στην εκπαίδευση, στην καθημερινότητά του:


Συλλογικότητα- ενότητα όλων των εργαζομένων- διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας μέσα από μαζικούς αγώνες- διαρκής, δυναμική, ζωντανή παρουσία σε κάθε στιγμή της ζωής.
Γιατί η ζωή, παρόλα τα προβλήματα, είναι ωραία και αξίζει να τη ζήσει κανείς, δυνατά, με πάθος, ανάμεσα στους ανθρώπους. Κι αυτό το τελευταίο, είναι ένα μήνυμα που στέλνουμε ιδιαίτερα σε όλους τους μαθητές μας.



Οι καθηγητές

του «Πανελλήνιου Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΟΑΕΔ για την Αναγνώριση»