StudioA-Blog

Όταν ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έγραφε το κλασσικό αριστούργημα, «O Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας» μάλλον δεν είχε φανταστεί ότι εν έτει 2008, η πλοκή της ιστορίας του θα είχε εφαρμογή… υπό άλλο πρίσμα όμως.
Αν μου έλεγαν ποτέ ότι θα συναντούσα τον έρωτα της ζωής μου, μπροστά σε μια οθόνη και δη υπολογιστή, σίγουρα θα γελούσα. «Είναι δυνατόν;», θα έλεγα…
Κι όμως, φαίνεται ότι από το δεύτερο πιο πολυσύχναστο παγκοσμίως διαδικτυακό τόπο, το φλερτ και το παιχνίδι της σαγήνης είναι πιο εύκολο και κυρίως λιγότερο χρονοβόρο!
Πού να βρει η νεολαία χώρο και χρόνο; Όλοι τρέχουμε σαν τρελοί με τις δουλειές και τις λοιπές υποχρεώσεις, και το βράδυ κατάκοποι, αραχτοί με πιτζαμούλα, παντόφλα και laptop «κάνουμε φιλίες» στο “Facebook”.
Διαλέγουμε τις πιο ελκυστικές φωτογραφίες μας, τις κάνουμε «upload» και στη συνέχεια διαλέγουμε και μας διαλέγουν.
«Πόσα friend requests» είχες σήμερα; Συνήθως αποζητούν τη φιλία σου άτομα του αντίθετου φίλου. Εσύ ανοίγεις το «profile» των επίδοξων φίλων σου, το… ξεσκαρτάρεις, κρατάς όσα θες να κρατήσεις και αποφασίζεις αν ο μέχρι πρότινος άγνωστος, έχει θέση στην παρέα σου.
Το facebook είναι ο πλέον μοντέρνος τρόπος επικοινωνίας, εκεί όλοι είναι πολυάσχολοι και βαριούνται ακόμα και να γυρίσουν το πληκτρολόγιο στα ελληνικά. Στο facebook όλοι γράφουν greeklish! Έτσι απαντούν και οι επίδοξοι «μνηστήρες» όταν τελικά, αποδεχθείς να τους βάλεις στους φίλους σου.
«Thanks gia to add», σου λένε. «Eisai kala;». «Diki mou euxaristisi», απαντάς, «Gnorizomaste;». «Kati mou thimizeis”, είναι η επόμενη ατάκα, “alla den mporw na prosdiorisw…eykairia na gnwristoyme…»
Με αυτή τη στιχομυθία αρχίζει το παιχνίδι του φλερτ… το επόμενο βήμα είναι να σου ζητήσει το msn σου… και μπορεί να μιλάς μέρες ή ακόμα και μήνες με τον «Facebook Friend» σου μέχρι τελικά να τον δεις από κοντά. Αν βρεις χρόνο…
Έπαψα να ντρέπομαι και το είπα στους φίλους μου (τους κανονικούς), όταν κατάλαβα πως όλοι τελικά έβγαιναν με κόσμο που γνώριζαν on line. Τότε κατάλαβα…
Η γιαγιά μου, μου έλεγε ότι με τον παππού γνωρίστηκε με προξενιό. Συναντήθηκαν τελικά, ένα βραδάκι που πήγαινε με τον αδελφό της, στον κινηματογράφο. Ο παππούς ήταν «μιλημένος» να περιμένει στη γωνία. «Δε μου άρεσε και πολύ εξ αρχής», μου εξομολογήθηκε η γιαγιά, «…αλλά όταν ο αδελφός μου, είπε ότι είναι άξιος και δουλευταράς, αποφάσισα πως αυτός είναι… πού να μπλέκω με κανέναν τεμπέλη…» είπε η γιαγιά. Και σωστά σκέφτηκε….
Δεν ξέρω, όμως, τι σκέφτεται τώρα η γιαγιά όταν με βλέπει να ξημερώνομαι πάνω από έναν υπολογιστή και ρωτάει τη μαμά, κουνώντας με απορία το κεφάλι:
«Μα, τι κάνει τόσες ώρες, το παιδί, πάνω από αυτό το χαζοκούτι;»

Αλεξάνδρα Χατζηγεωργίου