StudioA-Blog

Ανασφαλείς και αυθαίρετοι

Του Αγίου

Ο νόμος αποσκοπεί στη ρύθμιση γνωστών σχέσεων.
Η πολιτεία νομοθετεί για να αντιμετωπίσει ένα γνωστό πρόβλημα.
Οι πολίτες, ασχέτως αν συμφωνούν με μία κυβερνητική ρύθμιση ή όχι, πρέπει να καθίστανται κοινωνοί των στοιχείων του προβλήματος.
Καμία από αυτές τις προϋποθέσεις δεν συντρέχει στην περίπτωση του «ασφαλιστικού- νομοσχεδίου» που επιδιώκει να καταστήσει νόμο του κράτους η Κυβέρνηση.
Άρα, δεν υπάρχει βάση νομιμοποίησης των συγκεκριμένων κυβερνητικών αποφάσεων, οι οποίες εκλαμβάνονται από τους πολίτες ως αυθαιρεσίες με προφανή σκοπό να μετακυλήσουν την ευθύνη για την ασφάλιση από το κράτος και την πολιτεία στον εργαζόμενο.
Αυτά δίχως:
1) αναλογιστικές μελέτες,
2) κοστολόγηση μέτρων,
3) στοιχεία για την κινητή περιουσία (μετοχές, ομόλογα, και άλλα χρηματοπιστωτικά προϊόντα),
4) να ξέρουμε τι έχασαν τα Ταμεία από τα δομημένα ομόλογα και πότε θα επιστραφούν τα κλεμμένα,
5) κανείς να μπορεί να προσεγγίσει τον αριθμό των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων.
Και επιπλέον, με ανεξέλεγκτες τις φαρμακευτικές δαπάνες και την εισφοροδιαφυγή στο 30%, σύμφωνα με τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Σημειώστε μάλιστα, ότι είναι η πρώτη «μεταρρύθμιση» που επιχειρείται χωρίς καν τη χρήση λογιστών.
Τι να τους κάνει τους οικονομολόγους, άλλωστε, η κυβέρνηση της ΝΔ, τη στιγμή που περιπαίζει τους εργαζόμενους, αθετώντας από το 2004 την υποχρέωση της να καταβάλει κάθε έτος 1% του ΑΕΠ προς ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων;
Για φαντάσου, η κυβέρνηση να ζητά από τον πολίτη να εφαρμόσει θέλοντας και μη, τις διατάξεις του νέου ασφαλιστικού νομοθετήματος, τη στιγμή που η ίδια παρανομεί και κοροϊδεύει εκδίδοντας μεταχρονολογημένα ομόλογα που αντιστοιχούν σε μέρος μόνο των οφειλομένων στα ταμεία!
Για φαντάσου, να απαιτείται από τον πολίτη κατανόηση για τους ασφαλιστικούς περιορισμούς και επίδειξη κοινωνικής αλληλεγγύης τη στιγμή που η κυβέρνηση βαρύνεται με συνεχείς ρυθμίσεις υπέρ των εισφοροφυγάδων!
Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να γίνεται σοβαρά λόγος για μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού με τη διαιώνιση μιας ελεεινής πρακτικής, η οποία ευνοεί τους μεγάλους, ιδίως, οφειλέτες εις βάρος των ασφαλιστικών ταμείων και των εργαζομένων;
Αναρωτήθηκε ποτέ η κυβέρνηση – όχι μόνο αυτή, αλλά και οι προηγούμενες - ποιος είναι αυτός που δυναμιτίζει το ασφαλιστικό σύστημα;
Είδε ποτέ κάποια κυβέρνηση τον εαυτό της στον καθρέπτη;
Είναι σοβαρή αντιμετώπιση η νομοθετική πρωτοβουλία για το μείζον αυτό θέμα, που επηρεάζει καθοριστικά το κοινωνικό μοντέλο στη χώρα και χαρακτηρίζει το επίπεδο κοινωνικής δικαιοσύνης, να πραγματοποιείται δίχως η κυβέρνηση να έχει φροντίσει να διατυπώσει με ακρίβεια όλες τις ποσοτικές και ποιοτικές παραμέτρους που το ορίζουν και να επεξεργασθεί εναλλακτικές λύσεις για την αντιμετώπισή του σε διαφορετικούς χρονικούς ορίζοντες;
Γιατί, αλήθεια, τόσα χρόνια δεν στελεχώθηκαν και δεν λειτούργησαν ορθολογικά και συνεργατικά οι Αρχές που δημιουργήθηκαν, υποτίθεται, για να μελετήσουν και να αποτυπώσουν το πρόβλημα;
Δεν είναι οπισθοδρομικό και εκ του πονηρού μόνο στην Ελλάδα, από τις 15 πρώτες χώρες που συνέστησαν την ΕΕ, να εξακολουθεί να δεσπόζει το κανονιστικό και όχι το επιχειρησιακό πρότυπο;
Δεν είναι γελοιότητα να εισάγουμε νέους θεσμούς, παραλείποντας να δημιουργήσουμε τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την εφαρμογή τους;
Η πολιτεία δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να νομοθετεί «μεταφυσικά» και ούτε οι πρωθυπουργοί να λένε και να ξελένε.
Δεν γίνεται να αποδεχθούν οι πολίτες οποιαδήποτε νομοθετική ρύθμιση, δίχως να έχει προηγηθεί εκπόνηση επιχειρησιακού σχεδίου με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για να εγγυηθεί την πραγμάτωση των επιλογών και των στόχων.