Το 1910 στο Λεωνίδιο Αρκαδίας και για τις ανάγκες της εποχής διάνοιχτε ένας δρόμος. Το Λεωνίδιο τότε δεν είχε πρόσβαση παρά μόνο την θάλασσα.Η απόσταση τέσσερα χιλιόμετρα.
Στην Ελλάδα το 1910 υπήρχαν ελάχιστα αυτοκίνητα, στο Λεωνίδιο
Τα ζώα με ή χωρίς κάρα ήταν το μεταφορικό μέσον για αρκετά χρόνια μετά, ο δρόμος εξυπηρετούσε άριστα τις ανάγκες της εποχής.
Αρκετά χρόνια αργότερα, επί χούντας, το 1968, ο δρόμος έγινε άσφαλτος, τότε τα αυτοκίνητα στην περιοχή ήταν 20-30...
Από τότε μέχρι σήμερα άλλαξαν αρκετές κυβερνήσεις, αρκετά κυβερνητικά στελέχη πέρασαν από το Λεωνίδιο, πολλοί Λεωνιδιώτες πέρασαν από την κεντρική κρατική εξουσία.
Ποτέ αυτός ο δρόμος δεν ήταν στα έργα που έπρεπε να γίνουν στην περιοχή, ποτέ.
Ο δρόμος παραμένει όπως το 1910 που ήταν για ένα αυτοκίνητο, ο ίδιος με το 1968 που τα αυτοκίνητα ήταν 30...
Σήμερα είναι ο πιο πολυσύχναστος δρόμος της περιοχής, χιλιάδες τα αυτοκίνητα από τους ντόπιους και τους επισκέπτες μας.
Δε νομίζω ο κατασκευαστής το 1910 να είχε προβλέψει τις σημερινές ανάγκες. Δε νομίζω ότι πίστευε ότι το έργο του είχε προοπτική 100 ετών χωρίς καμιά ουσιαστική παρέμβαση.
Τα τελευταία χρονιά, 14 παιδιά από το Λεωνίδιο έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή σε αυτά τα τέσσερα χιλιόμετρα. Και κάθε χρόνο και από ένας.
Πάνω από 10 ατυχήματα κάθε χρόνο.
Και;
Δεν αλλάζει τίποτα.
Δεν αλλάζει με τίποτα, όπως και τα μυαλά αυτών που κυβερνούν τον τόπο!
Τέσσερα χιλιόμετρα είναι, τέσσερα χιλιόμετρα ευθεία..
100 χρονιά και 14 νεκροί!
Πόσοι ακόμα πρέπει να σκοτωθούν για να γίνει κάτι;
..............
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου