Ο Νίκος Κουνταρδάς είχε στείλει ηχητικό μήνυμα στο athens.indymedia.org τον περασμένο Μάιο στο οποίο είχε υπαινιχθεί ότι απειλείται η ζωή του από το παρακράτος.
- Η φυσική μου εξόντωση από το παρακράτος έχει δρομολογηθεί εδώ και καιρό τώρα…
- Σε μένα ως δια μαγείας εμφανίστηκε ένα φορτηγό με συνοδεία δύο περίεργα τζιπ με στόχο ή να με εμβολίσει ή να βγω από το δρόμο με το ζόρι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι έπρεπε να φανεί η δολοφονία μου ως ατύχημα.
- Καταγγέλλω ότι ένας σύντροφος, μηχανικός αυτοκινήτων, έχει διαπιστώσει δολιοφθορά στα φρένα του αυτοκινήτου μου.
- Πέρσι, πάλι δύο άγνωστες αόρατες, απινακίδωτες μηχανές με είχαν πλαγιοκοπήσει, με κλοτσήσανε στη μοτοσικλέτα με στόχο την εξόντωσή μου.
…..
Συνεχίζεται…
Χαιρετώ τους συντρόφους που ακούνε. Μεταφέρθηκα σήμερα στο νοσοκομείο, εδώ στο Άγιο Παύλο, στον Κορυδαλλό, με μια σύντομη διαδρομή: Ξάνθη, Κομοτηνή, απαγωγή λίγο βίαιη, Άμφισσα, Αθήνα και έφτασα σήμερα εδώ. Με άλλα λόγια 3 μέρες απεργία πείνας και δίψας. Τη μιάμιση μέρα μες την κλούβα. Δεν πειράζει. Είναι γνωστά αυτά. Από κει και πέρα έκατσα τώρα στο πόδι να γράψω ένα κειμενάκι. Δεν είναι συναισθηματικό αλλά μπορεί να μοιάζει λίγο περίεργο.
[…]
«Αυτά εδώ μοιάζουν τα τελευταία μου λόγια. Όχι γιατί πρόκειται με τη βοήθεια ενός ακόμη εξεγερμένου χωρίς ελπίδα συγκρατουμένου μου να ράψω το στόμα μου. Απλά θεωρώ χωρίς υπερβολές ότι στην υπόθεσή μου αν βάζαμε ένα τίτλο, αυτός που δικαιωματικά θα ταίριαζε θα ήτανε «Από τον Αλέξη, στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, απʼ την Κούνεβα στην Κατερίνα Γκουλιώνη κι από τη Γκουλιώνη στον Κουνταρδά».
Λοιπόν, η φυσική μου εξόντωση από το παρακράτος έχει δρομολογηθεί εδώ και καιρό τώρα, εδώ και κάτι μήνες. Λίγο η προνοητικότητα, λίγο η διαίσθησή μου, λίγο πολύ που – όπως λένε στη φυλακόβια αργκό- διαβάζω κι αγοράζω εικόνες και κάποια άλλα μέτρα αυτοπροστασίας που είχα όλο αυτό το διάστημα απέτρεψαν αυτό το σχέδιο, αυτή τη δολοφονία μου από τα κρατικά σκυλιά. Άντεξα και στο χειρότερο που ήταν ένα σχέδιο λάσπωσης από διάφορους πρακτορίσκους με στόχο να με συκοφαντήσουν, να με απομονώσουν από το χώρο, από όλους εσάς, τους συντρόφους μου, τα αδέρφια μου, τους φίλους μου.
[Σε αυτό δεν ξέρω αν πρέπει να ανοίξω μια μεγάλη παρένθεση γιατί είναι μεγάλη κουβέντα και δε θεώρησα σωστό να το γράψω στο κείμενο. Είπα δεν πειράζει για κανα δύο ηλίθιους αλλά δεν είναι μόνο προσωπικές διαφορές είναι και πολιτικές. Αυτό ας πούμε θα σήκωνε μια κουβέντα αλλά ας το αφήσουμε εδώ. Απ την άλλη δεν μπορώ να πω ότι συγχωράω και τέτοια, αλλά προέχουν άλλα αυτή τη στιγμή.]
Άντεξα επίσης σε μια άλλη άθλια προσπάθεια των πρακτορίσκων να με δολοφονήσουν α λά Σαδικ. Ο Σαδίκ ήταν για όσους δεν ξέρετε ένας Τούρκος βουλευτής ο οποίος απλά ο άνθρωπος γούσταρε κι έλεγε απλά ο άνθρωπος παλιότερα ότι “ναι είμαι τούρκος” και γι αυτό το λόγο είχε δολοφονηθεί. Ως δια μαγείας εμφανίστηκε μπροστά του σε ένα δρόμο της Ξάνθης ένα τρακτέρ τότε. Σε μένα ως δια μαγείας εμφανίστηκε ένα φορτηγό με συνοδεία δύο περίεργα τζιπ με στόχο ή να με εμβολίσει ή να βγω από το δρόμο με το ζόρι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι έπρεπε να φανεί η δολοφονία μου ως ατύχημα.
Επίσης καταγγέλλω ότι ένας σύντροφος, μηχανικός αυτοκινήτων, έχει διαπιστώσει δολιοφθορά στα φρένα του αυτοκινήτου μου. Καλή λευτεριά Τίμο. Γεια σου Τίμο.
Λοιπόν, και πόσα άλλα ακόμη. Πχ, πέρσι, πάλι δύο άγνωστες αόρατες, απινακίδωτες μηχανές με είχαν πλαγιοκοπήσει, με κλοτσήσανε στη μοτοσικλέτα με στόχο την εξόντωσή μου. Προφανώς άμα το κάνεις αυτό με 60-70 χλμ. σκοπεύεις σε δολοφονία καθαρά.
Λοιπόν, δεν είναι οι μέρες, οι ώρες, ο χρόνος κράτησης ή ο τρόπος που στήθηκε μια ακόμη σκευωρία όπως τώρα, δεν είναι ότι «παρανόμησα» απουσιάζοντας από το «παρών» της πρωτομαγιάς στο Α.Τ. Ξάνθης. Άλλωστε και μάρτυρας υπάρχει που βρεθήκαμε παρέα στο τμήμα. (Και εδώ να πω ότι ο σύντροφος – θα πω το όνομα του δημόσια, δεν έχει πρόβλημα., είχαμε βγάλει και αφίσα και δεν προλάβαμε να την κολλήσουμε μαζί- ο Παναγιώτης ο Μουσταφέλος που πήγαμε παρέα στο τμήμα κατηγορείται αύριο, Πέμπτη, για απόπειρα ανθρωποκτονίας σε βάρος ΜΑΤατζη για τα γεγονότα του Δεκέμβρη έξω από τη νομαρχία Ξάνθης…αν είναι δυνατόν δηλαδή.) Επίσης ούτε ένταλμα υπήρχε γιατί αν ήταν θα με είχαν συλλάβει νωρίτερα στο δρόμο ή θα είχαν έρθει στο σπίτι μου.
Δεν είναι ότι οι μπάτσοι θέλαν να λείπω από τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στην πόλη της Ξάνθης, δεν είναι ότι στο Α.Τ. της Ξάνθης προσαγάγουν όποιον να ναι τον τελευταίο καιρό με αποκορύφωμα να βάλουν μια 17χρονη άσχετη με το χώρο να πει ότι ο Κουνταρδάς καίει τις τράπεζες. Επίσης, δεν είναι ότι αν περίμενα την προσφυγή μου θα καθόμουν το πολύ 15 μέρες μέσα και θα αποφυλακιζόμουν. Όλα αυτά όμως σε ένα πολύ μικρό βαθμό μπορεί να είναι κι έτσι.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η μαφία της Νέας Δικτατορίας, του βαθύ κράτους του Καραμανλή έχει δρομολογήσει την εξόντωσή μου. Με αφορμή την εκ νέου άδικη προφυλάκισή μου ξεκίνησα λευκή απεργία, χωρίς φαγητό, χωρίς νερό με σκοπό να αναδείξω - και με στοιχεία - την προσχεδιασμένη παρακρατική δολοφονία μου.
Χρόνια και χρόνια σκληρών συγκρούσεων και εχθροπραξιών δύο διαφορετικών κόσμων το κράτος ανέλυσε, χαρτογράφησε, φακέλωσε τον εχθρό του. Διαπίστωσε όμως, κυρίως μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του φίλου Αλέξη ότι αυτός ο τρόπος του γυρνάει μπούμερανγκ. Το κράτος δε θέλει επανάληψη του Δεκέμβρη, είναι σίγουρο αυτό. Έτσι προτίμησε να επέμβει με το γάντι εφευρίσκοντας πιο ομαλούς και με πολλούς ελιγμούς, υποχθόνιους τρόπους.
Για παράδειγμα βάφτισε την δολοφονία της αγωνίστριας Κων. Κούνεβα σε ρόζ σκάνδαλο και ερωτική αντιζηλία. Με το ίδιο μανδύα αποκωδικοποίησης έντυσε την επίθεση με χειροβομβίδα στο στέκι μεταναστών λέγοντας ότι έχει να κάνει με «διαφορές της νύχτας».
Κι αλήθεια πόσοι από μας εξεγερθήκαμε για την δολοφονία της αγωνίστριας κρατούμενης Κατερίνας Γκουλιώνη. Πετάξαμε το όνομά της στη γωνία της ιστορίας και το χειρότερο, πολλοί από μας τους αλληλέγγυους χάψαμε το παραμύθι που σέρβιρε το κράτος. «Έλα μωρέ ένα πρεζάκι ήταν η Γκουλιώνη».
Αυτά είχα να πω. Καταλαβαίνετε.
Θεωρώ ο τίτλος που θα χωρούσε σε αυτή το κείμενο, στην παρέμβασή μου δικαιώνεται μετά απʼ όλα αυτά. «Από τον Αλέξη, στην Κούνεβα, απʼ την Κούνεβα στη Γκουλιώνη κι από τη Γκουλιώνη στον Κουνταρδά». Αυτή είναι η ουσία του κράτους.
Πόσοι θα ασχολιόντουσαν αν βρισκόμουν νεκρός τυχαία από αυτοκινητιστικό ατύχημα; Ή από συντροφικά μαχαιρώματα λόγω βλακείας ή αμφιβολιών ή…μην αναφερθώ σʼ αυτό…γάμησέ το. Κάποιο συμβόλαιο θανάτου λόγω προσωπικών ή ερωτικών διαφορών ή σε τσαμπουκά πχ μεταξύ θερμόαιμων κρατουμένων όπως πχ χτες βράδυ στις φυλακές Άμφισσας και πόσα άλλα.
Τα λέω αυτά για τους ανυποψίαστους καθώς η δημοκρατία οδηγείται στην εκφασιστικοποίησή της και η κοινωνία στην πλήρη αποκτήνωσή της. Οι καιροί δυσκολεύουν, το παρακράτος παραμονεύει και πάντα θα εκτελεί το καθήκον του. Όχι πλέον α λα Αλέξη, αλλά με άλλες μαφιόζικες μεθόδους που δε θα είναι τόσο καραμπινάτες αλλά ύπουλες και πολύ καλά προσχεδιασμένες.
Και πλέον ήρθε η σειρά μου, έτσι; Γιατί το παρακράτος ποτέ δεν ξέχασε, ούτε συγχώρεσε την ανάμειξή μου σε τρία τέσσερα καυτά ζητήματα για την κυριαρχία τους, στα οποία –συγχωρέστε με που μιλάω για τον εαυτό μου, πρέπει να το κάνω κι ας κατηγορηθώ από κάποιους ως αναρχοατομικιστής - είχα πρωταγωνιστικό ρόλο. Μια μίνι διαδρομή.
Πρώτον, στην υπόθεσή Πολυζωγόπουλου, 18 μήνες στα κάτεργα, έβγαλα 18 μήνες φυλακή, για μισό αποτύπωμα και ένα «μοιάζει» του «κυρίου Μπενταντίν», ένα «μοιάζει». Σε αυτή την υπόθεση τις έγινε; Αποδείχτηκε περίτρανα ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ότι το κάθε καθαρματάκι που μας εξουσιάζει μπορεί να βρεθεί ση θέση του στην επόμενη γωνία. Γιατί σύντροφοι αν φοβούνται το πολιτικό κόστος, το προσωπικό το τρέμουνε.
Δεύτερον, στην υπόθεση των γηπέδων, αν το κράτος το συμφέρει να υπάρχουν οπαδοί κοπάδια κι ακόμα καλύτερα αν επωάζεται το αυγό του φιδιού, με αφορμή την περίπτωσή μου να θυμίσω: 5 μήνες φυλακή οπου βρέθηκα για ανάρτηση πανό που έλεγε «ενάντια στο νέο αθλητικό νόμο» και πανό που είχα τη δυνατότητα όπως ο καθένας από μας ρε παιδί μου να το κάνω μπροστά, φανερά και δημόσια σε 50.000 κόσμο και να μη μπορεί να μιλήσει κάποιος. Και τελικά όμως όλοι οι οπαδοί, όλων των ομάδων στάθηκαν αλληλέγγυοι σε έναν αναρχικό και αγωνίστηκαν ενάντια στο σύστημα απ την πλευρά τους, ενάντια στο νέο αυτό φασιστικό αθλητικό τρομονόμο. Λίγους μήνες μετά μερικές χιλιάδες χούλιγκαν πορεύτηκαν μαζί μας στη γη του πυρός, στα Δεκεμβριανά.
Τρίτον, με το ζήτημα των φυλακών, θορυβεί το σύστημα το ότι πολιτικοί και ποινικοί -σε εισαγωγικά- κρατούμενοι αναπτύσσουν σχέσεις. Σίγουρα είναι ένα εκρηκτικό μείγμα οι διασυνδέσεις και σκληρότατων ποινικών σε συνδυασμό με τη φιλοσοφία και τη δράση των αναρχικών. Για το κράτος πάντα θα φέρω ένα μερίδιο ευθύνης σε αυτό τον τομέα. Για τις φιλίες μου με μεγάλα ονόματα στις φυλακές. Και το κράτος τεχνηέντως πάντα θα εφευρίσκει τρόπους να το σπάει αυτό μέσα στις φυλακές, βλέπε το γνωστό «διαίρει και βασίλευε».
Τι άλλο να θυμηθώ; Την υπόθεση αλληλεγγύης -μιας και τηλεφωνώ στη Θεσσαλονίκη τώρα- προς το πρόσωπό μου που κορυφώθηκε η χημεία μεταξύ Αθήνας-Θεσσαλονίκης ενώ για το κράτος θα βόλευε μια κόντρα τύπου «χαμουτζήδες-βούλγαροι» για να χει νʼ ασχολείται ο λαός. Ούτε ξεχνάν, ούτε συγχωρούν ότι η πρώτη εμπρηστική επίθεση σε διμοιρία των ΜΑΤ στην Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκε σε ένδειξη αλληλεγγύης προς το πρόσωπό μου. Ή για το ...βήμα...? (δεν είναι καλός ο ήχος εδώ) σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τι να πρωτοθυμηθώ;
Για τα τελευταία στην πόλη της Ξάνθης; Το κράτος σε Ξάνθη και Κομοτηνή προωθεί το εθνικισμό - πατριωτισμό για ευνόητους λόγους. Βάζοντας κι εγώ ένα λιθαράκι απʼ το Δεκέμβρη και μετά στην Ξάνθη κάτι άλλαξε και τους τρομάζει. Δείχνοντας το πιο σκληρό και κατασταλτικό πρόσωπο η εξουσία νομίζει ότι θα σταματήσει αυτό το ποτάμι εξεγερμένων που θα τους πνίξει. Κι απʼ την άλλη μπορεί να γίνει παράδειγμα προς μίμηση και από άλλες επαρχιακές πόλεις.
Αυτά είχα να πω. Καταλαβαίνετε.
Βρίσκομαι στην 3η μέρα απεργίας πείνας και δίψας με στόχο να αναδείξω το σχέδιο φυσικής εξόντωσής μου από το κράτος κι όχι γιατί φοβάμαι να κάτσω δέκα μέρες στη φυλακή. Δε λύγισα ούτε με πειθαρχικά, ούτε με 7 μεταγωγές, ούτε με απεργίες πείνας, ούτε με βασανιστήρια, ούτε σεαπομονώσεις, με συμμετοχή σε εξεγέρσεις κι ούτε έσκυψα ποτέ το κεφάλι σε 6 φυλακές που γύρισα. Απλά θέλω να προλάβω τη δολοφονία μου από τα κρατικά σκυλιά και να αναδείξω κάποιες πτυχές του σάπιου αυτού συστήματος. Λοιπόν, το σάπιο αυτό σύστημα η κοινωνία το ανέχεται ή κάνει πως δε το ξέρει. Λοιπόν, θα το πάω μέχρι τέλους. Ευχαριστώ τους κρατούμενους άλλων φυλακών που πραγματοποιούν σήμερα αποχή συσσιτίου σε ένδειξη συμπαράστασης. Ούτε βήμα πίσω.
Κι έχω να πω "Ζήσε μια ώρα σαν λύκος παρά μια ζωή σαν πρόβατο"
Και κάτι τελευταίο απʼ τον Severino di Giovanni το οποίο με εκφράζει απόλυτα αυτές τις κρίσιμες στιγμές.
"Να υποχωρήσω; Όχι δα! Ακόμη κι όταν στο τέλος του δρόμου θα βρεθώ φάτσα με το τοίχος του θανάτου."
Φιλικά
Νίκος Κουνταρδάς
από το Νοσοκομείο Κορυδαλλού.
Ακούστε το ηχητικό μήνυμα: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1034159
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου