StudioA-Blog

Μήνυμα αναγνώστη
.....
Κάποτε ζούσαμε σε σπηλιές.
Τώρα μένει ο καθένας στο διαμέρισμά του.
Κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν μαζί με όλη τους την οικογένεια και τους συγγενείς τους.
Τώρα ο καθένας θέλει την ησυχία του.
Κάποτε ζητούσαμε ο ένας τη βοήθεια του άλλου.
Τώρα αν τυχόν κάποιος ζητήσει βοήθεια απ’ το γείτονά του (πράγμα σπάνιο) θα νιώθει ντροπή που το έκανε.
Κάποτε οι άνθρωποι γινόντουσαν ζευγάρι γιατί τους διακατείχαν αγνά αισθήματα έρωτα και συντροφικότητας.
Τώρα κίνητρο γνωριμιών και πολλάκις και σύναψης γάμων (δυστυχώς) είναι το συμφέρον.
Κάποτε δίναμε ο ένας στον άλλον ευχές κατ’ ιδίαν.
Τώρα στέλνουμε sms στις γιορτές, στα γενέθλια, το Πάσχα, τα Χριστούγεννα…

Κάποτε η τηλεόραση αποτελούσε μέσο ενημέρωσης.
Τώρα αποτελεί μέσο εξυπηρέτησης συμφερόντων, μέσο παραπληροφόρησης…σκέτο «μέσο».
Kάποτε πηγαίναμε παρέα στον κινηματογράφο.
Τώρα μένουμε στο σπίτι μας και βλέπουμε dvd.
Κάποτε η διασκέδαση ήταν τραγούδι και χορός.
Τώρα είναι ορθοστασία, το ποτό ανά χείρας και κουτσομπολιό.
Κάποτε οι μετακινήσεις γινόντουσαν με αυτοκίνητο.
Τώρα προσπαθούμε να αποφεύγουμε την αλόγιστη χρήση του.
Κάποτε η Αστυνομία φρόντιζε για τη φύλαξη των πολιτών.
Τώρα σκοτώνει δεκαπεντάχρονα και ξυλοφορτώνει αθώους πολίτες.
Κάποτε πιστεύαμε στη δικαιοσύνη («τυφλή» γαρ).
Τώρα το δίκαιο κατάντησε παραδικαστικό κύκλωμα.
Κάποτε η θρησκεία ήταν φωλιά πίστης και ελπίδας.
Τώρα αποτελεί κρησφύγετο ανίερων ιεραρχών.
Κάποτε η πολιτική ήταν η τέχνη του κυβερνάν.
Τώρα συνιστά τέχνη συγκάλυψης της διαφθοράς.
Κάποτε μιλούσαμε ελληνικά.
Τώρα ομιλείται η greeklish διάλεκτος.
Κάποτε στόχος των ανθρώπων ήταν να μορφωθούν.
Τώρα στόχος είναι το να μη μείνουν άνεργοι.
Κάποτε μάστιγα ήταν η πανούκλα.
Τώρα η ανεργία αποτελεί μάστιγα της εποχής.
Κάποτε βλέπαμε το δάσος και χαιρόμαστε τα δέντρα.
Τώρα βλέπουμε το δέντρο και ουκ ολίγες φορές χάνουμε το δάσος.
Kάποτε αγωνιζόμαστε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας.
Τώρα παλεύουμε να αναζητήσουμε κάποιο όνειρο, ένα όραμα, μια αξία…
Κάποτε θέλαμε ένα καλύτερο αύριο.
Τώρα που ζούμε στο πάλαι ποτέ αύριο αναπολούμε το χθες.

Κάποτε άραγε… ήμασταν…άνθρωποι;



http://www.epikairo.gr/?p=11838